Deel 14: Ketut Liyer

Donderdag

Om te beginnen, de zeiltrip ging niet door. Gister waren we het werkelijk helemaal zat hier. Ten eerste omdat je overal moet onderhandelen en je kunt werkelijk niemand vertrouwen. We hebben op 2 mensen na nog geen mensen ontmoet die oprecht aardig tegen ons waren. Alleen de man in Kumai waarbij we de klotoktour hadden geboekt en de man die zei dat we een bus konden nemen daarvandaan. Verder is er niemand geweest die ons wilde helpen zonder er ook maar geld voor te hoeven hebben. Maandag zei Ali Gili dat we dinsdag op de zeiltour konden. De volgende dag werd het woensdag. Dus dinsdagmiddag wij alles voor de zoveelste keer overlegd en gevraagd welke dagen we dan weg waren en wanneer onze vlucht dan zou zijn terug van Flores naar Denpasar. Hij zou het allemaal wel ff regelen en was onze grote vriend. We moesten hem vertrouwen. Anderhalf uur later nemen we afscheid om te zeggen, “Tot morgenochtend 8 uur bij de boot.” Opeens zegt hij: “Nee, jullie gaan niet morgen weg maar donderdag.” Wat was dit nou weer? We hadden het net helemaal doorgenomen met de agenda in de hand! Met andere woorden, we moesten nog een dag op het eiland blijven. Daarnaast kon hij geen garantie geven voor de terugvlucht want het was al na 5u en de kantoren waren dicht. Vervolgens stelde wij voor, we gaan zelf naar Lombok morgen en dan halen jullie ons daarvandaan maar op voor de tour. De boot naar Lombok ging om 7u in de ochtend. Hij kon niet voor 11u weten of we een ticket konden krijgen. Vervolgens zegt hij, als jullie het eiland afgaan, dan regel ik niks meer voor jullie tenzij jullie nu boeken. Ja, wij gaan toch geen tour boeken als jullie niet eens weten of we terug kunnen vliegen? Inmiddels weten we wel hoe dat hier gaat. Onze eeuwig lachende Ali Gili draaide zich om en gunde ons geen blik meer. Het leek ook te mooi om waar te zijn dat hij op ons pad kwam met een oplossing. Om een lang verhaal kort te maken, we zijn gisterochtend met de boot naar Lombok gegaan. Aan de overkant vroeg een mannetje of we met de Perama bus mee moesten. Ja, dat moesten we. Dus hij pakt mijn grote rugzak en bracht die naar het busstation, ongeveer 1 km lopen. We weigerden om met paard en wagen te gaan. Naïef als ik was op dat moment, hij gooit mijn rugzak in de bus en zegt: money. Dus ik ging flippen, sodemieter maar op met je money! Dat had je me moeten vertellen bij de boot en niet hier bij de bus. Andere mannen bemoeiden zich ermee dat ik geld moest geven. Dus ik schelden dat hij dat eerder had moeten bedenken. Ik kon al die gasten wel wurgen met hun kwade en schijnheilige koppen. Sodemieter op en ga een ander lastig vallen met je gezeik! Vervolgens stapten we de bus uit in Mataram, de hoofdstad van Lombok. Overal weer een drukte van jewelste, het laatste waar we zin in hadden. Bij het uitstappen in Mataram zagen we een hond die uit een plas dronk, ontzettend mager. Dat was tot daar aan toe, maar toen draaide hij zich om en zagen we dat zijn schedel boven zijn oor helemaal open lag en je kon letterlijk zijn hersens inkijken. Onze magen draaiden om en de tranen sprongen in onze ogen, het was werkelijk niet om aan te zien. Er stonden nog meer toeristen, iedereen keek helemaal overdonderd naar dat beest, hoe het in godsnaam mogelijk was dat hij nog leefde en dat het de mensen daar gewoon niets kan schelen. Ze zien het niet eens! Lombok is een moslimeiland waarbij ze dus geen honden mogen aanraken. Dat was werkelijk de druppel voor ons. We zouden zelf nog de zeiltour gaan regelen vanaf Mataram maar we waren het gewoon helemaal zat en die zeiltour kon me gestolen worden. We hebben een taxi aangehouden en zijn door gegaan naar het vliegveld. Zonder discussie kreeg de chauffeur wat ik voor bedrag had vast gesteld want de blik in mijn ogen zei genoeg. Probeer het niet om met mij te dealen op dit moment want ik wurg je! Dat was mijn blik en die was vrij duidelijk. Om half 5 hadden we gelukkig een vlucht naar Denpasar. Weer een dag kwijt aan reizen, buiten de planning en met een ontzettend rotgevoel. Nu zitten we weer in Ubud, op Bali en blijven hier tot het eind. Voor mij nooit meer Indonesië. Als je zelfstandig reist, mag je wel een extra rugzak geduld (en geld) meenemen want anders red je het niet. Je wordt echt overal genaaid, op het vliegveld, in de supermarkt, door de politie, in iedere winkel, door de taxi’s en het ergst van allemaal, door de inwoners zelf. Het is zo’n groot contrast met Maleisië, daar kun je op je gemak alleen reizen, is iedereen behulpzaam en voel je je veilig. Bali is een uitzondering, hier is het relaxed. Veel meer verwestert dan de rest van Indonesië.

