Deel 11: de busreis

Vrijdag 18 september

Gistermiddag om 4u zijn we vertrokken uit Pankalan Bun. Toch allemaal gelukt en opgelucht dat we weer onderweg zijn. De busreis was weer te komisch voor woorden. Alleen maar locals, geen toeristen te bekennen. Ben blij dat ik Indonesië niet in mijn eentje doe, had me totaal niet op mijn gemak gevoeld met al die starende blikken. Bij een tussenstop renden we snel naar een winkeltje om water te halen en we moesten ook plassen, dus maar even snel achter een bus in de berm. Bleek daarna dat we daar uitgebreid gingen eten. Iedereen stond in de rij en het leek net of het bij de prijs inbegrepen zat. Dat was natuurlijk niet zo maar iedereen at hetzelfde. Het was maar €0,70. Toen we aan tafel zaten kwam er een enthousiast lachende vrouw op ons af, helemaal in haar nopjes dat ze mensen zoals wij zag. Ze ging snel haar dochter halen en wees met haar vingers naar ons met een brede lach! Kijk die mensen! Meteen daarna kwam ze terug om foto’s van ons te maken. Het was zo grappig!
Al snel kwamen we er in de bus achter dat we nog ergens moesten overstappen. Handig dat deze info niet aan ons was doorgegeven. Gelukkig hadden we fijne medepassagiers die behulpzaam waren en ook Engels spraken. Om 3u snachts waren we in Palangkaraya. Iedereen de bus uit en naar het loket voor een nieuw ticket naar Banjarmasin, waar we nu zitten. Ongelofelijk hoe het er daar weer aan toe ging. Er zat 3 man achter het loket, alle 3 net wakker, iedereen moest zijn busticket daar inleveren. Er was er 1 die de tickets aan het sorteren was en vervolgens zat hij meer dan een half uur naar al die flapjes papier te staren. De andere 2 zaten er gewoon maar bij. Niemand kreeg antwoord als er iets werd gevraagd. Het raampje van het loket was te ranzig om er door heen te kijken. Wat bleek nou, er waren te veel mensen die naar Banjarmasin wilde en te weinig plekken in de bus. Achter het loket waren wat kamertjes waar mensen op de grond konden liggen om te slapen. Het lag helemaal vol. Daarachter waren de toiletten, je kon je tanden poetsen tussen de reservebanden van de bussen. Alles was te ranzig voor woorden, je moest je slippers uit doen dus op blote voeten naar de wc’s. Ik moest er niet aan denken om daar op blote voeten in te gaan. Ik heb mijn voeten gewassen onder een kraan en ben terug naar buiten gegaan, ergens achter een muurtje gepiest haha. Cindy kreeg uit het niets een kind in haar handen geduwd en moest op de foto. Ze is hier werkelijk een bewonderingwarend object met haar blauwe ogen en blonde haar. Overal waar we komen worden we aangestaard. We zijn er ook achter dat werkelijk niemand hier een bril draagt, vandaar ook dat alles zo langzaam gaat, ze zien gewoon niet wat ze doen! Anyway, we hebben net 19 uur in de bus gezeten en zijn helemaal gaar. We hebben keelpijn, zijn energieloos en verlangen naar ons luxe hotel vanavond. We zitten nu in een cafeetje op het vliegveld met alleen maar oude mannen. Ze moeten zo lachen om ons want we hebben het hoogste woord. Ze noemen ons Mrs Kievith en Mrs Koomen :). Net de foto’s laten zien van onze moppies en oooohhhh wat zijn ze handsome! Ze vinden het geweldig hier als ze die foto’s zien.
We vliegen zo naar Jakarta en daarna naar Bali dus morgen gaan we genieten van het luxe resort waar we ons zelf op gaan trakteren. We stinken nogsteeds, afgelopen zondag voor het laatst gedoucht, maar je went er aan. Voordat we in ons hotel zijn vanavond hebben we er 32 uur opzitten. Lange leve het backpackersleven!!!!!!

Dikke kus van ons
Ps: we zullen aan jullie denken op de massagetafel…..