Amterdam-Entebbe...dag 1

Eindelijk, na 2,5 jaar zitten we in het vliegtuig richting Istanbul en vervolgens naar Entebbe dankzij YouBeDo. Youbedo (net zoiets als bol.com maar dan voor goede doelen!) had destijds een wedstrijd in het leven geroepen met een megagrote poster met daarop een boekenkast. De boekenkast moest een rol krijgen op een foto. Die foto werd dan geplaatst op Facebook en de foto met de meeste likes zou de reis winnen. Dat was nog wel even een spannend traject. Mijn foto nam ik in Madrid, de hele vakantie liep ik met die enorme poster te zeulen, vastbesloten om die reis te winnen. En als ik iets in mijn hoofd heb, dan ga ik er voor. Uiteindelijk had ik de boekenkast tussen 2 pilaren gezet naast een fontein. Best grappig maar niet dat je zegt een briljante foto. Maar daar ging het ook niet om, het ging om het aantal stemmen. Zodra de foto op Facebook kwam begon de strijd. Al gauw was ik 2e en daarna was het een strijd tussen nummer 1 en ik, waarbij we beiden steeds wisselden van de 1e en de 2e plaats. Het was duidelijk dat mijn concurrent net zo fanatiek was als ik want ook zijn hoeveelheid likes sprongen vooruit. De laatste dagen waren killing, ik zat 24 uur per dag achter mijn pc om mensen te vragen om op mijn foto te stemmen. Via couchsurfing heb ik alle mensen die ik maar kon vinden in Uganda een mail gestuurd om te vragen of ze op mijn foto wilde stemmen. Dus je snapt, dat was veel werk. De laatste 3 dagen was ik alleen maar hier mee bezig. En opeens zag ik de nummer 1 met 100den stemmen per uur mij voorbijstreven. Ik vroeg me af hoe dit mogelijk was en ging zijn stemmen checken. Het kon gewoon niet waar zijn dat hij al die mensen kende en/of er contact mee had gezocht, tenzij hij een team van 50 mensen achter zich had staan en alle 51 net zo fanatiek waren als ik. Ik zag dat zijn stemmen vooral uit Amerika kwamen, voornamelijk studenten. Tussen de stress door ging ik me daar in verdiepen en toen kwam ik er achter dat het mogelijk is om likes te kopen. Ja, je geloofd het misschien niet, maar dit soort bizarre constructies blijken te bestaan. Je kunt 100 likes kopen, maar ook 10.000. En dit wordt vaak gedaan door bedrijven door op die manier belangrijk of groot te lijken, soort van marketingtruuk. De laatste dag, de uren voor sluitingstijd stond mijn concurrent 100derden likes voor binnen slecht enkele uren. Ik zag zijn teller echt omhoog schieten met een snelheid die op een eerlijke manier niet mogelijk was. Ik gaf het op en trok me terug met de gedachte, als het zo moet, dan doe ik daar niet aan mee. Ik win eerlijk, of ik win niet. En toen kwam daar mijn vriendinnetje Eline (de marketingkoningin), die stak daar een stokje voor. Ze belde hoogstpersoonlijk de directeur op van YouBeDo en ging een stevig gesprekje aan met hem over de voorwaarden van de fotowedstrijd en of ze ook hadden opgemerkt hoe snel hij omhoog schoot. Bij YouBeDo hadden ze ook nog nooit gehoord van de constructie ‘likes kopen’. Wat volgde was een telefoongesprek tussen de directeur en de ‘winnaar’ met de vraag hoe hij aan zijn likes was gekomen. Hij gaf toe dat hij likes had gekocht. Een minuut later werd ik gebeld door diezelfde directeur, dat ik de winnaar was!!!!!!!!!!! Whaaaaaaaaaaaa eerlijkheid duurt het langst! Ik werd beloond voor mijn inzet en zou naar Afrika gaan. Toen volgde een periode van studie en drukte waardoor ik steeds niet weg kon. Maar een half jaar geleden hebben Sijtje en ik dan toch eindelijk geboekt.

En nu zitten we in het vliegtuig…we zijn onderweg! Bij de incheckbalie kwamen we een van de meiden van de groep tegen. In totaal zullen we met 6 personen deze reis maken maar de rest vliegt morgen. Wij hebben bewust gekozen voor een dagje eerder zodat we lekker bij kunnen tanken van de vlucht voordat we zaterdagochtend worden opgehaald. Turkish Airlines is zo gek nog niet. Ik las al dat ze zijn uitverkozen tot beste Europese luchtvaartmaatschappij. En daar kan ik me best in vinden. Leren stoelen, tv scherm in de stoel voor ons en toen iedereen net zat, werd er met een schaal Turkse hapjes rondgegaan, alsof we in een balzaal zaten. Je weet wel, van die mierzoete Turkse lekkernijen, met van dat witte poeder erop. Die krijg je ook wel eens in de sauna als je naar een Hammam gaat. Halverwege de vlucht kregen we eten, ik kreeg een bakje waar zelfs mijn naam op stond. Tja, vegetarisch besteld natuurlijk. Sijtje ook maar die kreeg een kipschotel van de kok. Een kok die er ook echt uitzag als een kok, compleet met kokshoed op. Dat is toch hilarisch? Alsof er een keuken aan boord is haha. De kok raakte in de stress dat er niet nog een vegetarische maaltijd was. Dus hebben we samen die van mij opgegeten. Later werd er alsnog een vegetarische maaltijd gebracht, eind goed al goed. Zit trouwens een jonge Turk naast me, die werkelijk al 4 glazen drank achterover heeft gegooid. Ik verbaas me over het feit dat het gratis is, pure sterke drank, leek op whiskey ofzo. Hij had zijn beker nog eerder leeg dan ik mijn water en binnen een uur had hij er 4 op. Pfff hoe krijgt hij het weg? Hij wordt er in ieder geval wel gezelliger van maar Engels spreken lukt hem nog niet, ook niet met al die drank. De tussenstop in Istanbul verloopt prima, we kunnen eigenlijk zo doorlopen naar onze aansluitende vlucht en hoeven nauwelijks te wachten. In het volgende vliegtuig krijgen we een pretpakketje haha, met oordoppen, lange sokken met antislipzool en oogkleppen voor het slapen. Wederom is de service perfect. De beenruimte dit keer met 10 cm verlengt. Ruime stoelen. Kortom, een hele fijne vlucht.

