Deel 16: Shoppen in Ubud

Hey mensen, bedankt weer voor al jullie leuke mailtjes! Fijn om te horen allemaal! Hier weer een verslagje van ons.


Maandag 28 september

Vandaag begon onze dag bij Hans. Hans komt uit Leiden, is gitaarleraar en komt al vanaf de jaren 80 in Ubud. Hij spreekt Indonesisch en kent heel veel mensen hier. Vóór onze Balirondrit had hij ons al een keer aangesproken in het restaurant aan de overkant van de weg en hij vroeg ons een keer langs te komen bij zijn kamer om tekeningen te komen bekijken van een overleden vriend. Ubud staat bekend om zijn kunstenaars, overal waar je loopt zie je schilderijen, tekeningen, beelden en alles wat je maar ‘kunst’ zou willen noemen. Dus om 8u zaten we al bij Hans op de bank. De mappen met tekeningen doorgenomen maar niet echt onze smaak. Toen een babbeltje gemaakt en de gitaar kwam tevoorschijn! Cindy moest meteen maar even oefenen haha. Hij speelde 3 liedjes die hij zelf heeft geschreven, een Engelse, een Indonesische en een Nederlandse. Echt goed! We waren onder de indruk van zijn teksten, met zo veel gevoel geschreven…..! Om 9u moesten we wel weg want we kregen een massage, maar het was bijna jammer dat we weg moesten. Het was super bij Hans, super spontaan en verrassend leuk. De rest van de dag hebben we geshopt in Ubud. Wat is het toch heerlijk hier! We zijn bij Wajang langs geweest, de vriendin van Elizabeth Gilbert, van het boek ‘Eten, bidden en beminnen’. Het is een winkeltje cq restaurantje in een klein achterafstraatje. Ze heeft allemaal kruidenplanten voor de deur staan en heeft speciale medicijn-menu’s op de kaart staan die je bij bepaalde klachten moet eten en/of voorgeschreven krijgt. De hele wand stond vol met potjes met kruiden erin. Wajang zelf was niet zo heel vriendelijk, best jammer. Misschien heeft de commercialiteit haar een beetje verpest.

We zijn zo ongelofelijk goed geworden in het afdingen dat het gewoon bijna leuk is om te doen. Ik wilde wierook kopen, 75.000 roepia per pakje. Wat ik dan doe is meteen onder de helft gaan zitten en daar blijf ik dan bij. Ik wilde 3 pakjes dus wilde 90.000 roepia betalen voor alles. Toen ik dat zei werd die vrouw gek! No no no!!!!!!!!! Vervolgens draai je je om en zeg je, ok, dan niet, en dan loop je weg. Meteen gaan ze zakken, 150, no, 120, no, 110, no, 100, no….
Ondertussen ben je al halverwege de markt dus de andere mensen die er lopen kunnen er ook van mee genieten. Uiteindelijk gaan ze toch overstag en schreeuwen ze ‘yes’ over de markt, bang dat ze hun klant kwijt zijn. Dus met ieder bedrag dat we in ons hoofd lopen krijgen we het voor elkaar. Ze zijn niet gewend dat je een prijs noemt en daar ook bij blijft want ze denken, ik omlaag, jij omhoog… Zo gaat het dus in iedere winkel. Maar goed, we hebben ons suf gekocht aan souvenirs wat uiteindelijk omgerekend alles bij elkaar maar € 30,- is. Thuis gekomen bedachten we opeens, shit, hoe gaan we dit allemaal mee naar huis nemen? Cindy ging haar tas even herpakken en het 1 en ander weggooien: mottenballen, magic towel, bol met touw, vacuümpomp voor insectenbeten, een paraplu, tja, wat je allemaal wel niet meeneemt op zo’n reis haha. Ze heeft zelfs haar kussen mee.

’s Avonds zijn we naar een traditionele dansvoorstelling geweest, lekker om de hoek bij ons in de straat. Muziek uit instrumenten waarvan we de naam niet weten en dans in kleurige kledij en veel toeters en bellen. Mooi om te zien. Morgen vertrekken we weer en gaan we naar het strand, nog even bijbruinen voordat we weer in het vliegtuig zitten.

Toedeloe! X Anouk & Cindy