Dag 5 Pelido (Kikenene)
Blijf op de hoogte en volg Anouk
07 Oktober 2014 | Oeganda, Kinoni
Weer een verrotte nacht achter de rug, deels door muggen, deels doordat ik vergeten was mijn malaria capsule in te nemen. Omdat de stroom het nogsteeds niet doet ga ik midden in de nacht ernaar opzoek met mijn zaklamp maar zonder resultaat. En omdat ik op de bank lig in de woonkamer en schijtziek wordt van een mug, haal ik mijn klamboe uit mijn tas en hang die soort van op aan de rails van de gordijnen. Dat helpt maar als ik in de ochtend wakker wordt voel ik me verrot van de uren die ik wakker ben geweest en dat geklooi midden in de nacht. Ik voel mijn weerstand naar beneden gaan na zoveel gebroken nachten. Voordat we vertrekken geeft Sijtje nog hoelahoep les aan Robin, de vrouw van Villa Katwe. Leuk gezicht zo in de tuin. Iedereen kijkt er met vol ongeloof naar, hoe goed Sijtje dat kan.
We laten de boel de boel en vertrekken naar Kinoni, slechts een half uur rijden van Masaka, en daar werkt Pelido. De organisatie heeft maar één doel: zorgen dat mensen een eigen bestaan op kunnen bouwen in dit arme gebied. Met de Happy Hours basisschool, handcrafts (sieraden en rieten producten), programma's voor kippen en varkens en nieuwe landbouwmethoden probeert Pelido dit te bereiken. We maken kennis met de mensen achter de organisatie, en voor wie zij werken. Er is ons verteld dat we 2 dagen geen stromend water hebben en dat we primitief bij de locals verblijven. Ik verwacht dan op zijn minst zo’n hutje waarin de meeste mensen wonen maar als we aankomen vind ik het alles behalve primitief. We verblijven in een vrijwilligershuis, geheel gemetseld en 2 verdiepingen en er zijn 2 slaapkamers met elk 3 bedden. Ik had verwacht dat we ergens op de grond zouden slapen dus het valt alles mee. Er is geen stromend water, dat dan weer niet, maar wel een enorme ton met regenwater waar we ons mee kunnen wassen of de wc mee door kunnen spoelen. Er zijn 2 wc’s (met wc potten!) maar dus zonder water, dat moet je er zelf doorheen gooien. De wc potten zijn er gekomen omdat veel vrijwilligers hierover hebben geklaagd, dat er geen normale wc was. Maar in mijn ogen is het zonde omdat water hier zo kostbaar is, dan pies ik liever in een gat.
De man die Piledo heeft opgezet gaat de hele dag met ons op pad. Hij komt uit een zeer arme familie die destijds ook zijn school niet kon betalen. Maar toen was daar die Amerikaanse vrouw die hem had uitgekozen uit vele foto’s, die zijn schoolkosten ging betalen. Hij heeft haar nog nooit ontmoet maar uiteindelijk is hij zover gekomen dat hij Human Resources & Management heeft gestudeerd. Hij voelt zich een enorme geluksvogel en wilde met zijn kennis zich inzetten voor zijn bevolking, om net als hij, andere mensen een betere toekomst te geven.
De community bestaat uit 18.000 mensen. Deze mensen krijgen geen geld maar worden gesteund door middel van giften in de vorm van kippen, varkens, zaden voor ananas, zaden voor koffiebomen en dat soort dingen. Ze krijgen dus geen eten, geen hele ananas, maar wel de zaden en uitleg hoe ze vervolgens ananasplantages kunnen maken of in ieder geval zelfvoorzienend kunnen zijn. Ze installeren watertanks die groot genoeg zijn om 10 gezinnen van water te voorzien. Het regenwater wordt opgevangen en gefilterd en om de zoveel kilometer willen ze dit soort tanks maken maar dat kost geld en tijd. Er worden kippen gehouden waarvan de eieren worden verkocht, maar ook kuikens worden uitgebroed in een aparte stal. Met deze opbrengst kunnen ze bijvoorbeeld de bodaboda’s laten repareren of spullen aanschaffen om het land te bewerken. De mest van de kippen en de varkens wordt weer gebruikt voor de plantages. De plantages die ze onder andere hebben zijn bananen, ananas, avocado’s, papaja, passiefruit, jackplant en suikerriet. Als we daar aankomen liggen er schalen fruit voor ons klaar en mogen we alles proeven. Ohhhhh wat een feestje! Echt heerlijk! Die passiefruit is echt om op te vreten en we smullen er dan ook gulzig van. Het suikerriet is van grote stengels die de bevolking stuk bijt en er vervolgens op kauwt en het leeg zuigt. Als wij blanken dat doen dan breken we onze tanden, simpelweg omdat onze tanden niet sterk genoeg zijn. Voor ons hebben ze kleine stukjes gesneden en je moet er dus op kauwen en dan het sap opzuigen, en dat is uiteraard zoet. Daarna spuug je de rest weer uit. Alle schalen gaan leeg mmmmmmmmmm… Het is de hele dag erg warm en ik voel dat de vermoeidheid me parten gaat spelen. Daarna rijden we door naar een womans craft shop, vrouwen die dingen maken van riet en nog wat andere dingen. Het is weer in de middle of nowhere en het lijkt wel een verlaten stadje uit een oude Westernfilm. Vier mooie vrouwen verwelkomen ons en ze gaan uitleggen wat we gaan doen. Eerst gaan ze voor ons zingen en uiteindelijk eindigt het in dat we met zijn allen in dat kleine hokje staan te dansen. Daarna gaan we armbandjes vlechten met 4 strookjes riet en ik snap er geen reet van haha. Ik krijg de techniek niet in de vingers. Ook hier wemelt het weer van de kinderen en ik pak mijn bellenblaas er weer bij. Groot feest natuurlijk haha. Daarna pakken Sijtje en Laila wat ballonnen en ook dat vinden ze geweldig. Door het gegil van hun komen er steeds meer kinderen uit alle hoeken en gaten om te kijken wat er aan de hand is. Het is een groot succes.
