Dag 3, on the road

Na een slechte nacht wordt ik pas om 8u wakker met hoofdpijn. Een langzame start is de enige keuze en dat doe ik dan ook. Ik hoor weer een paard en wagen en zie dat hij hem voor mijn raam parkeert om even het winketje in te lopen. Het paard staat gewoon los, vastzetten is niet nodig.

We starten de dag met kletsen, wederom een fijn gesprek. We zijn eigenlijk nooit uitgekletst naar elkaar, zo ontzettend leuk! Jacq stelt voor om vandaag te gaan toeren in de omgeving en ik ben helemaal voor. Ik ga rijden want daar houdt ze niet van en ik des te meer. Maar eerst is Izor nog aan de beurt om het restantje vacht van zijn hals nog af te halen. Hij gaat zonder slag of stoten bij ons staan en vind het nu zelfs goed om met de tondeuse behandeld te worden. Binnen 5 minuten zijn we klaar en ik merk aan hem dat hij al ietsje lekkerder in zijn vel zit dan gister. Hij is meer aanwezig en zoekt dit keer niet de rust op maar onze aanwezigheid. Ik maak een leempapje voor hem dat zijn inwendige systeem zal reinigen en voeg er een beetje jeneverbes-olie en citroen-olie aan toe. Beetje mengen met honing en vlees en gulzig likt hij het bakje leeg. Ik ervaar een geluksgevoel in elke cel dat ik een dier zo mag helpen en ook langzaam zie opknappen.

Dan ontbijt ik zelf even en pakken we ons boeltje om op pad te gaan in een auto die vol met hondenvoer ligt. Je weet tenslotte maar nooit wat je tegen komt. We zijn het dorp nog niet uit of we zien al een superleuk straathondje lopen, een zwart klein stoer knurfie. Het is een vriendje van Hashtag en hij wordt regelmatig gevoerd. Hij ziet er goed uit. Er staat een bezweet paard in de berm te grazen, die moet ik natuurlijk ook even een knuffeltje geven. De eigenaar komt de straat op, een goeie gast en bekenden van Jacq. En ook moeders hangt even uit het raam voor een kletspraatje. Ze vind het maar wat leuk om op de foto te gaan.

Niet veel later als we het dorp uit zijn zien we een hond in een ton liggen. De typische situatie zoals veel honden hier leven, aan een ketting. Zogenaamd moet het dienst doen als waakhond maar het beestje is erg bang en kruipt het liefst met de neus in de ton om ons maar niet te hoeven zien. Als je een hond maar hard genoeg in elkaar slaat dan gaan ze waken, is helaas de overtuiging hier. Ze laat een zacht gegrom horen. Dit is de trieste waarheid.
Een paar meter verder komt er een andere hond uit een straatje, een typische hond zoals je die hier veel ziet. Haar tepels zijn verdikt en haar staart is eraf geknipt. Het is hier de gewoonte om de staarten af te knippen ‘want daar worden ze waaks van!’ Ja duh… En ze branden vaak iets op de neus, een sigaret of een ander heet voorwerp ‘want dan worden ze niet ziek’. Tja, verzin het maar wat voor overtuigingen ze hier hebben. En ze geloven er ook werkelijk in. Het schiet niet echt op als we weer verder rijden want we zien veel te veel moois om voor te stoppen voor foto’s. Dit keer een paartje ooievaars boven op een stroommast precies boven de weg. Ernaast staat een mooi wit kerkje met bomen die vol in bloei staan. We hebben het geluk om getuige te zijn van het paringsritueel tussen de twee ooievaars en het mannetje duikt er zo boven op en maakt een hard geluid. Wat een gaaf gezicht! En ik heb het nog vast kunnen leggen ook whaaaaaaaaa!

Als we het dorp uitrijden zien we twee imkers aan het werk en wederom gaat de auto aan de kant. Kleurrijke bijenkasten vullen het stuk grond en ook zij vinden het maar wat leuk dat we foto’s van hun werk willen nemen. We houden de traditie in stand want ook als we hier weg rijden gaat de auto al snel weer aan de kant vanwege een schaapsherder. We moeten lachen om onszelf, alles vinden we mooi om op de foto te zetten, we zijn al zo lang weg en nog geen paar kilometer verder haha. De herder heeft 7 honden bij zich die de kudde moeten beschermen tegen wolven en beren. De lichtgekleurde honden zijn nauwelijks te spotten tussen de schapen maar jeetje, wat gaat mijn hart hier sneller van kloppen! We zijn allebei helemaal in ons nopjes bij dit tafereel en een paar honden durven naar ons toe te komen. Jacq kletst met iedereen die we tegen komen en nu dus ook met de herder. Ik blijf het bijzonder vinden dat ze de taal zo goed spreekt.

