Deel 5: Bario

Vrijdag 4 september.

Het is 9u. Ik zit te wachten op het vliegveld in Miri voor boarding naar Bario. Gisteravond ben ik naar Miri gevlogen, een veel kleiner toestel dan ik gewend ben. Logisch want het was ook maar een vlucht van een uur. In het vliegtuig kakte ik redelijk in, viel meteen in slaap. Om 22u kwam ik aan en er gingen geen bussen meer dus ik moest wel een taxi nemen. Maar ja, het was ook te heet en te laat om daar over in te zitten. Het hostel waar ik heen ging, Highlands, stond niet erg goed beschreven maar het was de goedkoopste, 25 ringgit, (+- 6 euro).Inderdaad een sacherijnig mokkel, maar dat boeide niet. Ik ging meteen naar bed, heerlijk geslapen en vanmorgen meteen weer naar het vliegveld. Er kwam net een vrouwtje naar me toe of ik naar Bario ging. Ze vroeg of ik een pakje wilde meenemen voor haar neef. Heel aardig mensie maar ik kreeg opeens de zenuwen. Waarom vroeg ze dat niet aan een Malay? Shit, wat moet ik nou doen!? Het waren sigaretten en medicijnen. Ze ging naast me zitten en zei dat ik haar kon vertrouwen. Ik twijfelde onwijs. Ik dacht meteen, straks zit ik in een Aziatische cel omdat ik opgepakt word voor drugssmokkel. Waarom zijn we toch altijd zo achterdochtig en op ons hoede? Jammer dat de wereld zo in elkaar zit. Ze ging naar de beveiliging om het pakje te laten checken. Ik zei dat ik het wel wilde doen maar mijn hart bonkte in mijn keel. Ik dacht: waar begin ik aan? Ik kreeg de naam van haar neefje en van nog iemand anders. Toen zei ze dat ze ook een guesthouse heeft in Bario en dat ik daar wel mocht verblijven. Ze liet me allemaal foto’s zien van haar huis en de omgeving, echt heel leuk. Ik kreeg een eigen kamer en ik zou opgehaald worden van het vliegveld. Nou klonk dat laatste wel heel aantrekkelijk. Van het vliegveld naar Bario is ongeveer een half uur lopen. Ik had al een tijdje zitten piekeren hoe ik dat zou gaan doen met mijn gestrompel en minstens 20kg bagage. Dus ik dacht, ok, ik doe het. Nancy (zo heette ze) ging er vandoor en bedankte me hartelijk. Toen ben ik eerst naar de securitycheck gegaan en heb die man uitgelegd wat er aan de hand was. Ik kreeg een pakje van een vrouw die ik moet afgeven in Bario. Maar is het wel safe? Die gozer begon te lachen en zei: ja joh, dat is heel safe! In Bario zijn geen sigaretten en medicijnen te krijgen dus vandaar dat ze het vaak op deze manier doen. Dus ik vroeg nogmaals heel duidelijk aan hem: dus ik wordt niet opgepakt voor drugssmokkel? Nee, ik zou niet worden opgepakt want het pakketje was door de scan geweest. Hij wilde het zelfs nog aan me laten zien omdat de twijfel van me af straalde haha. Om een lang verhaal kort te maken (is eigenlijk al te laat :) ) ik nam het pakketje mee. Daarna door de douane enz en toen kreeg ik wel rust in mn kont. Toen ik voor de gate zat te wachten werd ik aangesproken door Christine & Liau, een stel van eind 50 uit Kuala Lumpur. Ik was nog een beetje op mijn hoede door het pakketje maar die angst liet ik snel gaan want het waren oprecht aardige mensen. Zij gingen ook naar Bario en zijn op reis door Borneo. Inmiddels zijn ze al 55 dagen onderweg en ze hebben nog 2 weken te gaan. Die mensen begrijpen het tenminste, geniet van je leven!!!!!! We liepen naar ons kleine vliegtuigje met maar 15 stoelen. We waren helemaal in ons nopjes dat we daarmee gingen vliegen. Ik zat achter de piloten en keek zo de cockpit in, echt superleuk! De vlucht duurde een uur. De hele vlucht keek je uit over de jungle, van de kust naar de grens van Kalimantan (het Indonesische deel van Borneo). Geweldig!!!!!!!! Maar wel schrikbarend om te zien hoeveel houtkap er is uit de lucht. Daar krijg je echt tranen van in je ogen, ik tenminste wel. We waren maar met 6 passagiers. In Bario was 1 klein gebouwtje, dat was het vliegveld. Alles gaat hier uiteraard op z’n boerenfluitjes. De bagagekarretjes worden met de hand getrokken en je moet meteen je terugvlucht vastleggen want anders heb je de kans dat de vlucht niet eens doorgaat. De neef van Nancy kwam meteen naar me toe. Hij was op de motor maar hij ging wel ff regelen dat ik met een auto mee kon rijden, vanwege mijn grote rugzak. Er zijn hier dus wel auto’s, in totaal 3. Ik met C & L de auto in en hup over de dirtroad Bario in. Het is echt te leuk voor woorden. Er is maar 1 weg, echt een dirtroad met overal kuilen waardoor we niet harder reden dan 20km/u. Ik moest er niet aan denken om dat stuk te hadden moeten lopen. Toen we bij Nancy waren zeiden C & L dat ze met de chauffeur meegingen ipv bij Nancy. Want de chauffeur zou ons nog ergens kunnen brengen en de prijs was hetzelfde. Dus ik besloot met hun mee te gaan en liet Nancy’s homestead voor wat het was. En ik was blij met mijn beslissing want we zitten nu in een superleuk hutje. En met z’n 3en is het heel gezellig. Vanmiddag hebben we foto’s gekeken, en dat zijn er nogal wat hoor! Jezus, wat hebben zij veel gezien zeg in die 55 dagen. Kom ik aan met m’n 5 weken. Nee mensen, 5 weken is echt niet lang hoor! Ze zijn net zo fotografiefreak als ik dus we liggen redelijjk op 1 lijn. We waren rond lunchtijd in Bario en de overnachtingen hier zijn inclusief al het eten. Aangezien hier geen winkels zijn. Dus wij een beetje kletsen met dat vrouwtje in de keuken en zelfs even geholpen het eten klaar maken. Nog even duidelijk gemaakt dat ik geen vlees eet. En dat was maar goed ook! Ik was even naar mijn kamer geweest en kwam weer terug de keuken in, waren ze 1 of ander beest aan het afslachten. Ik schrok me de pleuris want in eerste instantie dacht ik dat het een hond was. Het was een raar beest, helemaal kaal en ik kon niet goed thuisbrengen wat het nou was. Dus ik terug naar C & L en ik vroeg: eten jullie hond? En het antwoord was helaas ja. Ze moesten lachen om mijn reactie. Maar dat beest in de keuken was een wilde kat. Ik stond erbij en ik keek er naar en was een beetje perplex. Maar goed, dat beest was dood dus dan vind ik het veel minder erg. Wel grappig want C & L zijn wel dierenliefhebbers. Ik snap niet hoe dat samen kan gaan, maar ja, ik heb immers zelf ook altijd koeien etc. gegeten. Los van dat beest, de lunch was echt heerlijk en vegetarisch. Kool met rijst en nog een soort groen plantje waar ze een prutje van maken en wat zoet smaakt en daarnaast nog ananas in een soort pittige dressing. In Bario stikt het van de ananasplantages dus daar geen tekort aan, heerlijk! De rest van de middag hebben we rondgestruind in Bario. Het is een soort vlakte tussen de bergen en het klimaat is koeler dan aan de kust. Ik voel me helemaal happy vandaag, wat is reizen toch geweldig!

