Dag 13 Masaka naar Murchison Falls (woensdag)

's Ochtends om 7u gaan we op weg naar Murchison Falls, hét nationale park van Uganda. Het is de meest indrukwekkende plek van de 6.700 kilometer lange Nijl. Hier perst het water zich met veel kracht door een kloof van maar 6 meter breed. Een lange weg te gaan en we stellen er ons dan ook volledig op in, zo’n 10 uur rijden. Als we gaan tanken staan er mannen in lange witte jassen saté stokjes te verkopen. Stokjes die al de hele dag in de hete zon in hun handen hangen. Ben blij dat ik geen vleeseter ben rrrrrr. Halverwege lunchen we ergens en Sijtje en ik spelen twee poolwedstrijdjes om de tijd te doden. Eten bestellen duurt hier altijd lang aangezien alles vers wordt gemaakt. Dus anderhalf uur is niks. De weg van Masaka naar het Noorden wordt alleen maar groener en als we over de helft zijn lijkt het steeds meer de pure vegetatie te worden en minder plantages. We gaan van heuvels naar grote vlaktes en weer naar heuvels, de hele rit verandert de omgeving en vegetatie. Gemetselde huisjes maken plaats voor plaggenhutjes. Onderweg komen we langs een neushoorn opvang. In Uganda leven geen neushoorns meer in het wild, die zijn allemaal gestroopt vanwege hun hoorns en dus uitgestorven. In deze opvang zijn rond de 13 neushoorns, als het er 30 zijn, gaan ze ze weer in het wild uitzetten in een beschermd gebied.

De uren vliegen voorbij en na de nodige bush pees (plassen in de bosjes) komen we aan bij Nationaal Park Murchison Falls. Als we aankomen heb ik voor het eerst het gevoel dat ik in echt Afrikaans landschap ben. We gaan de jungle in en moeten nog 2 uur door het park rijden voordat we bij onze lodge aankomen. We rijden nog geen 10 meter het park in en we zien de eerste bavianen. Meteen zijn we helemaal enthousiast, niet wetende dat er nog meer dan 100 zullen volgen. Ze zitten overal, midden op de rode dirtroad die aan twee kanten omringd wordt door oerwoud. We zien vogels waarvan we de naam niet weten, wanzinnig zijn ze! Later horen we dat het Abbyssinian Ground Hornbill’s zijn. Er zijn heel veel van een soort buizerds, ze vliegen vaak voor onze auto uit en zo kunnen we kijken naar hun vlucht. Het wemelt van de vlinders, in alle kleuren en maten. Helaas zijn ze te beweeglijk om op de foto te krijgen maar op sommige momenten is het net een vlindernest. Grote zwarte vlinders met felblauwe tekeningen op hun vleugels, kleine gele vlinders, feloranje, lila, weet ik wat voor kleuren allemaal en ze vliegen allemaal door elkaar. Een bizar gezicht zo veel als dat het er zijn. Het liefst willen we uitstappen maar dat mag niet, we moeten in de auto blijven omdat hier echt wilde dieren leven en je weet nooit aan welke kant ze zitten. Op een gegeven moment zien we zwijnen aan de kant van de weg. Bij alles wat we zien gaan we los van enthousiasme en willen we foto’s maken. We rijden richting de Nijl en gaan daar met de pont de rivier oversteken. Silas benadrukt, als we op dit tempo foto’s blijven maken en elke keer stil willen staan, dan missen we de boot. Dus we rijden door om voor 18u bij de pont te zijn.

Als we bij de pont komen zien we de brede Nijl. Wat een indrukwekkende rivier, zo breed als hij is! We moeten nog 20 minuten wachten en gaan allemaal naar de waterkant om alles te bekijken. De lucht is waanzinnig mooi met het licht en de wolkenpartijen. Opeens komt er een nijlpaard boven het water uit om lucht te happen. Ik weet werkelijk niet wat ik zie! Zo gaaf! Die lieve kleine oortjes. Hij is ongeveer 10 meter bij me vandaan. Al snel duikt hij het water weer in en is ie verdwenen. Maar om de zoveel minuten komt ie even lucht happen. Ik had nooit verwacht dat we hier, bij de oversteek van de pont, nijlpaarden zouden zien. En als we om ons heen kijken zien we er nog veel meer aan de waterkant maar ze zijn te ver om goed te zien. Ooooh wat te gek zeg! Morgen gaan we varen dus dan zullen we ze van veel dichterbij zien, hopelijk, maar daar vertrouw ik op. De oversteek duurt iets van 5 minuten, Sijtje en ik staan voorop de pont vol ongeloof om ons heen te kijken. We voelen ons dolgelukkig, ja, dit is Afrika, dit is de natuur waar we op hadden gehoopt.

Aan de overkant zien we nog meer zwijnen en we vergeten de bus even. We zien iets afschuwelijks, 1 van de zwijnen heeft de ondervoet gebroken en dat is helemaal afgesneden van de rest van het poot. Waar normaal gesproken de hoeven zitten, zit nu een grote bal waarin ook de hoefjes zitten, de bal is dik opgezwollen vlees dat aan 1 koordje, peesje of bandje nog verbonden is aan de rest van het poot. Als het zwijn loopt staat hij af en toe ook nog op dat klompje en mankt hij, de bal bungelt er los onder. Wat zal dat een pijn doen. Maar het lijkt er wel op dat het al een tijd zo is. Het lijkt net of alles is doorgesneden met een koord, alleen is er 1 stukje vergeten waardoor het nog net vast zit. Bah.

We lopen terug naar de bus en zien dat Silas het dak open heeft gegooid. Jaja, we gaan de safaridrive beginnen! Tussen het gewone dak en de verhoging zit nu zo’n 60 verschil dus we kunnen staan in de bus, met ons hoofd uit het dak en uitgebreid om ons heen kijken. Er komt een moederbaviaan aanlopen met een kleintje op haar buik en terwijl we de busdeur opendoen zie ik die blik van haar, recht op ons gericht. We klimmen de bus in maar ze is me te snel af, ze trekt een tas naar buiten met eten erin. Het waren onze worteltjes en de chips. Iedereen begint te gillen en als een malloot te bedenken hoe we in de bus kunnen komen zonder een steelpartij van de apen. Als ik de deur open doe om Laila binnen te laten komt er een ander en omdat wij zo aan het gillen zijn is het een chaos, we zitten met de deur te klooien, Laila klimt voor bij Carolien op schoot, maar die aap had wel weer nog een tasje, ook weer met chips. Nou ja, het had erger gekund maar het was wel even spannend. Ik weet waartoe ze in staat zijn en was nu simpelweg te laat.

We hebben nog een gamedrive te goed, onderweg naar de lodge waar we slapen. We hangen uit het dak en de omgeving is zo enorm uitgestrekt! Het lijkt wel de Oegandese Serengeti. Niet dat ik daar geweest ben maar de vlaktes zijn enorm. Kilometers ver kunnen we kijken, alles is groen. Het gras is zo’n meter hoog en er staat af en toe een palmboom maar grotendeels is alles open. Ik zie al snel olifantendrollen op de weg liggen dus ik tuur naar ze uit, ze kunnen niet ver zijn. Het begint al te schemeren. In de auto worden we alle kanten opgegooid door de kuilen in de weg en ik voel dat ik overal beurs wordt. Ik houdt me vast aan het rek dat zich op de voorkant van het dak bevindt. Ondanks dat maken we allemaal af en toe een behoorlijke smakker. Er zitten geen zachte randjes aan de auto, de beugels zijn van staal. Waarom zit er geen schuimrubber omheen? Of hebben we misschien gewoon te weinig vet? Morgen gaan we het anders doen, we nemen dan ons hoofdkussen van ons bed mee als stootkussen. Goed idee! Uit het niets doemt er een giraf op. Wat een majestueus dier zeg. Die tekeningen, de bewegingen, de lipjes die aan de doornen eten van de boom. Statig staat ze daar, zich niets aantrekkend van die gillende keukenmeiden in de auto. Alhoewel, als we stil staan zijn wij ook snel stil, het aanzicht is adembenemend. Helemaal door het dolle turen we naar buiten en als we wat zien weten we niet hoe snel we onze camera erop moeten richten. We zien enorm veel hertachtigen, ze staan allemaal door elkaar. Het wordt al snel te donker voor foto’s en we genieten van de stilte om ons heen. Als we aankomen bij onze lodge is het pikkedonker. We zitten ergens aan de Nijl maar we kunnen er niets van zien. Het is in ieder geval in de middle of nowhere. De lodge heeft een Marokkaanse stijl. We worden opgewacht door het personeel en krijgen limonade en een nat handdoekje om ons op te frissen. Er hangen mooie aardenwerk lampjes aan de muren en het licht schijnt romantisch door de kleine gaatjes. De entree lijkt wel van goud, zo mooi als het licht overal schijnt op de aardekleuren muren. Door een boog lopen we de entree in. We schrijven ons in en krijgen een tent aangewezen. Het terrein is groot en we lopen over een grindpad naar onze tenten. Af en toe is er een lampje langs het pad maar verder is het werkelijk aardedonker. De sterren blinken als nooit tevoren, wat is de lucht hier toch altijd mooi! De melkweg is heel goed te zien. We slapen in een echte safaritent. Groot genoeg om in te staan, met 2 normale bedden. Jammer dat het te donker is om de omgeving te zien. We voelen ons vies, plakkerig en klam en zijn erg moe van de reis, uiteindelijk hebben we 12 uur in de auto gezeten. Ze hebben hier alleen koud water om te douchen dus ik sla even over, dan maar vies. Op naar hopelijk een goeie nacht want morgenochtend zitten we om half 7 al in de auto voor opnieuw een gamedrive. Yeah! Zo onwijs veel zin in!!!!!!