Dag 7 & 8 Lake Bunyonyi

Vanuit het project Pelido gaan we door naar Lake Bunyonyi, in het zuidwesten van Uganda, vlakbij de grens met Rwanda. Een rit van zo'n 6 uur. We staan op tijd op en gaan de bus in. De hele weg is het hobbelen geblazen maar ik vind het heerlijk. Het lijkt wel hoe meer we het binnenland inrijden, hoe minder bevolkt het is en hoe beter de wegen worden. Wat me opvalt is dat er weinig jungle is, iets wat ik wel had verwacht. De oorspronkelijke vegetatie is compleet gekapt, je ziet voornamelijk landbouwgrond en plantages. Echte jungle hebben we nog niet gezien. Het is heerlijk om lekker naar buiten te staren. Silas staat volop de rem als hij wildlife ziet aan de kant van de weg. We zien kraanvogels, impala’s, en pelikanen. Het landschap verandert steeds, het begin is vooral heuvelachtig, pas aan het einde gaan we echt omhoog. Bij de eerste blik op het meer zijn we allemaal onder de indruk. Het ligt tussen de heuvels in en ons resort ligt aan het water. We kunnen weer heerlijk douchen en het is hier duidelijk op toeristen gericht compleet met Engels ontbijt (jammer!). De tuin is mooi verzorgd met allerlei verschillende bloemen. Er heerst een heerlijke stilte hier. En wederom zijn er ontzettend veel vogels. De rest van de middag besteden we aan het genieten in de tuin aan het water. Als laat in de avond de maan over de heuvels komt geeft dat een geweldig licht. Sijtje en ik gaan op een soort steigertje zitten en turen over het water en luisteren naar alle geluiden. Alleen maar geluiden uit de natuur. De nacht is ook zeer stil, geen verkeer, geen moskee en geen hanen. En vroeg in de ochtend beginnen alle geluiden weer, vooral de vogels doen hun best, het zijn er zo veel! Hier zijn voornamelijk kleine vogeltjes, heel veel een soort van musjes, alleen zijn ze hier geel met een zwarte kop. Wel zie ik 3 paartjes van die mooie kraanvogels over het meer gaan, met die stekels op hun kop. Ze zijn zo waanzinnig mooi!

Lake Bunyonyi ligt op 2.600 meter hoogte en is een klein paradijs. Een meer dat bezaaid is met kleine eilandjes, omringd door de heuvels die zo het water in lijken te verdwijnen. Sijtje en ik gaan samen op een boottocht, tussen de eilanden door en naar een afgelegen stam die Pygmies worden genoemd. Het schijnen kleine mensen te zijn. Er staat een lekker zuchtje wind en het is fijn om de hele dag samen door te brengen, even los van de groep. We komen op de grens van Rwanda en onze gids laat de scheiding zien tussen Uganda en Rwanda. Op het meer vaart de bevolking met uitgeholde boomstammen, mooi om te zien zoals ze over het water glijden. Als we weer aan wal gaan hebben we een pittige klim voor de boeg, het is behoorlijk steil en binnen 5 minuten zijn we allemaal buiten adem. Maar het uitzicht is erg mooi. We komen bij de stam aan, boven op de berg en als eerste zien we een schoolgebouwtje. Twee klassen met elk maar 8 kinderen. De lokaaltjes zijn armoedig leeg, er staan 2 bankjes en er hangt een schoolbord, that’s it. Geen boeken niks. De kinderen verwelkomen ons weer met hun zang, dat is altijd indrukwekkend. We geven ze een bellenblaas en lopen verder met onze gids. Een stukje verder zien we rieten hutjes. Er komt een horde kinderen aan die er ontzettend smerig en armoedig uit zien. Sommige hebben korsten op hun gezicht, ze zien er alles behalve fris uit. We zijn er verbaasd over. Dit uitje, waarvan we van te voren al hoorden dat het toeristisch was, kost omgerekend 12 euro. Dat gaat naar deze stam. Er komen allerlei volwassenen tevoorschijn en ze zien er uit als oermensen, grof in hun gezicht, klein maar zeker niet abnormaal klein met vodden aan hun lijf. Ze gaan voor ons zingen en dansen met de hele groep, inclusief kinderen. Het hoofd van de groep, een tengere man, heeft een hard gezicht en lijkt in ons opzicht op een alcoholist. De dans en zang is absoluut indrukwekkend maar we hebben geen goed gevoel bij deze setting. Bij elke groep die hier komt krijgen ze 12 euro, dat is veel geld voor deze mensen. Daarna worden we naar ‘kantoor’ gebracht waar een zeer westers uitziende man zijn verhaal doet en vraagt of we het bezoekersboek willen tekenen. Het kantoor is een lemen hutje van 2 bij 2. Vervolgens is er nog een giftenboekje waar we een extra gift mogen doen. In het kantoor liggen boeken en schriften over de vloer verspreid. Wij vragen ons serieus af wat ze met dat geld doen want het is zeker niet te zien aan de kinderen en ook niet aan schriften of iets dergelijks. We gaan de discussie aan met die man, maar elke directe vraag die we stellen wordt beantwoord met bullshit. In het giftenboek staat precies wat ze allemaal hebben ontvangen, soms in Amerikaanse dollars, en 20amerikaanse dollars is een godsvermogen hier. Maar waar zien we het aan terug? We voelen ons belazerd en benadrukken dat ze de 40.000 shilling die we hebben gegeven goed moet worden besteed aan de kinderen, aan op zijn minst knappe kleding en schoolboeken. Het lijkt een toeristische fuik om maar zoveel mogelijk geld op te halen zodat het stamhoofd zich kan bezatten. En er vooral arm uit blijven zien voor de toeristen. Met een gemengd gevoel gaan we weg, wat we hebben gezien is het tegenovergestelde als de projecten waar we tot nu toe zijn geweest, maar het grote verschil is dan ook dat dit een toeristische attractie is. Terug in de boot gaan we de discussie aan met onze gids. We pleiten dat hij, degene die dit soort uitstapjes verzorgt, verantwoordelijk is voor de situatie. Als hij eist dat het geld goed moet worden besteed, en dat de kinderen bijvoorbeeld volgende week allemaal nieuwe kleding aan moeten hebben, en als ze dat vervolgens niet hebben, dat hij dan geen toeristen meer brengt. Zo kun je ze beïnvloeden om het geld juist te besteden. Kinderen geen kleding? Dan geen toeristentoevoer! Kinderen geen schoolboeken? Dan geen toeristentoevoer! Kinderen geen medische hulp? Dan geen toeristentoevoer. Onze gids lult er elke keer over heen. Maar Sijtje en ik zijn vastbesloten om dit met Be More op te pakken, dat zij hier druk op gaat uitoefenen en desnoods deze locatie als klant verlaten. Het laatste woord is hierover nog niet gezegd. Desondanks is de bootrit heerlijk en het samenzijn ook. Opnieuw zagen we weer kraanvogels aan de oever. Bij aankomst terug gaan we nog even over de markt en kopen we wat passiefruit. De rest van de middag chillen aan het meer….morgen weer terug richting Masaka.
Liefs!