Zaterdag 5 september.
Heerlijk geslapen. Het wordt hier rond 8u donker en dan gaat de generator aan voor de elektriciteit. Gisteravond hebben we nog een rups gezien die wel 10 cm lang was, Jezus wat een beest! Je hebt hier echt mooie vlinders. Kheb er al wat op de foto. We besloten om de 2 daagse trek te gaan doen. Deze was ik oorspronkelijk ook van plan maar ik had geen idee of ik het wel zou redden met mijn benen. Maar, het beste medicijn is: gewoon doorgaan! Ik liep nog redelijk te strompelen en vooral naar beneden lopen was pijnlijk maar het werd steeds beter. Onze gids was Reddy. Geboren en getogen in Bario. De tocht ging naar La Penang, ongeveer 4 uur lopen door de jungle en langs rijstvelden. Na 1 uur lopen kwamen we nog een dorpje tegen met ongeveer 200 inwoners en de laatste 3 uur niks anders dan jungle. Sommige mensen wonen echt afgelegen hoor! In Bario heb je dan een vliegveld en 1 weg, maar die andere dorpjes worden bevoorraad door middel van buffels. Onze track liep dan ook langs het buffelpad. Het pad is net zo breed als de slee die de buffel trekt. Arme beesten, die hebben het zwaar hoor! Maar volgens Reddy viel het wel mee want zij hebben 4 benen en wij maar 2. De mensen leven hier nog heel dicht bij de natuur. Die groenteprutjes die ik tot nu toe gegeten heb hier, die worden gewoon in het wild geplukt. We kregen nog een lunchpakketje mee voor onderweg. Dat is een stuk rijst in de vorm van een mueslireep en verpakt in bladeren. Het was heel plakkerig maar wel heel voedzaam. In La Penang sliepen we in een homestay bij een pittig vrouwtje. Net als in Bario, mag je geen schoenen aan in huis en overal rondom het huis, bij elke ingang of voor de deur van de wc staan slippers. Die gebruik je dan als je ff naar buiten gaat. De wc is gewoon een gat in de vloer en daar is tevens de douche, allemaal heel primitief. Maar die mensen hebben evengoed alles. De mensen hier zijn ook zo ongelofelijk vriendelijk! Tot laat in de avond hebben we met Reddy zitten kletsen. Hij vertelde dat de houtkap door de regering wordt gesteund. Het is 1 en al politieke shit. De inwoners van Borneo kunnen weinig doen dan het aanzien. Hij vertelde een verhaal van een Zwitser die al jaren in Borneo woont. Die heeft een keer een zootje mensen opgetrommeld om de rivier te blokkeren waarover de boten varen met de boomstammen, met stenen en dat werd een drama. De Zwitser is sindsdien ondergedoken en wordt gezocht door de regering. Daar wordt je niet vrolijk van!

Zondag 6 september

Om 5u gewekt door de hanen in het dorp. Wat een leven! Zo heerlijk om hier te zijn! Om half 9 waren we alweer op pad. Na 3 uur lopen kwamen we weer in dat kleine dorpje terecht, Pa Ukat. En wat stond daar!!!!!!!!! Een auto! Wij (lees: ik!) natuurlijk vragen of we mee mochten rijden. Dus hup, achter in de pick-up truck met zijn 4-en, heerlijk met onze haren in de wind. Wat een genot, hobbel de hobbel in die bak. We waren dus wat eerder terug dan normaal. Vlak bij huis kwamen we een groep vrouwen tegen die onderweg waren naar Indonesië. Ze hadden gewerkt in Bario en gingen nu weer naar huis. Die hadden nog een lange weg te gaan, dat hele pokke-eind lopen! Ze zouden dus dezelfde route lopen als waar wij nu vandaan kwamen maar dan nog een stukje verder, ongeveer 12 uur! Wat zijn wij toch verwend in het Westen! De rest van de middag lekker gerelaxt. En, last but not least, ik heb geen last meer van mijn benen. Morgen weer terug naar Miri, naar de hitte. Ik zou eigenlijk een dag in Miri blijven en dan de 8e naar Kuching vliegen, maar ik ga proberen of ik morgen al naar Kuching kan vliegen aangezien er in Miri weinig te beleven is. Ik hou jullie weer op de hoogte.

Maandag 7 september
Net aangekomen in Miri en helaas kan ik mijn ticket voor morgen niet wijzigen naar vandaag. Dus ik heb besloten om eerst maar even een tijdje op het vliegveld te blijven en allerlei dingen via het internet te regelen, lekker in de airco. Kheb toch de hele dag de tijd haha. De Kelabit Highlands, waar ik net vandaan kom, staan bekend om het Kelabit volk. Die mensen hebben van die uitgerekte oren. Helaas heb ik ze daar niet kunnen zien aangezien het alleen nog de oudere mensen zijn die dit hebben. Reddy, onze gids, zei al dat degene die er nog zijn in Bario, niet meer op de foto wilden want ze stonden in bladen over de hele wereld maar kregen er zelf nooit wat voor terug. Begrijpelijk. Maar net bij de aankomst op Miri, zag ik zo’n vrouw in de wachtkamer!!!!!!!!!!! Wow!!!!!, dacht ik. Ik durfde geen foto te maken en twijfelde, maar tegelijkertijd dacht ik, dit is mijn kans! Ik vroeg aan een medewerker of ze aan haar wilde vragen of ik een foto van haar mocht maken. En dat mocht. Ze ging er helemaal voor zitten en ik ben ooo zo blij dat ik het heb kunnen vastleggen.

Het valt me op dat ik hier echt leef per minuut. Ik weet nooit hoe laat het is, wordt wakker als de zon opkomt en ga naar bed als ik moe wordt. Met eten hetzelfde. Thuis eet ik de klok rond maar hier eet ik als mijn maag er om vraagt, en dat is niet zo vaak. Hoop dat ik dat er thuis ook in kan houden, maar dat zal wel niet. Ik ben nu een week weg maar ik heb het gevoel of ik al maanden weg ben door alles wat ik al heb meegemaakt en gezien, helemaal top! De stroom valt net uit op het vliegveld, lekker handig, ook geen internet dus. Er zal wel een noodaggregaat zijn want de check-in balies en een paar lampen doen het wel, en uiteraard de security check. Morgen ga ik naar Kuching en linea recta door naar Bako National Park, aan de kust. Bako NP is 27 km2 en heeft 37 soorten beesten, 24 soorten reptielen en 184 soorten vogels. Vooral de Proboscis aap schijnt gaaf te zijn. Ik kan niet wachten! Er is maar 1 hostel met 4 bedden dus hopelijk kan ik daar terecht.

Tot het volgende verslag!

Dikke kus, Anouk