TarzAnna & Jane, helden van de jungle

Maandag 14 sept.

Wat een ongelofelijk avontuur! Ik weet niet of het me gaat lukken om uit te leggen hoe we hier nu zitten, in wat voor situatie en in welke omgeving, maar ik zal mijn best doen een poging te wagen.

Vanmorgen om 6u stond de taxi al voor de deur terwijl onze wekker om 6u ging. Hij was op tijd om er zeker van te zijn dat we wel met hem meegingen, veel te bang om dat geld te missen. Op de luchthaven was het net een Prada(tas)/Armani(bril) parade, we zagen er vast rijk uit. Een paar mensen (mannen!) durfden het aan om met ons te praten. Ze snappen niet wat we hier doen, we moesten wel studenten zijn en voor research komen want wat moet je hier anders? Onbegrijpelijk dat we ‘gewoon’ op reis zijn. Met de vlucht was alles ok. Gister werd trouwens onze temperatuur opgemeten toen we aankwamen in Pontianak, kijken of je niet ziek bent. Grappig hoor. We bleken volkomen gezond.

In Pankalan Bun aangekomen moesten we eerst een vlucht boeken naar Semarang (Java) om hier weer weg te komen over een paar dagen. Alles bleek vol t/m de 25e ivm een public holiday. Shit, en nu? Je kon niet via internet boeken met als gevolg dat we nu de lul zijn. Daar hadden we even niet bij stil gestaan. Maar goed, we gaan nu met de boot vanuit Tanjung Puting NP naar Semarang de oversteek naar Java maken, ongeveer 24 uur op een soort ferry. Ook goed, niet in de planning maar wel weer een nieuw avontuur en uiteindelijk veel goedkoper. Daarna moesten we naar het politiebureau om ons te melden. Alles wordt geregistreerd zoals het bij ons waarschijnlijk 100 jaar geleden ging. Zeker een half uur daar gezeten (die taxi maar wachten!)en uiteindelijk met een kopie van onze ‘verblijfsvergunning’ naar het kantoor van Tanjung Puting NP. Daar een lange discussie gevoerd over de prijs van ons verblijf in het park. We werden genaaid bij het leven waar we dus niet intrapte. Er werd ons van alles aangeboden maar we bleven bij ons standpunt. Nee, we willen dit, dat en dat, niks meer en niks minder. En we bepalen zelf op welke boot we gaan. Volgens mij zijn alleen de Hollanders zo vervelend haha, maar we kregen uiteindelijk wel wat we wilden. Hij wist niet wat ie met ons aanmoest. Het duurde zeker 3 kwartier en die taxichauffeur zat weer al die tijd te wachten. We hadden hem al duidelijk proberen te maken dat we voordat we naar dat kantoor gingen eerst een bootticket wilden kopen voor naar Java, maar hij sprak geen Engels. Toen we eindelijk alles geregeld hadden voor het park gingen we alsnog naar het loket voor de Java boot, verderop in de straat, waar vervolgens een rij stond waar je U tegen zegt. Dus hij bood aan om voor ons op een later tijdstip de tickets te halen en die zouden we krijgen als we terug komen uit het park. Prima, maar we betalen ook pas als we ze in ons handen krijgen natuurlijk. Maar hopen dat dat goed komt! We werden op de klotok geladen, een lange boot tussen de 8 en 10 meter, met 2 matrasjes op het dek. Verder hebben we een kapitein, een kok en een gids. De boot is dus van ‘ons’ deze 3 dagen! Normaal gesproken moet je de klotok van te voren boeken en staat alles klaar als je komt. Maar nee, wij eigenwijze NLers, wij wilden gewoon op de bonnevooi gaan en alles zelf regelen. Dus er moesten opeens nog boodschappen gedaan worden en van alles geregeld. Het maakte ons niet uit, we lagen al lekker op de boot. Om 3u in de middag vertrokken we uiteindelijk, eerst nog even naar de plaatselijke markt aan het water om het eten op te halen. Wederom waren we weer een grote attractie en die hele markt liep leeg om naar ons te komen kijken en over de reling te hangen. Het is zo bizar als al die mensen naar ons kijken! We bedachten meteen dat het leuk zou zijn om ballonnen uit te delen aan alle kinderen. Toen werd het helemaal een gekkenhuis! Zelfs de bejaarden kwamen om een ballon vragen! Dat was een goed idee van ons. Toen we weg voeren stonden ze ons allemaal uit te zwaaien aan de kant. We voeren de rivier op, aan 2 kanten alleen maar palmbladeren en groen. Binnen 1,5 uur zagen we onze eerste wilde Oerang Oetang in de palmbladeren hangen, een mega groot mannetje, GEWELDIG!!!! We waren te enthousiast waardoor ie snel verdween in de bosjes. Maar ja, we gaan er nog velen zien, das wel duidelijk. Daarna hebben we tot het donker werd echt zeker 50 Proboscis monkeys gezien, in sommige boomtoppen zaten er wel 15. Het is zo fantastisch!!!!!! We zien ze zo goed en zo dichtbij, er zijn geen woorden voor. Soms zitten ze op zo’n palmblad nog geen 5 meter bij ons vandaan. Wat een topdag! Daarna hebben we alleen maar voor op het dek gezeten in de wind, te genieten van alles in de jungle. Dit is het echte leven! Er werd wierook voor ons aangezet en we worden op onze wenken bediend. We krijgen constant water, thee, cake, we komen niks te kort. Onze kokkin mag blijven! Nu de motor uit is hoor je alleen maar de junglegeluiden, je kunt hier zo een bandje opnemen. We gaan proberen het op te nemen. Onze eerste nacht buiten in de jungle!