Als we thuis komen voor de lunch, bij het huis van de man van Pelido waar ook het vrijwilligershuis is, hebben we een uur pauze. Ik ben zo ontzettend moe dat ik na het eten meteen mijn bed in kruip. Oordoppen in en ff een tukkie doen. Na een uur gaan we een evening walk doen, dat betekent het dorp door lopen met Salis, onze chauffeur. Het is alles behalve waar ik zin in heb, mijn lijf wil slapen, maar het is 17u dus misschien is het toch handiger om wakker te blijven. Ik ga toch mee. Allerlei winkeltjes en vooral veel mannen die aan de kant zitten alsof ze pauze hebben, alleen hebben ze dat de hele dag. Ze hangen op hun brommers, of zitten tegen een muurtje aan, het gehalte ‘niks doen’ is in ieder geval hoog. Ze staren ons aan als enige blanken. Ik zou hier niet graag als vrouw alleen willen lopen. Sommige hebben een blik die me doet denken aan de film Hotel Rwanda. Om bang van te worden. Maar toch, als ze hun tanden laten zien, dan kan je zomaar weer smelten van hun blik. Bodaboda’s zijn volgeladen met koopwaar, bijvoorbeeld ananassen aan 2 kanten, of een fiets vol met bananen. Het is hier de normaalste zaak van de wereld.
De rest van de avond hebben we ‘vrij’ en dat komt zeer gelegen. Ik werk mijn verslag bij, selecteer foto’s en ben weer helemaal bij. We hebben hier wel stroom dus alles doet het gewoon. Verder genieten van de volle maan, want ze is weer magisch hier aan de heldere hemel. Zal ik vannacht dan eindelijk lekker slapen? Truste….
We laten de boel de boel en vertrekken naar Kinoni, slechts een half uur rijden van Masaka, en daar werkt Pelido. De organisatie heeft maar één doel: zorgen dat mensen een eigen bestaan op kunnen bouwen in dit arme gebied. Met de Happy Hours basisschool, handcrafts (sieraden en rieten producten), programma's voor kippen en varkens en nieuwe landbouwmethoden probeert Pelido dit te bereiken. We maken kennis met de mensen achter de organisatie, en voor wie zij werken. Er is ons verteld dat we 2 dagen geen stromend water hebben en dat we primitief bij de locals verblijven. Ik verwacht dan op zijn minst zo’n hutje waarin de meeste mensen wonen maar als we aankomen vind ik het alles behalve primitief. We verblijven in een vrijwilligershuis, geheel gemetseld en 2 verdiepingen en er zijn 2 slaapkamers met elk 3 bedden. Ik had verwacht dat we ergens op de grond zouden slapen dus het valt alles mee. Er is geen stromend water, dat dan weer niet, maar wel een enorme ton met regenwater waar we ons mee kunnen wassen of de wc mee door kunnen spoelen. Er zijn 2 wc’s (met wc potten!) maar dus zonder water, dat moet je er zelf doorheen gooien. De wc potten zijn er gekomen omdat veel vrijwilligers hierover hebben geklaagd, dat er geen normale wc was. Maar in mijn ogen is het zonde omdat water hier zo kostbaar is, dan pies ik liever in een gat.
De man die Piledo heeft opgezet gaat de hele dag met ons op pad. Hij komt uit een zeer arme familie die destijds ook zijn school niet kon betalen. Maar toen was daar die Amerikaanse vrouw die hem had uitgekozen uit vele foto’s, die zijn schoolkosten ging betalen. Hij heeft haar nog nooit ontmoet maar uiteindelijk is hij zover gekomen dat hij Human Resources & Management heeft gestudeerd. Hij voelt zich een enorme geluksvogel en wilde met zijn kennis zich inzetten voor zijn bevolking, om net als hij, andere mensen een betere toekomst te geven.
