Dag 10 Masaka

Aangezien het zondag is, gaan mensen hier naar de kerk. Sijtje, Martha en Peter en ik. We gaan samen met Mary die ook ons ontbijt heeft verzorgt vanmorgen. Ze is priesteres in de kerk. Ik verwacht een mooie kerk vol met donkere mensen. Waar we terecht komen is een vierkant pand, een zaal op de eerste verdieping met allemaal stoeltjes achter elkaar. Er zitten wat blanke meiden, vrijwilligers, en wat kinderen. En een opgestelde band, met een keyboard, een gitaar en een drumstel. Ze zijn al aan het zingen als we aankomen. Dat zingen gaat een tijdje door en terwijl dat bezig is, komen er nog allerlei mensen en kinderen binnen door de 2 grote houten deuren. Bij elke opening klapt de deur dicht met een redelijk luide klap maar niemand schijnt zich er aan te storen. Halverwege worden de kinderen verzocht naar de zondagsschool te gaan en vertrekken ze met wat vrijwilligers. Tijdens de hele dienst blijven er mensen binnenkomen. Er is een stel dat in december gaat trouwen. Ze worden verzocht naar voren te komen. Hij heeft een wit jasje aan, een roze overhemd en een grote rode strik. Vanmiddag hebben ze hun eerste training/meeting over hun huwelijk. Iedereen mag daarbij zijn om ze tips te geven en te steunen in welke vorm dan ook. Ze gaan samen op de foto en staan dicht bij elkaar, maar de man die het woord heeft gaat er tussen staan en benadrukt dat ze nog niet getrouwd zijn, iedereen begint te lachen. De dienst duurt zo’n 2 uur. Met een hoop gehalleluja en lord dit lord dat…prais the lord, prais jezus….het is mij allemaal een beetje te overdreven, hoe vaak die woorden worden herhaald. Desondanks is de zang mooi. Maar om eerlijk te zijn, als ik naar mijn gevoel had geluisterd was ik na een uur weg gegaan.

In de middag krijgen we kookles. We rijden naar een backpackers plek waar de vrijwilligers die hier lang verblijven hun thuishaven hebben. Daar staat Jane ons op te wachten en er staat een tafel met verschillende groenten. We beginnen met een stoofpot te maken met bananen. Dit hebben we eerder gegeten in dat lokale restaurant, die prut die zo smakeloos was. Maar het hoort er bij en is super leuk om te doen. In het rieten mandje liggen 4 strengen van bananenbladeren, als een kruis. De strengen zijn ongeveer 5 cm breed en dienen als koord om zo alles mee vast te zetten. Dan gaan er bananenbladeren in het mandje, en elk halen we de schil van 2 kleine bananen af. De bananen zijn nog helemaal groen, het is een ander type dan bij ons. Dit zijn bananen waar je alleen dit prutje mee kan maken, anders zijn ze niet te eten. Vervolgens gaan de bananenbladeren erover heen en worden ze helemaal ingepakt, als een cadeautje. Die strengen gaan er over heen om de boel vast te zetten. Uiteindelijk kan je het pakketje zo optillen. Dat gaat in een pan met water onderin en zo op het vuur zodat het kan stomen. Daarna gaan we deeg maken, waar we samosa’s, rolexen en chippies van gaan maken. Samosa’s zijn driehoekjes deeg gevuld met groenten (erwten, wortel, ui). Een rolex is een pannenkoek en een in dezelfde vorm gebakken ei met ook weer groenten erin. Die worden op elkaar gelegd en vervolgens opgerold. Rol-eggs….rolex dus. Leuk bedacht. De chippies worden van hetzelfde deeg gemaakt waarvan vierkantjes worden gesneden. Alles gaat in de frituurpan, of beter gezegd, in een wok met een laag olie erin. Verder hebben we een soort ratatouille met aubergine, tomaat, knoflook, wortel, paprika en ui. En we maken zelf quacamole van een enorme avocado. Daar kunnen we de chippies in dippen. Als de bananen klaar zijn worden ze van buiten door het bananenblad heen gekneed en zo wordt het de dikke smurrie die het uiteindelijk is. Het smaakt beter dan in het restaurant maar nogsteeds is het vrij smakeloos. Om de boel hier op smaak te brengen hebben ze een soort poeder wat ze door 80% van hun voedsel gooien. Het is een groene pot, een soort smaakmaker met beef erin (vlees). Alleen al door die stempel roepen we met zijn allen dat het dus niet vegetarisch is. Maar een poedertje kan toch wel? Nee, vegetarisch betekent geen dierlijke producten, dus ook geen poeder of bouillon of wat dan ook. Maar daar zijn ze hier niet zo moeilijk in, vegetarisch betekent hier gewoon geen vlees. Als ik kijk naar de inhoud, dan wordt ik bevestigd in mijn gevoel, het zit vol met E-nummers en onze grootste bedrieger in de wereldwijde voedselindustrie is de producent ervan…Unilever… Geef mij dan maar de pure smakeloze substantie. Het eten is echt heerlijk en veel te veel. Ik ben niet gewend aan zoveel koolhydraten en dat meel wat nu mijn maag in komt is teveel van het goede. Ik zit propvol.

