Te paard naar het strand en die reuzehond :-)
Blijf op de hoogte en volg Anouk
28 Augustus 2014 | Denemarken, Vestervig
Vanmorgen waren we later wakker dan normaal. Dus het ochtendje bij het meer heb ik geskipt. Benn lag heerlijk langs de waterkant maar voordat ik beneden was, was hij alweer opgestaan. Dat was jammer. Vandaag was een relaxed dagje. Erg warm en zonnig, te warm om te rijden. Met dit weer in de duinen rijden betekent belaagd worden met vliegen en dat is vooral voor de paarden erg vervelend. Dus wachten we tot het wat afkoelt.
Heb je wel eens een veer van een kip bekeken? Ik heb inmiddels een hele verzameling hier op tafel liggen. De onderkanten met veel dons en hogerop de wat strakkere haren. Het is echt een kunstwerk. Als je werkelijk goed naar een veer kijkt zie je een waanzinnige structuur met zachtheid dat over gaat in een steeds vastere vorm. Ook de kleuren in 1 veer variëren met allerlei tinten, ik word er blij van. Ik neem ze allemaal mee naar huis.
Vanmorgen hebben we Benn en nog 3 andere oudjes naar een ander weiland gebracht. Noek en ik gingen samen met de trailer. Elsebeth vroeg of ik gewend was om met een 4wheel drive te rijden. Uh, nee haha. Maar als je het uitlegt dan komt het vast goed. We moesten offroad rijden en met trailer en al door een drassig weiland. Was echt leuk! Twee keer heen en weer gereden, ach, zo zijn we lekker bezig.
We hoorden van een bosgebied in de buurt waar je over de hele omgeving kan kijken. En aangezien het te warm was om te rijden zijn we daar naartoe gegaan. En inderdaad, een enorme klimpaal waar we boven het bos uitkwamen en tot ver over zee en landinwaarts konden kijken, erg mooi. In die 21 jaar heb ik toch nog elk jaar wat nieuws gezien, zo ook weer dit. Ik word er blij van! In dat bosgebied zijn we even gaan zitten op een open stuk. Tijdens het paardrijden zagen we steeds zoveel vlinders en die waren er nu ook, een feest om naar te kijken en te zien hoe ze hun vleugels gebruiken en van bloem naar bloem gaan. Ook veel bijen gezien. Overal sterft het van de bramenstruiken. Die kan je plukken en emmers mee vullen. Ook thuis staan veel appelbomen en bramenstruiken. En in de duinen kun je onbeperkt blauwe bessen plukken. Tja, het fruit in de supermarkt is hier niet te betalen maar dat is ook niet nodig met zoveel vers fruit in het wild.
Om 5u zijn we toch nog gaan rijden ook al was het nogsteeds warm. We wilden weer een nieuwe route en zijn richting het strand gegaan. Wat een superrit was dat ook weer! Geen zuchtje wind! Toen we bij het strand kwamen was dat een afgrond van zo’n 10 meter. Recht naar beneden. Oppassen geblazen dus met de paarden. We hebben een stukje bovenlangs gereden totdat we ergens toch naar beneden konden. Maar dat was wel steil en de paarden moesten het eerste stukje toch 50 cm naar beneden springen en vervolgens ging het steil naar beneden. Batmann waar ik op reed is nogal een zenuwenlijder en die dacht’ je springt zelf maar naar beneden’. Maar met een beetje geduld deed hij het toch en zette hij zorgvuldig zijn hoeven overal neer, briesend van opgewondenheid. De zee was kalm, er waren nauwelijks mensen. Met de rechte afgrond was het wel een mooi gezicht en hebben we mooie foto’s kunnen maken. Ik kan niet wachten om ze allemaal te laten zien. Zeer voldaan waren we na anderhalf uur weer thuis. Paarden weer op het land gegooid en meteen omgekleed want we zouden gaan eten bij een andere dochter. De bbq stond weer aan en de tafel was rijkelijk gedekt. Heerlijk gegeten en vooral hele fijne gesprekken gevoerd.