Vandaag waren we weer eens vroeg wakker (eigenlijk hebben we helemaal geen oog dicht gedaan) dus we besloten om Ketut Liyer op te zoeken, de medicijnman uit het boek ‘Eten, bidden en beminnen’. Voor degene die het boek gelezen hebben, die weten meteen waar ik het over heb. Voor mij is het überhaupt de reden waarom ik deze reis ben gaan maken, na het lezen van dat boek. We waren er rond half 9 en we liepen zijn tuin in, door een poort zoals je die overal ziet in Ubud. Hij zat daar al op een soort plateau in een soort tempel. We wisten niet zeker of hij het was dus we liepen naar hem toe en hij verwelkomde ons recht uit zijn hart. Hij zei niet zijn naam bij de kennismaking dus wij zeiden dat we voor Ketut kwamen. Hij nam ons in de maling, want hij was het! Geen tand meer in zijn mond. Die man heeft iets magisch! Hij begon uitgebreid met ons te praten op zijn steenkolen Engels en pakte het eerste exemplaar erbij van het boek van Elizabeth Gilbert, die zij aan hem heeft opgestuurd, getekend en wel. De envelop zat er nog om heen, van het boek is weinig meer over, maar dat was het eerste boek! Geweldig om te zien. Haar handschrift op de envelop en haar adres in Seattle. Hij zei dat er 2 keer een filmploeg uit NL is geweest om daar te komen filmen. Het boek zal ook verfilmd worden en hij is bezig een persoon te vinden die zijn personage zal spelen, iemand die op hem lijkt. Het was onwerkelijk dat we daar met hem zaten te praten. Vandaag was een speciale dag, dat hadden we (eigenlijk Cindy) vanmorgen al besloten, en hij zei hetzelfde tegen ons, heel apart. Hij was nog niet klaar om bezoek te ontvangen dus hij zou zich nog even gaan wassen en dan zou hij ons gaan ‘healen’. Precies wat ik nodig had vandaag L. Ondertussen kwamen er steeds meer mensen de tuin in lopen, zowel toeristen als locals. Hij wordt hier in de omgeving gezien als de medicijnman. Daarnaast doet hij handlezen, healing, meditatie en Balinese astrologie. Als eerste was er een man aan de beurt die rugklachten heeft en eigenlijk alleen nog maar kon liggen. Het was zo mooi om hem aan het werk te zien! De locals nemen eten mee of mooie versiersels als betaling. De Westerse mensen betalen gewoon geld. Daarna waren wij aan de beurt, ik als eerst. In kleermakerszit zat ik tegen over hem en hij ging mijn hand lezen. Daarna ging hij mijn rug bekijken en mijn benen. Het was zo gaaf en intens! Ik zal heel oud worden, ben soms wat ongeduldig, heb veel invloed op mensen, trouw 1 keer en krijg 2 kinderen, heb sterke organen, heb een hele sterke energie, heb een hele goeie karma, denk te veel na, en ik heb genoeg karma en energie in mijn leven om alles te kunnen uitvoeren wat ik wil. Even in het kort. Is dat geen mooi verhaal? Anyway, het was heel speciaal! Ondanks dat het plateau al snel vol zat met mensen nam hij toch de tijd voor iedere persoon. Die man doet de hele dag niets anders dan waar hij goed in is, met zijn kracht bezig zijn. Top!

Zoals het er nu uitziet gaan we een chauffeur huren voor een paar dagen die ons is aangeraden door dat Nederlandse stel die we ontmoetten in Ubud. (Als we hem tenminste kunnen bereiken?) Daarmee gaan we dan heel Bali rond en zoveel mogelijk van Bali zien. En daarnaast relaxen, relaxen en nog eens relaxen. Misschien tot een volgende update…

Liefs, Anouk & Cindy