Dag 3 Entebbe-Masaka
Blijf op de hoogte en volg Anouk
05 Oktober 2014 | Oeganda, Masaka
Ik ga douchen en aan de buitenkant is een knop om het warm water aan te zetten. En op de douchekop zelf zit een schakelaar die je kunt schuiven om de temperatuur te regelen. Het water staat nu op heet dus ik wil het schuifje 1 tandje lager zetten en terwijl ik dat doe zie ik een vonk in de douchekop. Pfff…straks komt er nog kortsluiting maar hier is het allemaal normaal. De douchekop hangt net naast de wc dus het water stroomt ook de wc in, alles wordt nat. Maar ach, luxe geef ik niks om en ik ben al dankbaar dat ik mijn lijf even kan wassen. Thuis douche ik al nooit lang maar hier sta ik hooguit 2 minuten onder de douche. Daarna ga ik weer ff in bed liggen en Sijtje komt bij me liggen. Haar lijf is warm en ze ligt in mijn armen, mijn kundalini begint spontaan te stromen en mijn lijf begint te schokken van de energie. Ik kan het niet tegenhouden en begin daarom heel erg hard te lachen, ik schater het uit en ben melig met mezelf. Wat is lachen toch heerlijk.
Om 9u ontbijten we met zijn allen, Chantal is er ook met haar vriend. Hij is Oegandees en ik hou niet van donkere mannen maar Maurice is echt wel een lekkertje en ik (of eerlijk gezegd wij) snappen helemaal waarom ze voor hem is gevallen. Hij is in Engeland opgegroeid maar ze hebben elkaar hier ontmoet. We stellen vragen over hoe ze wonen, ze wonen in Masaka. En ze hebben 3 honden, vooral voor het waken, maar het zijn wel hun kindjes. 1 van de honden is een maand terug gegrepen door een groep andere honden en daarbij ernstig gewond geraakt en zelfs een poot gebroken. Hij is nogsteeds herstellende. Ik vertel over Bowen therapie en vraag of we langs hun huis komen zodat ik hun honden kan behandelen. Ze vinden het te gek en gaan kijken hoe dit in het programma past. Lijkt me te gek als ik hun honden kan behandelen! Heerlijke ochtend zo met leuke gesprekken.
Rond 10-nen vertrekken we met Silas, onze chauffeur, naar Masaka. Een rit van meer dan 3 uur. We zijn al snel de stad uit en gaan een dirtroad op. Hobbel de hobbel, we moeten luider praten om over het lawaai van het gehobbel heen te komen. Alles om ons heen is groen met af en toe wat huizen aan de kant van de weg. Feitelijk rijden we ten westen van Lake Victoria naar beneden. Tot en met Masaka aan toe zijn er toch veel bewoonde gebieden terwijl ik had verwacht dat we onbewoonde stukken in zouden gaan. Maar waarschijnlijk is hier veel bewoning vanwege het meer. Af en toe zien we stalletjes langs de weg die groente en fruit verkopen, vooral zoete aardappel springt er boven uit, in grote stapels. We komen aan op de evenaar, en waar wat bijzonders is, is toerisme, zo ook hier. Me not like…bah. Fotolocaties waarop je kunt zien dat je op de evenaar staat. Sijtje en ik bedanken allebei, we hoeven hier niet op de foto. Wat wel grappig is, is een soort waterbowl met een gat er in. Er staat er 1 op de evenaar, 1 aan de noordkant en 1 aan de zuidkant ervan. Als je er water ingiet zie je dus het verschil van welke kant de draaikolk van het water opdraait. Geen nieuws voor mij maar wel grappig om te zien. De kracht van moeder natuur. Als ik terug loop naar de bus loop ik samen met een klein meisje op van een jaar of 3. Ik reik mijn hand naar haar uit en ze pakt mijn hand en zo lopen we verder. Ik kan niet stoppen naar haar te kijken. Wat een mooie lach en parels van ogen. Ze noemen Uganda ‘the pearl of Africa’, ik snap wel waarom. Wat een ongelofelijk mooi meisje! We lunchen op die plek en rijden weer verder. Het gebied is vooral heuvelachtig en groen.
