Entebbe

Dag 1
Zo, wat een verrassende dag zeg! Na een langzame start hebben we om 2u soort van ontbeten, gebruncht. Een heerlijke curry besteld met rijst. Goddelijk prutje! Daarna zijn we aan de wandel gegaan richting Lake Victoria. De weg is van rode aarde en we zien al heel snel fantastisch mooie vogels. Eerst een geel paartje, het lijken net spreeuwen maar dan geel. De bloemen zijn al net zo bijzonder en mooi. Wat een pareltjes allemaal! We zagen een stelletje Woodland Bee eters, leken wel ijsvogels, onwijs mooi blauw. Zilverreigers, nog een soort bruine vogel met een enorme kuif, adelaars in groepen, en zelfs duikers die recht naar beneden het water in duiken. We keken alleen maar om ons heen. Het pad ging naar beneden en daar liepen we een wijk in waar mensen echt in hutjes wonen, geen luxe huizen meer. Vrouwen doen de was met emmertjes, een man op een fiets is messen aan het slijpen en door het fietsen laat hij het wiel draaien. We komen al snel kinderen tegen. Wat een schatjes allemaal. Ze zijn ontzettend vrolijk en vinden het geweldig als we stoppen. Wat een mooie koppies allemaal, met stralende witte tanden. Ze zijn allemaal niet ouder dan een jaar of 6. Een kleintje loopt met een nepcamera. Echt humpedumpies en ik voel de behoefte om ze op te pakken en te knuffelen. In plaats daarvan streel ik hun handen en hun koppies en ik zie dat het ze raakt. Ze komen dan nog dichterbij en kijken verlegen met die koppies naar beneden, ze willen eigenlijk nog meer. Sijtje zet bij 1 van die jochies haar zonnebril op, en daar staat hij trots, met een zonnebril die bijna zijn halve gezicht bedekt en een hele grote smile. Bril-jante foto! Als we verder lopen komen we alleen maar weer groepjes kinderen tegen. Ze zijn allemaal even schattig. De volwassenen reageren divers, de meesten zijn ontzettend vriendelijk, sommige zijn achterdochtig of bescheiden. Terwijl we door de wijk liepen vroegen we aan een jonge vrouw de weg naar het meer. En vervolgens bood ze aan om ons er heen te brengen. Kleine paadjes kris kras alle kanten op. Door een soort van winkelstraat met allemaal hutjes aan de kant. Een klein meisje van 3 zie ik een vis schoonmaken. Kindjes kijken ons met grote ogen aan, sommige maken contact, de meesten met een grote lach. Tijdens het lopen kunnen we al een blik werpen op het meer. Lake Victoria is het grootste meer van Afrika en het op één na grootste zoetwatermeer op aarde. Het bevindt zich in Oost-Afrika tussen de staten Tanzania, Oeganda en Kenia. Met een oppervlakte van 69.484 km² is het ongeveer net zo groot als Ierland. Als we aan de rand komen is het net of we de zee inkijken, in plaats van een meer, zo groot is het. Mannen zijn aan het zwemmen. We gaan meteen naar de waterkant en zien weer allerlei mooie vogelsoorten. Het water is kalm en heerlijk qua temperatuur. Vanuit het oosten zien we een enorme donkere lucht aankomen. Dus er staat ons regen te wachten, lachu! Er is een soort pier, van rotsen, dat ongeveer 100 meter het meer in loopt, een brede strook. We besluiten daar heen te lopen omdat we willen weten waar we uit komen en hoe het er aan de andere kant uitziet. Als we boven komen, komen er opeens koeien de hoek om met een klein jongetje erachter aan met een stok in zijn handen. Hij jaagt ze op en zo klein als hij is, ik schat 6, zo vlot doet hij zijn werk. Als hij me ziet wil hij maar wat graag poseren. Maar hij blijft jagen en er komt nog een jonge man achteraan, ik denk zijn oudere broer. Ze lopen door die pier op en ze verdwijnen om de hoek naar beneden. Dus we hollen er snel achteraan want het is zo’n mooi gezicht met die magische lucht! Aan 1 kant is het bijna zwart, de andere kant is gewoon licht en de strook waar we op lopen is groen. Ze blijken de koeien te laten drinken beneden aan het meer. Het is een geweldig gezicht, dat kleine jochie op zijn blauwe crocs, de koeien met allemaal een touw aan hun nek. Hij wil maar wat graag op de foto en gaat er uitgebreid voor staan. Weer zo’n heerlijk bekkie met zo’n grote smile. De koeien drinken en staan lekker in het water. Het jochie wil ook een foto van ons maken. Opeens begint het hard te waaien en de donkere lucht komt idioot snel voorbij. We wisten al dat we het niet droog gingen houden maar het ritueel met de koeien en vooral in combinatie met de lucht eromheen was te mooi! Als de druppels beginnen zetten we het met zijn allen op een rennen, daar over die rotsen. De koeien voorop, dan dat kleine jochie met zijn stok, die andere jongen en wij. Met bakken komt het uit de hemel en we gieren het uit van het lachen en van het avontuur. Ik probeer alles te filmen maar heb een lange rok aan, die ik omhoog moet houden voor het rennen, ik moet opletten waar ik ren vanwege de rotsen en we gaan ook nog naar beneden. Op de heenweg kwamen we langs een loods en we besluiten om daar te schuilen. Het blijkt een werkplaats te zijn waar ze bootjes maken. Er zijn een paar mannen aan het werk en wij komen bedruipt binnen. Ook hier zijn ze weer zo ontzettend vriendelijk. We wachten tot het ergste over is, maar jeetje, wat kan die moessonregen tekeer gaan zeg! Dat lawaai van het kletteren op de golfplaten en dan het zicht op het meer met die donkere lucht. Magisch gewoon! Als het nog een beetje miezert lopen we weer verder langs het meer. Nog meer bijzondere vogels komen we tegen, blijken Hornbills te zijn, echt te gek. We komen een Amerikaan op de fiets tegen. Hij is hier al een jaar en geeft les op een school. En hij blijft nog een jaar. Hij wees ons een stuk de weg want al die weggetjes en straatjes, die lijken allemaal hetzelfde. We hebben aardig wat uurtjes gelopen en wat voelt het heerlijk om hier te zijn. Er hangt echt een serene rust, alles is zo stil. Rond etenstijd gaan we eten bij een tentje naast het hostel waar we slapen. Er is een cocktailmaster die vraagt of we een cocktail willen, ‘from the house, for free!’ Ik bedank maar Sijtje en Laila krijgen een cocktail. Hij is druk in de weer om alle mensen van cocktails te voorzien, een grappenmaker is het. Na een heerlijk etentje lopen we weer rustig terug en genieten we van de stilte, de krekels en kalmte die hier zo goed voelbaar is. Ja, we zijn tot de conclusie gekomen dat we ons heel veilig voelen en dat het hier goed vertoeven is. Maar ja, heb ik me ooit ergens niet thuis gevoeld? Home is where the heart is…indrukwekkende eerste dag en de reis moet nog beginnen…morgenochtend worden we opgehaald door Chantalle van Be More. En dan gaan we verkassen naar een andere plek en krijgen we uitleg over de komende twee weken. Ik sta te popelen! Nu eerst lekker slapen……..