Dag 6, ik ben belandt in het paradijs!!!!!

De ochtend begint met Izor, ik wil een poging doen hem te kammen door zijn fluffy haar, maar aangezien hij een houding heeft van ‘aan mijn lijf geen polonaise’ moet ik tactisch te werk gaan. Met een rubber borsteltje masseer ik zijn kin en wang waar hij altijd zoveel jeuk aan heeft en daar gaat hij dan helemaal in op. Mijn motoriek wordt behoorlijk getest want met rechts, mijn goede hand, onder zijn kin en met links met een kammetje op zijn lijf valt niet mee. Ik kan een emmer vullen met alle schilfers die loskomen en zelfs al is het heel kort, er is nu al lastig doorheen te komen door de wol. De plekken waar zijn huid ontstoken was zijn wel mooi zacht geworden en zien er veel beter uit. Toch maak ik me wel zorgen om hem, het is echt een kneusje. Zijn achterhand is erg zwak en er is zelfs een moment geweest dat hij verlamd was. Zijn achtervoetjes zijn regelmatig dubbel geknikt of zijn hele achterpoten slepen wel eens achter hem aan en dan hersteld hij zich niet door zijn poten weer goed te zetten, hij heeft er simpelweg de kracht niet voor. Maar andere keren rent hij zo weer in galop de trap op. Hij lijkt geen pijn te hebben maar wel last van zijn gestel.
Als ik klaar ben met kammen wil ik hem een Bowen behandeling geven en daar heb ik hulp bij nodig. Jacq doet een handdoek om zijn buik om hem staande te houden. Als ik zijn achterhand heb behandeld en zijn schouders geeft hij aan dat hij er genoeg van heeft en begint hij te drinken (een mooie reactie!).

Op dit moment kan ik nog niet beseffen wat voor dag we tegemoet gaan en dat het lijkt of ik in een filmset ben beland, alles lijkt te mooi om waar te zijn. Maar dat hoeft ook niet want ik geniet van elk moment. We willen om 12u in de auto zitten om naar een vriendin te rijden met een biologische boerderij. Maar eerst maak ik een enorme maaltijdsalade van de boodschappen van de biologische markt. Wat een feest! Verse spinazie, sla, tomaten, rood uitje en natuurlijk veel schapenkaas. Ik meng de verse knoflooksaus met wat olijfolie en peper en zout en doe er nog wat pijnboompitten en zonnebloempitten bij en het is een volwaardige salade geworden waar ik 4 buiken rijkelijk mee kan vullen. Het laatste portie neem ik mee voor vanavond.

We moeten een uur rijden en ik heb droog weer besteld aangezien we gaan paardrijden vandaag oh yeah! De hele week gaf het weerbericht aan dat het zou regenen vandaag maar nee hoor, ik ben er gewoon vanuit gegaan dat we mooi weer zouden hebben, of in ieder geval droog, en dat krijgen we dan ook. Ik hou ervan om te communiceren met de natuur, je zet gewoon een intentie en je krijgt wat je wilt, zo simpel is dat.

Haar vriendin heeft 2 boerderijen in 2 verschillende dorpen. Het leuke van de dorpen is dat alle boerderijen eigenlijk als rijtjeshuizen naast elkaar staan in een straat en dat de lap grond er achter dus de wei is. Dat zijn dus vaak lange smalle stroken. Daniëla is nog niet thuis en een enorme groep honden blaft ons toe vanachter het hek. Ik pik meteen al weer mijn lieveling eruit, een enorme zwarte berghond die het liefst door het kleinste gaatje kruipt om bij mij te komen. Wat een schat! Bij dit soort honden geldt over het algemeen, je komt het erf wel op maar je komt er niet meer af. En vooral Roemenen laten het wel uit hun hoofd om een hondenterrein op te lopen aangezien ze niks van gedrag afweten, zelfs een puppy is gevaarlijk want ze bijten, dat is de algemene stelling. De liefde en aanhankelijkheid in een dier zien ze gewoon niet.

Als Daniëla er is kom ik echt in een paradijs, ik weet niet hoeveel honden in de tuin, of eigenlijk dus op het boerenerf, kippen, poezen, varkens en vier kleine pupjes die in Nederland geplaatst gaan worden. Daniela is Duits van origine en getrouwd met een Roemeense man. Zij heeft een kijk op dieren zoals bij ons, ze heeft niet voor niets een biologische boerderij. Jacq en ik gaan helemaal los met onze camera’s en honden knuffelen. De puppy’s zijn te schattig voor woorden en ook super gesocialiseerd, wel even een ander verhaal in vergelijking met die chihuahua pups. Daar werd ik naar van. Maar dit is paradijs, alle honden gaan goed met elkaar om, hebben enorm veel ruimte, hebben respect voor andere diersoorten, dit wil ik ook!!!!!!!!!!! Wat een feest! En dit is nog maar het begin van vandaag haha.

De varkens staan ook buiten en hebben een enorme prutmodderland dat ze helemaal hebben omgewoeld, wat heerlijk om varkens zo te zien! Het zijn krulvarkens en het doet me denken aan de boerderijen in China waar dit ras levend aan een haak wordt gehangen in de slachterijen om van de haren kwasten te maken. Levend! Krankzinnig waar de mens toe in staat is. Ik voel de gruwelijkheid in mijn lijf wat zo in contrast staat met hoe deze varkens leven. Als ze geslacht worden krijgen ze een kogel in de kop, hier op de boerderij. Er is dus geen levend transport en geen stress, waarom kan ik niet overal op de wereld zo gaan?

Er is een schaap met een gehandicapt lam. Er lijkt een knak in de ruggenwervel te zitten en een deuk in een deel van de rug. Ik besluit wat Bowen op het lam uit te voeren maar ik voel nauwelijks bespiering, echt heel gek. Dit lammetje gaat niet ver komen denk ik, de moeder heeft het niet voor niets afgestoten. Er is een grote pup (jonge hond) die een broertje is van Johnny die bij Jacq zit. Johnny is zwaar relaxed, zacht en een supermakkelijk hondje. Zijn broer (of zus, weet ik eigenlijk niet) daarentegen is net een Border Collie, helemaal hyper en opdringerig, een totaal andere hond uit hetzelfde nest. De grote Teddy had mijn hart al gestolen voordat we het hek door waren, ja, wij begrijpen elkaar. Ook hem heeft ze langs de weg gevonden en ze had hem bijna doodgereden. Kijk dan wat een prachtbeest het is geworden! Er is ook nog een blonde Izor, zelfde typje, zelfde vacht, je ziet ze hier veel.

Bij de buren staat een enorme Fila Brasileiro aan de ketting met dikke tepels. Haar hele lijf staat op spanning, staart naar beneden, bolle rug en blaffen naar de bedreiging die in de tuin naast haar loopt, wij. Een trieste kettinghond die stijf staat van angst en adrenaline. Daniëla weet dat hij in de schuur allemaal honden in een hok heeft, gekooid als varkens, voor de broodfok. Mijn maag draait bijna om bij het idee dat er hiernaast zoveel dierenleed is waar je niks tegen kunt doen. Machteloos sta je in een land zoals Roemenië.

Als we klaar zijn met alle dieren op deze boerderij rijden we naar de volgende boerderij. En wederom worden we verwelkomd door 6 honden. Ja Jacq, ik snap helemaal waarom je hier woont, hier kun je met gemak 20 honden hebben, en paarden, en varkens en koeien, wat een feest!!!!!!!! Daarentegen is de mentaliteit hier wel een afweging van andere koek. En het kan zomaar zijn dat 1 van je honden wordt aangereden of doodgebeten door andere honden. Want als er een loopse teef is dan is het letterlijk een gevecht met de dood tot gevolg. Daar kan Daniëla over meepraten. Veiligheid voor je honden is hier hoe dan ook niet vanzelfsprekend.

Er staan twee paarden opgezadeld met westernzadels en mijn god, het lijken wel dikbillen. Wat zijn ze dik!!!!!!!!! Niet normaal meer haha. Een Engels zadel zou er niet eens oppassen, zo breed zijn ze. Het is moeder en dochter en ze hebben hier een luizenleven. Het wordt alleen nog maar mooier want er worden ook twee paarden voor de kar gespannen. Haar man is ook hier en nog een vriend. Jacq gaat met die vriend en Daniëla op de kar, ik ga op de jonge dochter van vierenhalf, Rita. Alleen de geur al van die paarden, wat een feest om hier te zijn! Als we allemaal klaar zijn voor vertrek en het hek doorgaan besef ik dat de honden ook mee gaan op de rit. Mijn hart maakt twintigduizend sprongetjes extra, gaan de honden ook mee???? Ik kan mijn geluk niet op, 4 paarden en 5 honden mee whoohhoooooo!!!!!! En zo lopen we het dorp door en ik voel me de koning te rijk. En het wordt gewoon nog mooier. We gaan een onverhard pad op en zo rijden we de heuvels op over slingerweggetjes en open weilanden zonder ook maar 1 hek tegen te komen. Ik blijf maar om me heen kijken, naar de honden die om ons heen lopen en ons hele gezelschap, ik kan bijna niet geloven in wat voor filmset ik ben belandt.

Als we boven komen zien we een enorme groep reeën die voor ons op de vlucht slaan. Een aantal honden wil gaan jagen maar ze zijn goed opgevoed en blijven netjes bij de groep. Als we boven op de top rijden kijken we 360 graden rondom door verschillende valleien met alleen maar wei of bos en in de verte verschillende schaapskuddes. Dit is PARADIJS!!!!!!!!! Ik zit volop te glunderen op Rita en ik heb het al eerder gezegd maar ik voel me meer dan de koning te rijk. Jacq moet lachen om mijn gezicht, die alleen maar in de plooi staat haha. Hier paardrijden, onder deze omstandigheden, daar kan niks boven op. Ik mis Ruben des te meer, jeetje, wat zou hij hier ook van genieten, ik baal dat hij er niet bij is. En voor Sjors en Sjimmie geldt hetzelfde, maar alle 3 nodig ik ze uit om met me mee te genieten en ben ik hier in gedachten met hen. En ik zie Sjors en Sjimmie rennen door deze weidse velden, in vrijheid maar toch altijd in verbinding met mij. En ik zie Ruben in gedachte op het andere paard, hij zit net zo te glunderen als ik. Mmmmmmmmm….wat een rijkdom!

Als we op de top aankomen gaan we pauze houden bij een mooie boom. We stappen allemaal af om wat te drinken en uiteraard komt daar weer alcohol aan te pas. Maar ik sla netjes af. Als er wordt verteld hoe goed dat spul is en dat het je maag schoon maakt zeg ik dat mijn lichaam geen schoonmaak nodig heeft. En Jacq verteld ze dat ik geen vlees eet, geen melk, geen brood, geen koolhydraten uuuuuuhhhhhhhhhh wat eet ze dan wel? Haha…veel groenten en fruit en noten. Het is zo’n idyllisch plaatje, de paarden onder die boom, de honden uitgeteld in de schaduw, het weidse uitzicht, de gezelligheid met de mensen, ik kan er niet over uit.

De man van Daniëla intrigeert me, een man naar mijn hart die goed met de paarden omgaat, met zijn lange haar met schuifspeldjes erin. Wat een mooie man! Het verveelt me niet om naar hem te kijken, vooral ook omdat hij me aan Ruben doet denken. De andere cowboy is al net zo’n goeie gast, dieren en natuur staan bij hem hoog in het vaandel. Na de pauze rijden we nog een tijd over het dak van de heuvels om vervolgens weer langzaam af te dalen. We zien wat roofvogels gaan en mijn hart maakt opnieuw een sprongetje. Oooohhh waarom is Ruben hier niet bij? Als we wat verder beneden zijn zien we dezelfde roofvogel op de grond staan. Het is een steppe-arend en die is groot, 62 tot 74 centimeter lang en met een spanwijdte van 165 tot 190 cm, geweldig! Uiteraard wil ik foto’s maken dus we gaan allemaal op de rem en ik sluip te voet op de arend af. En ik kan nauwelijks geloven dat ik zulke mooie shots heb kunnen maken. Iedereen is blij, dit is de natuur zoals het hoort te zijn!

We dalen nog verder af en houden een volgende pauze bij een canyon. Daniëla blijft bij de paarden en wij gaan met de twee enthousiaste heren naar de rand van de canyon. We krijgen de opdracht om op ons buik te gaan liggen en naar beneden te kijken, niet normaal wat een diepte! Ik kruip gauw weer terug want het gaat loodrecht naar beneden en mijn lijf wordt er niet blij van. De honden gaan allemaal een kant op en opeens zie ik ze beneden in het ravijn lopen. Hoe komen die daar in godsnaam? Ze weten blijkbaar de weg. Hier zijn ook wel eens beren gespot en ik maak me dan meteen weer druk of dat wel goed gaat met de honden. Maar blijkbaar kan dat hier allemaal. We roepen de honden van boven en het galmt door het ravijn heen. Ook hier zitten we te kletsen en vertellen ze enthousiast over wat er hier allemaal te beleven valt. Er komen twee enorme raven op de top van een boom zitten. Wat een plaatje! Veel meer vogels dan dat heb ik hier ook nog niet gezien, behalve duiven en musjes en wat meesjes.

We dalen weer verder af naar het dal en missen Maria, 1 van de honden die in het ravijn was. Ik blijf steeds maar achterom kijken of ze komt maar ik hoef me niet druk te maken volgens de rest, ze komt vanzelf. En dat blijkt later ook, met haar tong op half 11 komt ze aangerend. Terug in het dorp kan ik door de hoogte van het paard goed in alle tuinen over de schuttingen kijken. Werkelijk iedereen heeft een hond in de tuin, of meer, en helaas het merendeel aan de ketting van hooguit 2 meter lang. De ruimte die ze hebben rennen ze heen en weer met elke keer weer de genadeloze klap van de ketting die ophoudt. We hebben nog een lange weg te gaan als mensheid, een weg naar bewustzijn welteverstaan.

In totaal zijn we uren weg geweest, ik had geen idee dat we zo’n rit zouden maken, maar wat een toffe dag! De honden zijn knockout en zoeken meteen een plekje om te rusten. De paarden gaan meteen weer met hun neus naar het gras en als we alles hebben opgeruimd breekt ineens de onweer los en komen opeens de Niagara watervallen met bakken uit de hemel. Dank je wel universum, voor het mooie weer dat we hadden tijdens de rit. Dank je wel dat je op ons hebt gewacht om je energie te lozen. Dank je wel! De lucht ziet er bruut uit en in dit weer stappen we in de auto voor de terugreis en zetten we de cowboy onderweg even af in Sibiu.

Als we langs de boerderij rijden waar Taka aan de ketting zit besluiten we toch dat we hem morgen gaan bevrijden. Al dagen denken we eraan hoe we hem kunnen redden en als hij gecastreerd wordt mag hij bij Daniëla. Dan kan er gekeken worden hoe hij met andere honden is en of hij plaatsbaar is in Nederland. Dus morgen weer een nieuw verslag over onze reddingspoging, ik ben heel benieuwd! Nu eerst slapen…