Als we weer verder rijden gaan we langzaam de bergen in en verschillende haarspeldbochten brengen ons uiteindelijk bij een skigebied. Er ligt geen sneeuw, ook hier ondervinden ze de gevolgen van de opwarming van de aarde. Er heeft slechts 3 weken sneeuw gelegen afgelopen winter. We gaan ergens wat drinken op een enorm terras met uitzicht over de dennenbomen en de bergen. We stappen nog niet de auto uit of een volgende hond werpt zich op onze schoot. Hij is meteen onze grote vriend en ik nodig hem uit om mee te gaan naar het terras. Hij is zwart en heeft helaas een brandplek op zijn neus en zijn staart is gekortwiekt. Eerlijk gezegd had ik verwacht dat de ober hem weg zou jagen maar dat deed hij niet. Ik bestel een heerlijke pannenkoek met bosbessensaus en hij smaakt als 1 van de lekkerste pannenkoeken die ik ooit heb gegeten. Het is supergezellig met zijn twee-en en we ouwehoeren wat af. Als ik op sta om nog wat foto’s van die hond te nemen zie ik opeens een hond in de bosjes liggen. En wat voor 1! En ja hoor, als ik hem zie begint hij te kwispelen en staat hij meteen op, binnen een seconde ben ik VERLIEFD!!!!!! Wat een knappert! Een grote kop, gevlekt lijf, groot en ik schat hem rond een jaar oud. Zwaar relaxed karakter en ik kan niet van hem afblijven, gelukkig is het wederzijds. Hoe kan zo’n mooie hond hier nou lopen? De ober lijkt te denken dat beide honden bij ons horen, hij heeft ze nooit eerder gezien. De twee reuen gaan spelen en kunnen het goed met elkaar vinden. Geen idee hoe lang we daar zitten, de pannenkoek en cappuccino zijn allang op maar we willen niet weg en knuffelen, stoeien en genieten met de twee honden, de dag glijdt voorbij maar dit is genieten ten top. Fijn ook dat we er allebei zo instaan, wat heb je meer nodig dan honden, je camera en goed gezelschap? De lucht begint te veranderen en wordt donker en als het begint te onweren pakken we ons boeltje weer op. De honden lopen het terras af en we nemen afscheid. De lucht neemt mooie kleuren aan, delen zijn donker en andere delen weer licht door de zon, het levert een mooi schouwspel op in de bergen. We zien onderweg nog weer meer straathonden en strooien wat brokken voor ze neer die erg worden gewaardeerd.

We rijden langs allerlei dorpjes waar we het authentieke leven van de Roemenen aanschouwen. Als we kaas langs de weg zien staan in een grote plastic kist gaat weer de auto aan de kant. Direct gaat ook de deur open en komt er een vrouwtje aan met enorm rode bolle wangen. Of we kaas willen kopen. Ja, dat willen we wel. Het is schapenkaas. Ze doet de poort open en we mogen mee naar binnen, waar we een boerderij op lopen met op de binnenplaats oude keien, geel geverfde muren en een keurig netjes aangeveegd pad. Met trots laat ze ons het keldertje zien waar ze kaas maken en moeten we alles proeven. De eerste kaas is meteen de lekkerste, een soort feta maar dan nog zachter en iets zouter, werkelijk om het water ervan in je mond te laten lopen mmmmm. Als laatste geeft ze ons nog een stukje buikvet van een varken en ik sla af, niet wetende dat het van een varken is, maar ze staat erop dat ik het proef. Ik word er beroerd van en spuug het meteen weer uit. Ik koop een enorm blok kaas voor maar 1,80. Bizar zo goedkoop! En tegelijkertijd de lekkerste kaas die ik ooit gegeten heb! Ze vraagt of we nog eens terug komen. Nou wie weet, want hier wil ik wel een kilo van mee naar Nederland nemen.

We tuffen weer verder door andere dorpjes en worden overal getrakteerd op de authentiek leefstijl van de Roemenen. Veel paard en wagen, straatjes met keien, gekleurde huisjes, schapen en loslopende koeien op de weg die zelf naar huis lopen. Het is dan vaak ook maar 1 koe en net als dat je kind uit school naar huis komt, zo doen de koeien dat ook hier. Werkelijk waar te grappig voor woorden. Ze lopen echt linea recta naar huis. Als laatste gaan we naar het Appelhuis. Daar is een appelboomgaard en gaan we even wat drinken. Uiteraard neem ik verse appelsap uit heerlijke zoete appels. We praten wat na over de dag en zijn allebei zo blij met elkaars gezelschap, strik eromheen en niks meer aan doen! Tijd om richting huis te gaan en Izor zijn leempapje weer te geven. Hij bevindt zich tussen de andere honden als we aankomen en zijn blik is zichtbaar veranderd, helderder. Ik word er blij van, hij knapt op! Jacq was bij hem toen hij moest plassen en vond zijn urine zo stinken. Nou, dat is een goed teken, hij is lekker aan het ontgiften, de druppels en de leem doen hun werk. Het is al laat en ik maak weer een ovenschotel, dit keer met bloemkool, aubergine, wortel, ui, knoflook en kikkererwten. En als slagroom op de taart een paar brokken schapenkaas erdoorheen mmmmm. Jacq en ik duiken achter onze pc’s om met de vele foto’s aan de gang te gaan en zo gaan we heerlijk voldaan naar bed na een toffe dag met oooohh zulke toffe honden die op ons pad kwamen!