Nog wel erg gelachen want Peter, de man des huizes, had het over een grote hond die verderop aan de weg zou wonen. Niet normaal zo groot als die hond was volgens hem. Het leek wel een paard. Ik werd nieuwsgierig en wilde die hond gaan zoeken. Het was de laatste boerderij aan de rechterkant. Dus Noek en ik de auto in, komen we onderweg een heel gezin tegen met wat oude kreupele mensen en jongen mensen met en hondje. Ze zwaaiden naar ons. Toen we bij die boerderij kwamen bleek dat zij daar woonden. Ik vroeg of ze een grote zwarte hond hadden, maar nee, ze hadden alleen die kleine. Ze stuurde ons naar een boerderij aan de overkant. Dus wij daar heen, een enorme boerderij met enorme stallen. Ik bel weer aan en vraag of ze een grote zwarte hond hebben. Tja, in mijn enthousiasme kan ik daar dan helemaal in op gaan. Die vrouw keek me lachend aan van wat is dit nou weer! En ja, ze bleek een grote zwarte hond te hebben. Ze moest even haar schoenen aandoen want hij was in de stal. Dus wij lopen met haar mee en ik vertel dat ik een vriendin ben van Mette & Peter en dat hij het over een grote hond had die ik dus graag wilde zien. Na een wandeling wat leek op een doolhof in het donker tussen enorme graanmachines door, ging er een schuifdeur open en ja hoor, daar waren 2 honden, opgesloten in een varkensstal. Een labrador en een soort Australische herder. Ik moest er om lachen want dit was natuurlijk geen abnormale grote hond. De varkens stonden gelukkig met groepen in grote ruime boxen. De honden zaten dus in net zo’n box maar dan zonder varkens. Anyway, wij weer terug naar Mette & Peter, dat we de hond niet hadden gevonden. Bleek dat ik de weg helemaal uit had moeten rijden, met alle bochten mee. Dus ik ging in mijn eentje weer opnieuw op pad. En ik vond de boerderij die verlaten leek. Toen ik het erf op liep hoorde ik wel een zware blaf dus dat was een goed teken. En de man des huizes deed de deur open met de grote bewuste hond die hij vasthield maar die met heel zijn lichaam en al zijn kracht probeerde los te komen. Ik zei direct: “this is the dog I’m looking for! You can let him go, it is ok.” Uiteraard was de man verbaasd maar ik begon weer hetzelfde verhaal en zei wie me gestuurd had. Vervolgens kwam ook de vrouw naar buiten en binnen 1 minuut werd me al gevraagd of ik een kop koffie wilde. Zo gastvrij! Ondertussen was ik alleen maar met die hond in de weer. Het is een grote Zwitserse Senner. Maar zo groot als Peter zei dat ie was, was ie lang niet! Sjors & Sjimmie waren groter. Die mensen vonden het geweldig dat ik zoveel interesse toonde in hun hond en ik kreeg hun hele hondengeschiedenis te horen. Gelukkig heb ik mijn knappe Turken bij me op mijn motorkap, dat vonden ze geweldig om te zien. En zo heb ik wel een half uur met die mensen staan praten buiten en ik moest vooral nog eens terug komen als ik daar zin in had. Wat een spontaniteit, echt super leuk. Met een grote glimlach reed ik terug naar Mette & Peter, die inmiddels met zijn allen om een kampvuur zaten. Het was al donker dus des te mooier was het vuur. Gelachen natuurlijk met Peter, over wat een grote hond is of niet. Zij hebben een teckel, dus ja, als je dat gewend bent? Goeie gesprekken gevoerd over alles wat gaande is in de wereld en de conclusie was bij iedereen hetzelfde, je moet genieten van het leven op elk moment van de dag en genieten van alles wat je hebt. En zo konden we de dag mooi afsluiten met een geluksgevoel….lekker naar huis en naar bed…morgen de laatste dag alweer :-(
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley