De laatste uurtjes met Taka (dinsdag)

Nog voordat het licht is sta ik op. Taka heeft vannacht met Maaza en Johnny in de puppenren gezeten, zodat de rest van de honden los in de tuin konden (dat is wel fijn voor de bewaking). Wat vooral opvalt is dat hoeveel de andere honden ook blaffen, Taka laat geen enkel geluid horen, heerlijk! Ik heb nog een paar uur en dan vlieg ik terug naar huis. Het voelt verwarrend, ik wil Taka niet achterlaten. Aankomende vrijdag gaan er 3 pups naar Nederland en ik vraag aan Jacq of Taka niet mee kan aankomende vrijdag. Maar zo werkt het niet, hij moet ingeënt worden en door de rabiës gaat er minimaal 3 weken overheen voordat hij mag reizen. De vraag is hoe die 3 weken er dan uit gaan zien. Gaat hij naar Daniela waar hij alleen gecastreerd welkom is? Blijft hij bij Jacq? En daarna? Ga ik overstag of niet? Ik zit met allerlei overwegingen om het wel of niet te doen. Ben ik er aan toe? Kan het met mijn werk? Met de dingen die nog op de planning staan deze zomer? Taka is alleen al om zijn situatie een hond die goed bij me past, door het hele plaatje, gered, mooi, aanhankelijk, ik weet me wel raad met hem. En toeval bestaat niet toch? Dat we van de week ‘toevallig’ de ‘eigenaar’ van Taka tegen kwamen en dat Jacq zo blij was dat ze eindelijk wist waar Taka was.

Als ik de tuin inloop laat ik de honden uit de puppenren en wordt ik blij verwelkomd. Ik laat Taka ruiken aan het flesje StressAway en de andere honden ruiken ook gulzig aan het flesje. Ik zie hoe enorm snel hij zich aanpast, zijn lijf beweegt alle kanten op en hij zoekt meer toenadering dan ooit. Ik heb nog een paar uur te gaan en ga dus veel in de tuin zitten. Hij kan het met elke hond goed vinden en af en toe racen ze door de tuin heen. Fysiek zie ik dat hij stijfjes is maar dat is niet gek, hoe lang heeft hij niet slechts een paar meter om te bewegen gehad? Toch rent hij als een dolle met de pups door de tuin, wat een genot om te zien, hij is zo blij! Wat opvalt is dat hij wel ontzettend veel markeert (plast). Het is toch wel een echte reu. Als ik niet in de tuin ben schuilt hij achter een muurtje maar zodra hij de deur hoort komt zijn koppie om de hoek en als hij ziet dat ik eraan kom komt hij direct naar me toe gerend.

Oh lieverd toch, wat heerlijk om je zo te zien! Dat je vrij mag bewegen! Ik wil het liefst alleen maar aan hem zitten maar zodra ik verder dan zijn kop kom gaat zijn lijf op spanning, hij is duidelijk bang voor pijn of in ieder geval voor iets waar hij van verstijfd. Toch kan ik steeds verder komen en vind hij het op een gegeven moment zelfs goed dat ik met mijn hand zijn kont kriebel. Het is de eerste keer dat ik de achterkant van zijn lijf kan aanraken (omdat hij toevallig voor me staat met zijn kont naar me toe) en alhoewel hij het spannend vind, hij vindt het ook heerlijk en gaat er zelfs even lekker voor staan. En zo kan ik zijn hele rug afgaan, kriebelend en masserend door zijn vacht. Gaaf toch hoe snel ik zijn vertrouwen win?

Als het afscheid nadert staat hij in zijn eentje achter het hek en zit ik naast hem op mijn hurken. “Gaan we elkaar weer zien lieverd? Is dat de bedoeling? Wat wil jij? Wil je met mij mee? Of wil je hier blijven?”. Als antwoord krijg ik een volle lik in mijn gezicht, iets wat hij nog niet zo intens heeft gedaan tot nu toe. En daarbij krijg ik ook een poot in mijn buik geduwd. Het raakt me diep, was dat een ja? De tranen schieten in mijn ogen. Met hele dubbele gevoelens ga ik richting huis, het was een zeer intense week, zoveel honden, zoveel ellende maar ook zoveel moois. Ik ga hem hoe dan ook weer zien, dat staat vast. Voor ik het weet is het tijd en moet ik me opeens haasten. Shit man, wat is afscheid nemen zwaar. Ik doe er maar niet te moeilijk over en geef hem nog een kus op zijn wang (wat hij zonder enige angst aanneemt) en sluit dan het hek waar vandaan hij me schuin aankijkt. Oei oei oei…ik kan maar beter snel weg gaan.

Samen rijden we naar Sibiu en kunnen we concluderen dat we een topweek hebben gehad samen. Tijd tekort, dat wel, hier kom je altijd tijd te kort. Voor mijn gevoel moet ik snel weer terug, al is het al om Taka op te halen, we gaan het zien.

In het vliegtuig zit ik naast een naar drank meurende Roemeen, ooh mijn God, wat een lucht. Hij heeft het zwaar onderweg, weet niet hoe hij zitten moet en ik heb zomaar het idee dat hij behoorlijk beroerd is. Tja, eigen schuld jongen. De vlucht vliegt voorbij en de treinreis naar huis ook. In de trein wordt ik overspoeld door een leeg en verdrietig gevoel. Taka krijg ik maar niet uit mijn hoofd en ik bedenk allerlei scenario’s wat ik tegen Ruben ga zeggen en vooral ook hoe. Maar als ik bij Enschede Nederland in rijdt met de trein heb ik weer wifi en ontvang ik een app van Ruben, ‘wij gaan samen jouw hontie ophalen hoor!’. Ik besef nauwelijks wat ik lees en lees het nog een keer. Dan laat ik mijn tranen de vrije loop en besef ik dat Taka welkom is. Mijn lege gevoel neemt direct af, mijn hart maakt diverse sprongetjes en ik kan het nauwelijks geloven. Als ik thuis kom staat Ruben me op te wachten en maakt mijn hart een sprongetje van de liefde die ik voor hem voel. We zeggen niks tegen elkaar, kijken elkaar alleen maar aan en dan slaat hij zijn armen om me heen en begin ik te huilen. Te huilen van opluchting, van blijheid, gewoon van alle emoties die ik de afgelopen dagen heb ervaren. Wat is het heerlijk om weer thuis te zijn.

Ruben verteld dat hij zeer geraakt was door het filmpje van de bevrijding van Taka en dat hij er geen seconde over na hoefde te denken of Taka welkom is. Ik hoefde het niet eens te vragen, het besluit was al genomen.
Jeetje jeetje, wat een intense week, ik ben aan vakantie toe haha. Maar wat voel ik me een gezegend mens! Nu aftellen naar het moment dat Taka aan zijn nieuwe leven begint bij ons…(half mei)

Filmpje van de bevrijding en daarna: https://youtu.be/WS52fPveB68