Als we Masaka binnen rijden begint de drukte, overal winkeltjes, mensen op straat, rook van vuurtjes, een man met 2 halve koeienpoten in zijn handen, kippen die op hun kop worden vastgehouden (ik weet niet of ze dood of levend zijn), en een hoop verkeer. Als snel rijden we die drukte weer uit en slaan we af naar een zijweg. We rijden wat meer omhoog de heuvels in en daar is ons hostel waar we 2 nachten blijven. Het heet Villa Katwe en is van een Nederlandse vrouw en haar Oegandese man. Alle huizen zijn omringd door muren hier en een grote poort. Als we de poort doorrijden is het eerste wat ik zie een konijn. Als ik rondkijk zie ik er nog veel meer. Top, hier zitten we goed! Ze lopen allemaal los, wat een weelde! Ze hebben ook een hond. Alles ziet er heel netjes uit en je ziet duidelijk de Nederlandse invloed in de inrichting (steigerhouten banken). Als we aankomen bij het hostel ben ik gaar. Dus ik ga op een bank liggen en val in slaap. Sijtje gaat ook op een bed liggen en valt ook in slaap. Geen idee hoe lang ik geslapen heb maar ik was ver weg en had het even nodig. De rest van de middag blijf ik in het hostel, ik vind de zon te heet en de stad te druk, voel dat ik even rust wil. Een van de medewerkers hier heeft een zoontje, ook weer een jochie om op te vreten. Hij kletst constant tegen me aan en alhoewel ik geen idee heb waar hij het over heeft, klets ik gewoon terug in het Nederlands. Ik kan niet van hem afblijven, streel zijn handjes, zijn voetjes, zijn buikje en zijn bolletje en hij vind het allemaal heerlijk. Hij ziet er zo schattig uit met zijn tuinbroek en dat petje op. Als ik mijn verslag bijwerk zit hij naast me en kijkt hij naar het scherm. Met zijn vingers probeert hij alles aan te tikken op mijn scherm. Ik maak een selfie van hem en mij en hij schatert het uit als hij daarna de foto ziet. Als ik zeg schattie zegt ie me na, schattie haha. Ja, het is echt een schatje.
Robin komt thuis, de vrouw des huizes, een jonge mooie blonde meid. Ze heeft het goed voor elkaar hier. Tot nu toe hebben we steeds gegeten bij tentjes die gericht zijn op Westerse mensen. Dat is precies wat ik niet wil. Dus we hebben Silas, onze chauffeur gevraagd waar hij gaat eten en dat we graag mee gaan omdat we lokaal willen eten. Dus hij kwam ons ophalen en we gingen met het busje het centrum van Masaka in. Er heerst een druk straatleven zo in de avond, mensen maken en verkopen eten op straat. Als we naar het restaurant lopen horen we gospel muziek. Dat heb ik altijd al een keer live willen horen. Dus we gaan toch eerst een kijkje nemen, het blijkt in een kerk te zijn, ergens achteraf. Als enige blanken lopen we door steegjes en trappen op en we worden aangekeken door de locals hoe wij daar in godsnaam terecht komen. Net als we boven zijn stoppen ze met zingen en blijkt het afgelopen te zijn. Zo balen! Maar we krijgen een kaartje voor later in de week, dan is er een feest voor Independence Day en hopelijk zijn we dan in de buurt. Dat zou te gek zijn!
Als we het restaurant in lopen zijn we wederom de enige buitenlanders. Ja, dit wil ik! Silas besteld ons eten en we mogen kiezen uit kip, rund, bonen, erwten of pinda’s. Ik neem de bonenvariant. We krijgen allemaal hetzelfde bord, met pompoen erop, casave, een soort homp meel van mais (gortdroog) en een homp gepureerde banaan dat een kleverige homp is geworden, witte rijst en zoete aardappel. Daarnaast krijgen we een kom met saus en in mijn geval dus bonen. Het lijkt op chilli con carne en ik vind het geheel erg lekker. De casave, bananenprut en de meelbol zijn smakeloos, de rest is lekker. Martha, de vrouw van het koppel (ouders van dat vrijwilligersmeisje) kijkt met grote afkeur naar haar bord en eet er nauwelijks van. Ze had vlees en met bot en al ligt dat in haar kommetje. Oeeeiiiiiii ik moet er niet aan denken om dat te eten, en zij denkt er hetzelfde over haha. Ach ja, we zijn tenslotte in Oeganda. Als we terug thuis komen is het kampvuur aan. De konijnen huppelen nogsteeds lekker rond en je moet oppassen dat je ze niet raakt. Als we allemaal gesetteld zijn rondom het kampvuur, liggen de konijnen allemaal bij elkaar. Grappig, overdag waren ze echt verspreid door de hele tuin, nu allemaal bij elkaar in de chillstand. Wat hebben we het toch weer goed, bij een kampvuur zitten onder het maanlicht, bijna vol en een heldere hemel met zoveel sterren! Over 3 dagen is de maan echt vol, hoe magisch zal dat zijn in deze omgeving! Overigens zie je de maan hier ook overdag, zal dat komen doordat we op de hoogte van de evenaar zitten? Ik heb geen idee maar het is iets wat me opvalt.
Morgen gaan we naar ons eerste project. Net buiten Masaka stad ligt de community waar CEPO actief is. Dit gebied is zwaar getroffen door hiv en aids, en een flink deel van de werkende bevolking is aan de ziekte bezweken. We lopen een hele dag mee op het project en gaan de verschillende facetten van het dagelijks werk dat CEPO uitvoert ervaren. Heel erg benieuwd!
Liefs van ons xxx
-
05 Oktober 2014 - 21:46
Essie:
Sending a very big knuf met love :-) -
06 Oktober 2014 - 07:51
Hanneke:
Heerlijk om jullie reis te lezen, fantastisch! dikke kus mama -
06 Oktober 2014 - 09:00
Marjet:
Wat heerlijk om je verslag te lezen Anouk! Het leest als een roman ;-)!
Je beschrijft alles zo gedetailleerd dat ik het zo voor me zie.
Veel plezier!
X
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley