Dag 4...honden, honden en nog eens honden

Izor ligt te rillen als ik buiten kom. Heeft hij het koud of komt het door de ontgifting? Ik leg een deken over hem heen maar dat vind hij maar raar. Hij staat meteen op en schudt zich uit. Als hij weer gaat liggen doe ik een nieuwe poging en masseer ik zijn lijf een beetje waardoor hij in de ontspanning gaat. Uiteindelijk vind hij het wel prima. Zijn papje eet hij elke keer gulzig op. Helaas zijn mijn olietjes bijna op. Balen!

Jacq en ik gaan de hele dag op pad en haar huisgenoot krijgt de opdracht om Izor in de gaten te houden en een deken over hem heen te leggen als hij rilt, inclusief massage om hem te laten ontspannen. We rijden naar een station waar meerdere honden in het verleden zijn gevonden en nu ook nog zijn. Als we bij het stationsgebouw aan komen rijden lijkt het net een verlaten pand in oorlogstijd. Zo’n pand dat je wel eens ziet met de kogelgaten erin en een kille indruk geeft. Het is niet voor te stellen dat dit station in gebruik is en dat er zelfs ook mensen wonen. Er staat een trein langs het perron die bevestigd dat het inderdaad in gebruik is. Voor het pand ligt een bloedmooie hond, beetje wolfsachtig, blond, muisgrijze tinten, mooie heldere bruine ogen en een zwart masker. Wat een beauty! En wat een lieverd ook. Zijn staart is gekortwiekt maar verder ziet hij er goed uit. Er loopt nog een pup bij van een paar maanden, een iel typetje windhondachtige. Er is een man aan het klussen en dat is iemand die Jacq ook kent. De buurvrouw komt ook naar buiten gerend, hun flat grenst aan de stationshal. Beiden zijn ze heel blij om Jacq te zien en vechten ze bij wie we koffie moeten drinken.

Hij wint en we lopen naar boven de flat in. Waarschijnlijk gaat het gesprek over eten want nog voor de deur vraagt hij aan me waarom ik vegetarisch eet. Tja, omdat ik van dieren hou, die hoor je niet te eten. Hij kan helemaal niks met mijn antwoord. Als we binnenkomen worden we ondergedompeld in een enorme dranklucht alsof er een heel leger de afgelopen nacht dronken is geweest. Mijn god wat een lucht! Hij verteld dat hij al 7 jaar niet gedronken heeft maar dat er een collega op bezoek is geweest en hij excuseert zich voor de dranklucht. We nemen plaats op de bank en hij gaat schuin naast me zitten, ik word bijna onpasselijk van de lucht uit zijn mond. Zeven jaar geen alcohol meer gedronken? Maak dat de kat maar wijs haha. Hij biedt ons wat drinken aan en dat is een lastig pakket. Ik drink geen koffie. Bier dan? Of wijn? Nee, sorry, geef me maar water of thee. Water aan een gast geven is een grote belediging in Roemenië. En thee krijg je alleen als je ziek bent. Toch hou ik vol dat ik alleen dat wil. Hij kan er niet over uit. Hij schenkt een glas in wat spa rood blijkt te zijn, niet te hachelen zo vies! Hoe krijg ik dat in godsnaam weg? Voor Jacq is het hetzelfde en allebei nemen we af en toe een slok om het glas leeg te krijgen en hem niet nog meer te beledigen. Ik wil proosten maar proosten mag niet met water, alleen met alcohol. Weer wat geleerd haha. De theezakjes blijken drie jaar over de houdbaarheidsdatum maar de buurvrouw haalt verse muntthee uit de tuin. Het duurt een eeuwigheid voordat het water kookt en de vraag is of het echt zo lang duurt of gewoon omdat ze niet willen dat we weer weg gaan.

Hij zit schuin naast me en met zijn felblauwe ogen kijkt hij me indringend aan, een grote lach op zijn gezicht. Geïntrigeerd kijkt hij naar mijn camera en vraagt hij of hij em even vast mag houden. Met gemengde gevoelens stem ik toe, mijn camera is als mijn kind, doe a.u.b. voorzichtig! Hij wil weten wat mijn camera gekost heeft en constateert dat je daar een auto van kan kopen. Even voel ik me er ongemakkelijk onder, bang dat hij me als rijke westerse bestempeld en dit in een negatief daglicht zal stellen, dat er wat bij mij te halen valt. Ik word aan alle kanten ondervraagd en het feit dat ik geen ring draag laat hem glunderen. No husband? No husband? Yes, husband, yes husband but no ring. Haha, hij snapt er werkelijk niks van. Wel een man maar geen ring? Hoe kan dat nou? Wat doe je hier dan zonder hem? Twee vrouwen alleen op pad? Heb je toestemming van hem gehad om hier te zijn? Heb je toestemming gehad om die camera te kopen? Hij herhaalt de vragen meerdere keren omdat de antwoorden voor hem compleet ongeloofwaardig zijn. Op de vraag of ik dan ook geen seks heb antwoord ik maar niet. Ik wil dolgraag een foto van Ruben laten zien en op Facebook halen we de foto tevoorschijn van ons in Denemarken op de paardjes. Hij weet zich geen raad met dat plaatje en reageert alleen maar met ‘mooi paard!’. Van Ruben wil hij niks weten. Te grappig. In zijn woonkamer staat ook weer zo’n enorme houtkachel.

Na een veel te lange stop bij deze mensen gaan we weer op pad. Er is niet weg te komen bij ze, ze blijven maar praten en als bloedzuigers aan ons plukken, zo blij dat we er zijn. De buurvrouw heeft een jonge Golden Retriever van 5 maanden, aan de ketting in de tuin omdat hij anders de bloemetjes kapot loopt. Haar tuin is haar paradijs, netjes aangelegd, zelfs met een fonteintje. Het hondje heeft ze van haar kinderen gehad maar het lijkt wel of het feit dat het een rashond is belangrijker is dan het feit dat ze een hond heeft die in bepaalde behoeften moet worden voorzien. En dit is dan een dierenliefhebber, die werkelijk geen idee heeft hoe ze met een hond om moet gaan. Het is triest. Later word mijn gevoel bevestigd als we weer in de auto stappen en het iele straathondje bij mij komt bedelen om aandacht. Haar blik op dat hondje spreekt boekdelen, als blikken konden doden? Tja, zo gaat dat hier.

Op naar het volgende adres, waar we 4 pups op gaan halen om te socialiseren in de stad. In de auto moet ik ff bijkomen van het intense bezoek op het station, dat gekwaak in verschillende talen. Het is leuk maar ook vermoeiend en eigenlijk teveel prikkels voor mij. We rijden een zigeunerdorp in waar een hondenvrouw woont die de pups heeft. Jacq vraagt me wat ik van het dorp vind, wat voor gevoel ik er bij krijg. En dat is me snel duidelijk, hier wil ik niet door gevonden worden en vooral ook niet levend, met een lekke band of iets dergelijks. De zigeuners zijn mensen om bang van te worden, ze hebben keiharde blikken, er kan geen lach vanaf en twee vrouwen in een auto is al helemaal not done. Gelukkig stuur ik behendig over alle kuilen en oneffenheden en rij ik met een blik op oneindig het dorp in en uit, alsof de blikken van al die kerels niet op ons gericht zijn. Je hebt hier de Roemenen en de zigeuners en dat zijn twee compleet andere volkeren. De zigeuners hebben niet veel goeds in de zin, werken komt niet in hun woordenboek voor, stelen des te meer en onder invloed zijn van alcohol. Dat is zo’n beetje hun levensstijl. En nee, je mag niet veroordelen en dat zou ik in eerste instantie ook niet gedaan hebben maar door alle verhalen die ik inmiddels gehoord heb en de ervaringen hier met eigen ogen kan ik bijna niet anders dan concluderen dat het klopt. De Roemenen daarentegen zijn super open en vriendelijke mensen, gastvrij en altijd in voor een praatje.

Als we bij het hondenvrouwtje aankomen is duidelijk waar we moeten zijn door het hondengeblaf. Zo’n 15 honden (geen idee hoeveel het er zijn) springen tegen ons op, alle soorten door elkaar. Er staan twee oude auto’s op het pad met een rol tapijt over het dak en de honden rennen over het dak heen alsof ze een racebaan voor zichzelf hebben gemaakt. De auto’s zijn voor de honden, om op of in te slapen. Het is een lange smalle tuin met zelfs een moestuin en achterin een deel voor eenden, ganzen en hoenders. Een enorm gekwakel zorgt ervoor dat we elkaar nauwelijks kunnen verstaan. De pups zijn zo’n 3 maanden oud, 3 chihuahua’s en een terriër pup. Ze zijn wat bang (en zitten ook in de angstfase), wormenbuikjes en 1 ervan heeft een opgezwollen neusbrug omdat die gegrepen is door een andere hond. Ze zijn te schattig voor woorden maar de vrouw gaat hardhandig met ze om. Ze trekt ze aan een voorpoot omhoog en als ze wil poseren voor een foto zie ik dat de pups compleet bevroren zijn door hoe ze worden vastgehouden. De bevriesstand is een soort overlevingsmodus van een dier. Moeilijk hoor dit, deze vrouw is in Roemeense begrippen een dierenliefhebber, ze heeft het ook echt goed met ze voor maar ze heeft geen idee wat ze werkelijk doet. Je staat hier iedere keer voor enorme dilemma’s, ga je met mensen in zee om pups te plaatsen en onder welke omstandigheden dan? Want voor Roemeense begrippen is dit het paradijs voor honden maar in Nederland denken we daar anders over.

We laden de hondjes in de reisbench en gaan de stad in, op een terras zitten. Het eerste restaurant waar honden welkom zijn. Twee vriendinnen van Jacq zijn er ook en allemaal nemen we een pup op schoot. En zo zitten we een tijdje. Voor de pups zijn de indrukken overweldigend en in mijn beleving zelfs teveel. Ze vallen dan ook snel in slaap. We genieten van een heerlijke cheescake en de eigenaar van het tentje komt ook even kijken. Ik zeg tegen Jacq dat de Roemeense mannen toch echt niet mijn mannen zijn brrr….geef mij mijn Hollandse lieverd maar! De stad is toch wel weer totaal anders dan de dorpen, ander mensen, dames met plakkaten make-up en hoge hakken, toch wel wat hondjes aan de riem en toeristen.

Ik merk dat ik bekaf ben van de hele dag. Pups socialiseren is niet iets wat je ff doet hier. Alleen het rijden in de auto al, pups halen, inladen, weer naar de stad rijden, uitladen, weer terug naar dat dorp en vervolgens weer naar huis, we zijn er uren mee bezig. Het wordt al richting avond als we de pups terug brengen (inclusief ontwormmiddel) en we moeten het vrouwtje teleurstellen dat we niet iets komen drinken. Ik wil weg uit dit dorp voordat het donker wordt en wil ook thuis zijn voordat het donker is. Terug moeten we nog even langs het station omdat Jacq haar camera vergeten was. De man waar we op bezoek waren ligt laveloos op de bank, te dronken om maar enigszins normaal mee te kunnen communiceren. Dezelfde man die al 7 jaar niet meer drinkt haha.

We treffen twee andere mannen die vertellen over Taka, een hond die opeens verdwenen was en bleek te zijn meegenomen door iemand om te waken en dus nu aan de ketting ligt. Een van deze mannen heeft Taka dus. Hij vraagt of we mee willen komen om hem te komen halen, hij wil hem niet meer. Het wordt bijna donker en ik ben moe (de suiker van de cheescake heeft me geen goed gedaan) maar ik zie ook de wanhoop van Jacq omdat ze nu eindelijk weet waar die hond is. Die vent stapt achter in, hij heeft een goeie kop, maar ik ben erg op mijn hoede. We rijden samen naar de boerderij die niet meer in gebruik is. Ik speur de omgeving af en keer meteen de auto, dan weet ik zeker dat ik zo weg kan racen als het nodig is haha. We lopen een hek door met zijn 3-en en treffen daar eerst een andere hond die in elkaar duikt als hij ons ziet. Trots verteld hij dat het zo’n goeie hond is en dat hij zo goed zijn werk doet, blaffen. Fysiek ziet de hond er goed uit maar de angst is niet om aan te zien. Langs een lange muur lopen we verder naar de achterkant van de boerderij waar we inderdaad Taka vinden aan een ketting. Wat een bloedmooie hond! Hij weet niet goed hoe met ons om te gaan, wil wel contact maar durft niet. Toch lukt het me hem aan te raken en te masseren maar Taka is enorm op zijn hoede. De ‘eigenaar’ smeekt ons om hem mee te nemen maar dat gaat niet. Zijn vrijheid terug geven is voor hem ook geen optie, onbegrijpelijk. Ik overweeg niet eens om deze hond dan te redden want wat moet hij bij mij met zoveel angst? Aan een riempje lopen in Nederland? Het is geen optie, de honden hier zijn gemaakt om te waken en blaffen en dat is precies wat we in Nederland niet willen. De man weet van geen ophouden en blijft maar smeken. Alles wat Jacq zegt wuift hij weg of wil hij niet horen. Het wordt bijna donker dus ik wil echt weg, daarnaast moet ik echt nodig plassen. Als ze duidelijk maakt dat we met Nederland gaan bellen voor overleg kunnen we wegkomen en gaat hij akkoord. Maar jeetje, wat kunnen die Roemenen volhardend zijn! Niet normaal. We moeten de schat achter laten. En rijden toch het laatste stukje naar huis, allebei zijn we helemaal kapot van deze intense dag. Izor heeft vandaag weer lekker door de tuin gelopen en de blik in zijn ogen is helder, zo fijn! Nog even zijn leempapje maken en dan volgt het mantie snel, alle indrukken weer even laten bezinken…tot morgen….