Roemenie, dag 1

Het is dinsdagochtend kwart voor 7 als ik op de luchthaven van Eindhoven aankom. Ik wacht nog even op Jacqueline omdat ze wat medicijnen voor honden mee heeft die niet in haar handbagage mogen, ze gaan dus bij mij in de rugzak, ik heb immers ruimte zat. Ik werk nog wat emails weg die ik helaas niet voor mijn vakantie af heb gekregen. Ik krijg een appje van Jacq dat ze in de shuttle bus zit en dat ze op de luchthaven eerst heel nodig moet plassen. Niet lang later zie ik haar lopen, onmiskenbaar met haar blonde haar, een felroze jas met idem lippenstift op. Het is alsof ik een vriendin ontmoet die ik lang niet heb gezien en mijn hart maakt als vanzelf een sprongetje bij het goede gevoel wat ik van haar energie krijg. Ik besef direct, dit wordt een gezellige week! Ze laat haar bagage achter en rent vervolgens naar de wc. Daarna is het mijn beurt om mijn rugzak in te checken en ik word verrast door het elektronische systeem. Geen persoon meer aan de balie, schrikbarend hoe alles geautomatiseerd wordt in de wereld met de enorme werkeloosheid in mijn achterhoofd. Waarom? Ik scan mijn boardingkaart en er floept een sticker uit het apparaat die ik om het handvat van mijn rugzak moet plakken. Terug bij Jacq verorber ik mijn ontbijt met schapenyoghurt, pompoenpitten, lijnzaad, rauwe boekweit, hennepzaad en blauwe bessen. Mijn halve liter water gooi ik erachter aan zodat ik legaal door de bagagecheck kan en lopend richting de bagagecheck is het duidelijk dat we elkaar veel te vertellen hebben, we kletsen honderduit, heerlijk! Op naar de 24 graden in Sibiu, Roemenië. Het toestel van Wizz Air is helemaal in mijn kleuren geprint, paars en roze, een vrolijke boel. Ruime stoelen met mooie paarse leren bekleding vullen de binnenkant en het vliegtuig zit zo goed als vol. De Hollandse koppen pik je er zo uit en Jacq verteld me dat de Nederlanders vooral voor zaken die kant op gaan.

Als we aankomen op de luchthaven in Roemenië ben ik blij dat ik met Jacq ben, het Roemeense taaltje is een mengelmoes van Italiaans met een Balkansausje er over heen. Grappig om te horen, ik had een Oostbloktaaltje verwacht maar dat is het zeker niet. In ons T-shirt lopen we het vliegtuig uit, het is zeer aangenaam. Met de taxi rijden we naar een busstation en Jacq praat in vloeiend Roemeens met de vrolijke chauffeur. Op het busstation kijk ik mijn ogen uit, vrouwen met en zonder hoofddoekjes, overgewicht en dun, donker, blond, ze zijn niet in een hokje te plaatsen. De buschauffeur doet me denken aan een foute Rus die de bad guy is in een gewelddadige film. Ik krijg de rillingen van zijn uitstraling. Hij gaat ook nog vreselijk tekeer tegen een passagier die een broodje salami eet. “Als ik nog 1 keer salami ruik zet ik je eruit!!!!!!” Ok dan haha….fijne energie…

De busreis naar Sibiu duurt twee uur en Jacq begint te vertellen over haar honden, ze heeft er nu 9 in huis. Allemaal vondelingetjes. Ze hoopt dat ik iets voor de honden kan betekenen en dat hoop ik ook. We rijden al snel het heuvellandschap in en ik bespeur her en der al wat hondenhokken. Het land is van iedereen en tegelijkertijd van niemand, nergens staan hekken, het gehele landschap is een groot open gebied. Halverwege de busreis is het net alsof we een puppy horen krijsen. De radio had daarvoor aangestaan maar allebei kijken we verbaasd en concluderen toch echt dat er ergens een puppy in de bus moet zitten. In het laadruim dan wel te verstaan want bij de passagiers mag dat überhaupt niet. Het is werkelijk niet om aan te horen en klinkt als een heel klein en veel te jong puppy die om zijn moeder schreeuwt. Ons vermoeden wordt bevestigd als we ergens 5 minuten pauze hebben onderweg. Ik ren eerst naar de wc maar als ik terug kom staat Jacq met een ieniemienie Maltezer Leeuwtje in haar handen met kleine bange kraaloogjes. Ik schat dat ie 5 a 6 weken oud is. Ik kus het kleine pupje op zijn hoofdje en wens het met pijn in mijn hart het allerbeste.
De man waar hij van is heeft hem van de chauffeur gekocht voor 500 Lei, omgerekend 125 euro. Heel veel geld voor hier. Een rashondje heeft veel meer status dan een pupje dat je op straat vind. Bizar dat zelfs hier hondenfok plaats vind terwijl ze letterlijk van de straat te plukken zijn. Pffff, ik ben in Roemenië. Het gaat me aan mijn hart wat voor toekomst dat hondje tegemoet gaat. Tegelijkertijd is het ook een mooi gebaar omdat de man 3 kinderen heeft en het hondje voor de kinderen heeft gekocht, als huisdier. Honden zijn over het algemeen geen huisdier hier maar een gebruiksvoorwerp dat aan de ketting ligt bij een hondenhok in de tuin. Verder dan dat de ketting reikt komen ze hun leven lang niet, met uitzondering van de honden die de schaapskuddes bewaken.