De community bestaat uit 18.000 mensen. Deze mensen krijgen geen geld maar worden gesteund door middel van giften in de vorm van kippen, varkens, zaden voor ananas, zaden voor koffiebomen en dat soort dingen. Ze krijgen dus geen eten, geen hele ananas, maar wel de zaden en uitleg hoe ze vervolgens ananasplantages kunnen maken of in ieder geval zelfvoorzienend kunnen zijn. Ze installeren watertanks die groot genoeg zijn om 10 gezinnen van water te voorzien. Het regenwater wordt opgevangen en gefilterd en om de zoveel kilometer willen ze dit soort tanks maken maar dat kost geld en tijd. Er worden kippen gehouden waarvan de eieren worden verkocht, maar ook kuikens worden uitgebroed in een aparte stal. Met deze opbrengst kunnen ze bijvoorbeeld de bodaboda’s laten repareren of spullen aanschaffen om het land te bewerken. De mest van de kippen en de varkens wordt weer gebruikt voor de plantages. De plantages die ze onder andere hebben zijn bananen, ananas, avocado’s, papaja, passiefruit, jackplant en suikerriet. Als we daar aankomen liggen er schalen fruit voor ons klaar en mogen we alles proeven. Ohhhhh wat een feestje! Echt heerlijk! Die passiefruit is echt om op te vreten en we smullen er dan ook gulzig van. Het suikerriet is van grote stengels die de bevolking stuk bijt en er vervolgens op kauwt en het leeg zuigt. Als wij blanken dat doen dan breken we onze tanden, simpelweg omdat onze tanden niet sterk genoeg zijn. Voor ons hebben ze kleine stukjes gesneden en je moet er dus op kauwen en dan het sap opzuigen, en dat is uiteraard zoet. Daarna spuug je de rest weer uit. Alle schalen gaan leeg mmmmmmmmmm… Het is de hele dag erg warm en ik voel dat de vermoeidheid me parten gaat spelen. Daarna rijden we door naar een womans craft shop, vrouwen die dingen maken van riet en nog wat andere dingen. Het is weer in de middle of nowhere en het lijkt wel een verlaten stadje uit een oude Westernfilm. Vier mooie vrouwen verwelkomen ons en ze gaan uitleggen wat we gaan doen. Eerst gaan ze voor ons zingen en uiteindelijk eindigt het in dat we met zijn allen in dat kleine hokje staan te dansen. Daarna gaan we armbandjes vlechten met 4 strookjes riet en ik snap er geen reet van haha. Ik krijg de techniek niet in de vingers. Ook hier wemelt het weer van de kinderen en ik pak mijn bellenblaas er weer bij. Groot feest natuurlijk haha. Daarna pakken Sijtje en Laila wat ballonnen en ook dat vinden ze geweldig. Door het gegil van hun komen er steeds meer kinderen uit alle hoeken en gaten om te kijken wat er aan de hand is. Het is een groot succes.
Als we thuis komen voor de lunch, bij het huis van de man van Pelido waar ook het vrijwilligershuis is, hebben we een uur pauze. Ik ben zo ontzettend moe dat ik na het eten meteen mijn bed in kruip. Oordoppen in en ff een tukkie doen. Na een uur gaan we een evening walk doen, dat betekent het dorp door lopen met Salis, onze chauffeur. Het is alles behalve waar ik zin in heb, mijn lijf wil slapen, maar het is 17u dus misschien is het toch handiger om wakker te blijven. Ik ga toch mee. Allerlei winkeltjes en vooral veel mannen die aan de kant zitten alsof ze pauze hebben, alleen hebben ze dat de hele dag. Ze hangen op hun brommers, of zitten tegen een muurtje aan, het gehalte ‘niks doen’ is in ieder geval hoog. Ze staren ons aan als enige blanken. Ik zou hier niet graag als vrouw alleen willen lopen. Sommige hebben een blik die me doet denken aan de film Hotel Rwanda. Om bang van te worden. Maar toch, als ze hun tanden laten zien, dan kan je zomaar weer smelten van hun blik. Bodaboda’s zijn volgeladen met koopwaar, bijvoorbeeld ananassen aan 2 kanten, of een fiets vol met bananen. Het is hier de normaalste zaak van de wereld.
De rest van de avond hebben we ‘vrij’ en dat komt zeer gelegen. Ik werk mijn verslag bij, selecteer foto’s en ben weer helemaal bij. We hebben hier wel stroom dus alles doet het gewoon. Verder genieten van de volle maan, want ze is weer magisch hier aan de heldere hemel. Zal ik vannacht dan eindelijk lekker slapen? Truste….
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