Chantal komt nog langs en ik zie meteen kans om het 1 en ander te bespreken. Over ons project bij Pelido, de school met de kapotte watertanks, het oude vrouwtje met de zere voeten en het oude vrouwtje met het lekke dak. Ik vertel haar dat er al 150 euro binnen is en dat ze de reparatie daarvan in gang kan zetten en het vrouwtje naar het ziekenhuis kan laten gaan. Be More laat dit soort dingen aan de projectleider over, dat is in dit geval de man van Pelido. De man is verantwoordelijk dat het wordt uitgevoerd. Hij krijgt uiteindelijk het geld wat hij nodig heeft om het te realiseren en Be More komt vervolgens checken of het is uitgevoerd. En dit wordt allemaal vastgelegd met foto’s en met een financieel plaatje, wat het gekost heeft. En zo krijgt het thuisfront of de geldschieters het bewijs dat het goed besteed is. Be More heeft dit wel heel goed uitgedacht, ze houden de financiën nauwlettend in de gaten.

Wat overal opvalt is dat bijna iedereen een kort koppie heeft. De kinderen worden kaalgeschoren en dat wordt vooral gedaan uit hygiënisch oogpunt. De helft van de mensen die we zien, lopen op blote voeten en dan vooral buiten de stad. In de stad is het merendeel normaal gekleed. Overal waar we langs rijden zien we mensen met de hand de was doen. Het wordt vervolgens over struiken of gras verspreid om te drogen. Een enkele keer, vooral in de stad, zie je een waslijn.

Over het algemeen zie je mannen en vrouwen niet samen. Op 1 van de scholen van de week, stond zelfs bij de schoolregels dat meisjes en jongens zelfs geen vriendschap mogen hebben. Het wordt echt strikt gescheiden hier. En dat zie je ook terug op straat. Veel mannengroepjes en vrouwengroepjes maar nooit gemengd. Je ziet wel man met vrouw lopen als ze getrouwd zijn, met hun gezin of iets dergelijks, maar over het algemeen is alles gescheiden. De mensen die zich niet gescheiden houden zijn over het algemeen mensen die iets meer ontwikkeld zijn en wat meer verwesterd. Gister waren er bijvoorbeeld twee jonge stellen hier binnen de muren, die gebruik maakten van het zwembad. Het feit al dat ze in badkleding samen zijn en ook niet moeilijk doen met aanraking geeft al aan dat ze zich niet 100% volgens de Oegandese regels gedragen. Maar fijn om te zien dat de vrijheid er bij hun was.

Iets anders wat me opvalt is dat bijna alle auto’s Toyota’s zijn. Dat is hier het nummer 1 automerk. Af en toe Subaru (Forester) en Mitsubishi. Veel 4 wheel drives vanwege de onverharde wegen.

Na het eten rijden we weer terug naar huis en om 21u val ik al in slaap. Morgen (maandag) gaan we weer naar een project, dit keer met straatkinderen.