Als we in Sibiu aankomen duiken we eerst de supermarkt in. Terwijl we daar staan zie ik een open vrachtwagen langsrijden waar een paard in staat, lekker met zijn hoofd over de rand, zo grappig hoe ie daar relaxed in staat met al dat razende verkeer eromheen. Ik loop met mijn grote rugzak op en een cameratas voorop, ik ben net een pakezel en een man uit de supermarkt roept ons terug omdat we onze bagage niet mee naar binnen mogen nemen. We moeten alles in kluisjes doen. Ik kijk hem vragend aan, kan hij dan zelf niet zien dat mijn tassen daar niet eens in passen? Ik zeg hem ook vriendelijk dat ik mijn tassen daar niet ga neerzetten onbeheerd. Dus we krijgen toch toestemming om met bepakking en al de supermarkt in te gaan. Daarna nemen we een taxi die ons het laatste stuk naar huis brengt. De stad uit en uiteindelijk ook van de grote weg af, een slingerend weggetje door de heuvels heen. We komen een dorpje in, als je het mij vraagt, in de middle of nowhere. En daar woont Jacq. Een fleurig geschilderd huis met een enorme tuin erachter waar de hondjes ons opwachten. Wat een heerlijkheid!!!!!!! Negen honden vechten om onze aandacht en staan te springen tegen het hek. Wat een welkom! Ik schrik van Izor, die een enorme vervilte vacht heeft, veel te dik en verstikt en een kaal oor heeft met een wond erop. Hij schuurt met zijn koppie tegen me aan en het is duidelijk dat dit diertje lijdt. Het is een moeilijke hond, hij laat niet veel toe en zeker niet van vreemden, Jacq had me al over hem verteld. Maar het eerste wat in me opkomt is dat die vacht eraf moet en die wond moet worden verzorgt. Ik plaats mijn handen op zijn vervilte vacht en probeer zijn energie te voelen, tegelijkertijd check ik hoe hij op me reageert. Maar hij duikt bijna in me dus ik heb het idee dat het wel goed zit. Ik doe meteen een paar Bowen moves op zijn rug en zie dat hij er direct op reageert maar hij vind het goed. Ook zijn achterhand is erg zwak en hij zakt er regelmatig doorheen. Eigenlijk is het een invalide hond en daardoor ook niet te plaatsen. Dan ga ik een olietje pakken om op zijn wond te doen, te ontsmetten en hopelijk te laten helen. Hij schud een paar keer met zijn hoofd en gaat dan weg bij de groep en op zichzelf in de rust liggen. Het is goed zo. We besluiten om hem te gaan scheren ergens deze week, kijken of het ons lukt.

Dan gaan we gewoon heerlijk in het zonnetje in de tuin zitten, het is heerlijk warm en de honden racen om ons heen. Drie ervan zoeken nog een huisje in Nederland en ik weet zeker dat de nieuwe eigenaren er tophondjes van krijgen, wat een schatjes zijn het!
Ik krijg een kamer toegewezen en in mijn beleving is het net een balzaal, zo groot! Met ook nog een eigen badkamer. Haar huisgenoot heeft de kachel aangedaan, een enorme betegelde houtkachel van wel 2 meter hoog en een meter breed. Ik vind het een geweldig apparaat en heb er nog nooit zo een gezien maar nogsteeds begrijp ik niet waarom in godsnaam de kachel brand terwijl het buiten 24 graden is? Het is dan ook bloedheet in mijn kamer haha. Het zal wel ergens goed voor zijn. Daarna gaan we avondeten en kletsen we over onze levens. En hoe grappig het is dat we elkaar wel kennen maar eigenlijk ook weer helemaal niet. Zo’n 8 jaar geleden heb ik eens een wandeling georganiseerd voor mensen die verbonden waren aan Stichting AAI. Voor die stichting ving ik altijd honden op. Het waren de gouden jaren met Sjors & Sjimmie. Jacq en ik hebben elkaar dus maar 1 keer ontmoet, een ontmoeting waar ik ook niks meer van af weet. Maar op Facebook altijd contact gehouden en nu zit ik hier alsof ik haar honderden keren heb ontmoet de afgelopen jaren. Tja, soms gaat dat gewoon heel makkelijk. Ik voel me vereerd dat ik welkom ben op haar plek in Roemenië. En hoe fijn is het om tijd met iemand door te brengen die net zo gepassioneerd is over honden, fotografie en natuur als ik? Heel fijn! Als ik later op de avond mijn verslag zit te tikken hoor ik opeens een paard draven. Ik kijk naar buiten waar het al pikkedonker is maar in het licht van de straatlantaarn zie ik een paard en boerenwagen aankomen. De man op de bok zwaait naar me en alhoewel hij mijn gezicht waarschijnlijk niet kan zien, ik heb een smile van oor tot oor van dit boeren tafereeltje. Dag 1 zit er alweer op. Het was een lange reis van deur tot deur maar wat een feest om hier te zijn. Hopelijk slaap ik door het hondengeblaf heen wat ik hier aan alle kanten vanuit het dorp hoor…welteruste!