Halverwege blijkt dat we nog een tussenstop hebben in Kigali, Rwanda. Zijn we daar ook eens geweest haha. Heb er nooit iets over gelezen bij het boeken van het ticket, maar ach, het zij zo. De man die naast me zit komt uit Kampala, de hoofdstad van Uganda. Hij verteld dat Entebbe een mooie rustige stad is aan het water en schoon. Kampala daarentegen is een walhalla van brommers, verkeer, chaos en drukte waar je goed op jezelf moet passen in het verkeer. We gaan het meemaken van de week. Het verbaast me trouwens hoeveel Turken op het vliegtuig zitten, wat gaan ze doen in Afrika? Na een korte stop vliegen we door naar Entebbe waar we uiteindelijk om 2u in de ochtend aankomen. We zijn er! Bij onze aankomst moeten we eerst een formulier invullen ivm ebola. De medewerkers van het vliegveld lopen met mondkapjes op, sommige lopen in witte doktersjassen. Het is een grappig gezicht. We krijgen een soort van pistool op ons hoofd gericht, wit en lichtblauw gekleurd, om onze lichaamstemperatuur te meten. We blijken gezond. Als we willen pinnen blijken alle apparaten leeg. We worden opgewacht door onze chauffeur die met een mooi naambordje bij de uitgang staat, Anouk, Sijtje en Laila. Goed geregeld allemaal. Een serene rust hangt er in de lucht, het is ongeveer 24 graden en helemaal stil op straat. Het is uiteindelijk 3u voordat we de luchthaven verlaten en opeens zakt de vermoeidheid in. We vragen om naar een andere pinautomaat te rijden. Als we daar aankomen is het muisstil op straat. Ik sta met Sijtje te praten over een steiger tegen het gebouw aan, houtjetouwtje in elkaar gezet, bijzondere constructie zeg maar, terwijl we staan te wachten buiten omdat Laila aan het pinnen is. Er staat een stoel buiten en ik kijk naar een luik en vraag me af wat daar achter zit. Opeens komt er een hand uit dat luik en vervolgens de loop van een mitrailleur. De man klimt uit het luik, ingepakt, met een grote zwarte karpa aan met een capuchon over zijn hoofd. We zeggen hem ‘hello’ en hij mompelt iets terug. Hij ziet er moe uit, wat wil je op dit tijdstip. Raar gevoel dat er opeens een zeer zwarte lange man naast ons staat met zo’n apparaat. Ik ken het beeld alleen uit de film. Hij is bewaker van de ATM. Gek genoeg voel ik me volledig op mijn gemak. Blijkbaar gaat dat hier zo. Met Ugandese shillings verlaten we de ATM. Tot zover was het een geasfalteerde weg maar al snel wordt het een dirtroad met mooie rode aarde. Vlakbij het hostel zien we twee honden, de ene blond met een soort hyena oren, wat een leuk beest! De ander zwart met lichte poten. Wat zijn ze leuk! Ze zien er goed uit. Grappige lijfjes hebben ze. Om 4u in de ochtend, vanmorgen dus, lopen we onze kamer in. Van de omgeving hebben we nog weinig kunnen zien omdat het donker was. Maar allebei hebben we een twijfelaar, een ruim bed met klamboe eromheen. Hier slapen we 2 nachtjes. Blij dat we een extra dag hebben geboekt om bij te komen want zo voelen we ons ook, brak. Kort geslapen maar ach, lekker belangrijk. De hemel is blauw, het is denk ik rond 27 graden, in de zon is het echt warm. Mooie palmbomen rondom het hostel, vriendelijke mensen. We zijn ons meteen bewust van het watergebruik hier. De wc spoelt niet goed door en als ik even lekker ga poepen besef ik dat ik het liefst een emmer water extra wil hebben die ik er doorheen wil gooien. Maar dan besef ik, wat een idioterie dat hier mensen kilometers moeten lopen voor water, en ik gooi een emmer water door de plee om mijn drol weg te spoelen. Als emmer wilde ik de prullenbak gebruiken en terwijl ik op de wc zit worden mijn voeten omringd door water, de emmer blijkt lek en liep net zo snel leeg als dat ik hem gevuld had. Waarom kan ik niet ergens in de bosjes gaan zitten? Dan heb ik dat water niet nodig, is toch veel logischer? Misschien moeten we er maar aan wennen dat we af en toe geconfronteerd worden met elkaars drollen haha. Niks extra water, gewoon accepteren. Denken jullie ff bij het doorspoelen van de plee aan al dat water? Trek niet zomaar door, alleen als het nodig is…ok lieve mensen, we gaan onze eerste dag beginnen…Uganda here we are!!!!!!!!!! To be continued…

Liefs van de lucky birds…