Dinsdag
Vandaag was de MOOISTE DAG UIT MIJN LEVEN!!!!!!!!!!!! Maar ik moet eerst even bij het begin beginnen. Ons bedje werd klaar gemaakt, echte matrassen in een klamboe. Om 9u lagen we al in bed, heerlijk te luisteren naar alle geluiden. Om half 11 kwam er nog een boot langs met een enorme luide motor en ik kreeg meteen een horrorscenario in mijn hoofd. Ik voelde me alsof het midden in de nacht was en helemaal in de war, gewekt uit een diepe slaap. Ze komen ons overvallen! Wat moeten ze hier anders op dit tijdstip en op deze plek midden in de jungle? Ik hoorde het geluid nog lang na, alsof ze 100 meter verder lagen te wachten op een goed moment. Maar gelukkig had ik het mis. Cindy sliep overal doorheen en had niks in de gaten. Bij zonsopgang ben ik op het dek gaan zitten en de apen zaten nog precies hetzelfde als gisteravond. Zo gaaf om zo wakker te worden, zo ontzettend veel rust om ons heen! Dit leven staat zo ongelofelijk ver van ons Hollandse leven af, daar zijn geen woorden voor. We zijn nog verder de jungle in gevaren en de rivier werd smaller. Daarna hebben we een wandeling gemaakt van 3u met de gids en binnen 10 minuten zagen we 2 vrouwtjes Oerang Oetangs met kleintjes en een mannetje. We stonden nog geen 5 meter bij ze vandaan, soms zelfs maar 2 meter, echt geweldig! Zo speciaal! In de middag gingen we nog een keer de jungle in naar een hele grote groep, mannetjes, vrouwtjes, kleintjes, alles bij elkaar. Er zat op een gegeven moment een kleintje naast me op een tak, nog geen meter bij me vandaan! Vandaag was echt de gelukkigste dag uit mijn leven, ik kon wel janken van geluk! Ik was alleen maar aan het foto’s maken aan alle kanten om me heen en ging er volledig in op. Het begon gigantisch te regenen en het was zo grappig om te zien hoe een vrouwtje probeerde droog te blijven. Ze brak allemaal takken af met bladeren en hield die boven haar hoofd om haar kleintje te beschermen, zo ongelofelijk gaaf! We zijn minstens een uur op die plek geweest en het kan niet met woorden beschreven worden wat zoiets met je doet. Mijn droom is uitgekomen! De rest van de dag heeft het heel hard geregend maar het maakt hier niet uit, we staren lekker over het water en het is warm.

Onze wc op de boot is een normale wc-pot, zoals bij ons, alleen moet je met kleine emmertjes water doorspoelen. We zaten ons al te bedenken hoe we het zouden oplossen als we de grote boodschap moesten doen. Maar Cindy was heel inventief en heeft DE oplossing gevonden! Ze spreidde een hoop wc-papier breed over haar hand en liet zo de drol er bovenop vallen. Daarna gooide ze de drol uit het raam, zo de rivier in. Lachend kwam ze boven om te vertellen hoe het haar was gelukt. De rest van de dag liggen we alleen maar in een deuk als we daar weer over beginnen en over andere scenario’s die zouden kunnen gebeuren haha. Weer eens wat anders om in je handen te poepen haha. Gelukkig ben ik nog niet aan de beurt geweest hihi.

Kan wel blijven schrijven over die apen want het houdt hier niet op, ze zijn overal om ons heen. Morgen gaan we weer terug richting Kumai en gaan we nog een keer aan land voor de Oerang Oetangs (want ik heb maar 300 foto’s kunnen schieten vandaag J ). Yippie!!!!!!

23.00U:
C:Anouk! Anouk! Hoor je dat?
A:Wat?
C:Water is toch stil?
A:Nee joh, dat zijn beesten. C:Luister, ze komen ons echt halen. We worden omsingeld, die mensen doen de geluiden van de jungle na! Ik moet plassen maar ik durf niet.
A:Ik ben net zo’n schijterd als jij hoor! Kom, ik ga wel met je mee naar de wc, we gaan samen.
C:Ok, durf jij dan ook op het water te schijnen?
A:Ja, we gaan ff kijken.
(Giegel de giegel naar de wc samen en weer terug naar bed).
C:Moeten we niet ons geld en de paspoorten bij ons in de klamboe leggen?
A:Nee joh, wat schieten we daar mee op? Als ze ons echt willen pakken hebben we dat geld en die paspoorten niet meer nodig. En mn leven is me meer waard dan die spullen, die mogen ze hebben.
C:Luister! Luister! Dat is een krokodil!
A:Ja, het is inderdaad een krokodil, alles wat we horen in het water zijn beesten. Kom, laten we genieten van alle geluiden, er is echt niks aan de hand.
C:Ok, laten we onze spullen maar liggen. Ik ga ons in WIT licht zetten.

10 minuten later liet ik zo’n ontzettende harde scheet dat iedereen op de boot wel wakker moest zijn en hebben we helemaal in een deuk gelegen, totaal de slappe lach om de hele situatie. Het laatste wat ik zei was: als we dan toch dood gaan, dan gaan we tenminste lachend dood hahahahhahahahahahahahah. We vielen weer vredig in slaap.

Woensdag
Om 9u weer aan land gegaan op een nieuwe locatie met weer nieuwe Oerang Oetangs. Weer een stuk of 5 gezien maar nu met zonlicht, das beter. Uiteraard weer fantastisch. Cin en ik liggen alleen maar ik een deuk om al onze fantasieën en horrorscenario’s. Heerlijk om zoveel te lachen. We hebben minstens 5x per dag de slappe lach.

Donderdag
We beginnen even met het ‘nog’ leuke nieuws voordat ik me stort op alle ellende van vandaag. We zijn gister nog in een authentiek dorpje geweest, leuk om te zien en ons eerste souvenir gekocht. Gisteravond hebben we nog vuurvliegjes gezien tijdens ons laatste stuk op de rivier. Het was net alsof er overal in alle palmbladeren kerstverlichting was opgehangen, dat telkens flikkert en beweegt. Het is (wederom) niet uit te leggen maar wel helemaal fantastisch om te zien. We zaten nog aan ons laatste diner op de boot en we hadden geen beter afscheid kunnen krijgen. Wat een fantastische 3 dagen!

Bij aankomst terug in Kumai, waar de boot van was vertrokken, begon de ellende. Onze ‘regelaar’ in Kumai zou een bootticket voor ons kopen voor naar Semarang, Java, met de nadruk op zou! Het was 8 uur ’s avonds en we wisten nog niet waar we zouden slapen. We kregen te horen dat de boot vol was naar Semarang en dat er de 19e pas weer een boot ging. Zelfs de mensen die al een ticket hadden betaald daar was geen plaats voor. Wij balen want nu moesten we 2 dagen in dit gehucht blijven waar we echt worden aangestaard door iedereen en we ons dus totaal niet op ons gemak voelen. Shit, wat nu!? Het bleek al snel, onze ‘regelaar’ kon er niks aan doen, het is vakantietijd en een chaos met vervoer in het hele land. Alle prijzen zijn verdubbeld, voor alle soorten vervoer. Gezien ons strakke reisschema, kunnen we het ons niet permitteren om dagen weg te gooien. Hij wilde ons naar een hotel brengen maar we hadden weinig zin om te gaan betalen. Dus terug naar zijn huis. Ik vroeg: mogen we aub weer op de boot slapen? Gelukkig, dat mocht. Helaas zonder eten en luxe dit keer maar we mochten wel de klamboe gebruiken. Wat een mazzelpikkies zijn we! Om 6u wakker en snel naar de haven gegaan, misschien ging het ons lukken om toch met de boot mee te kunnen. Maar helaas, het was een chaos van mensen overal, een gekkenhuis om aan tickets te komen en ook de 19e was het alweer vol. Het leek wel of we in een filmset stonden. De moed zonk ons flink in de schoenen want dit betekende dat we pas de 26 weg zouden kunnen hier. Jezus, wat shit!

We besloten een taxi te nemen naar Pankalan Bun, het grotere plaatsje hier en regelrecht door naar het vliegveld, hopelijk voor meer informatie. We wilden een vlucht, maakte niet uit waar naartoe, als we hier maar weg konden. Alle vluchten in onze richting zijn vol tot na de 26e. Net toen we de hoop bijna wilde opgeven, zei ik tegen een man, hoe kunnen we in godsnaam hiervandaan ergens anders komen? Hij kwam met het idee om de bus te nemen naar Banjarmasin. Top! Totaal niet in onze richting maar daarvandaan konden we wel weer een vlucht krijgen ergens heen. Dus wij weer terug met onze chauffeur (die zijn hier gelukkig heel geduldig en wachten bij iedere stop totdat je je dingen geregeld hebt) de stad in naar het busstation. Godzijdank hebben we nu een busticket voor vanmiddag 4u. De volgende ochtend om 8u komen we +- aan. Daarna zijn we afgezet bij een internetcafé. Proberen vluchten te regelen vanaf Banjarmasin. Ik heb werkelijk bijna 2 uur aan de telefoon gezeten met Garuda, een Indonesische luchtvaartmaatschappij. Weliswaar hebben we een boeking kunnen doen van Banjarmasin naar Jakarta en van Jakarta naar Denpasar (Bali). Helaas (qua kosten) kris kras door heel Indonesië, maar het is niet anders. Toen werd ik doorverbonden om te kunnen betalen met creditcard. Dit ging iedere keer mis omdat het niet in het Engels was. Degene die ik iedere x aan de lijn had begreep er geen f*ck van dat ik probeerde uit te leggen dat het doorverbinden niet werkte en ik dus niet nog een keer doorverbonden wilde worden. Na ongeveer 10x Garuda opnieuw te hebben gebeld, begreep eindelijk iemand dat ik niet via de telefoon met creditcard kon betalen en dat ik ook niet op dit moment in Banjarmasin aanwezig was om in hun kantoor te betalen. Mijn geduld raakte redelijk op en ik zat werkelijk op hete kolen! Nu kunnen we morgen om 11u onze vluchten betalen ppppffffffffffffffffffffff………. Wat een gezeik! Het is vergelijkbaar met de Nuon/Orange/KPN etc bellen. Je wordt van het kastje naar de muur gestuurd en niemand begrijpt je. Maar goed, er zijn ergere dingen, we zijn tenminste echt aan het backpacken. We hebben al 3 dagen niet gedoucht en vandaag wordt dag 4. En morgen waarschijnlijk dag 5 maar het maakt ons niet uit. Morgenavond laat komen we in Denpasar, Bali aan en gaan we weer in een hotel. Dan kunnen we eindelijk weer douchen haha. Het hoort er allemaal bij.

Tot het volgende verslag.

Kus, Anouk en Cindy