Deel 8: Kuching

Joehoe!!!!!!!!!! Vandaag was ik even model haha. Het is zaterdag, just another ordinary day. Ik kwam net terug in het hostel van de was ophalen, waren en 2 fotografen in de weer in het hostel. Of ik ff model wilde zijn voor een stuk in de krant haha. In de See Hua Daily News, een Chinese krant en The Borneo Post. Tuurlijk wilde ik dat haha. In oktober komt het in de krant en ze sturen me het artikel op in pdf. Als bedankje kreeg ik van het hostel een fles water, altijd fijn. Heb bar weinig gedaan. Beetje laveloos rondhangen ivm de hitte. Zonde van de tijd, ik weet het, maar het is ff niet anders. Ga nog wel even door met vertellen over Kuching. Er zit een Duits meisje bij me op de kamer. Ze woont al 2 jaar in het buitenland, waaronder Vietnam, Taiwan, China en nu in Korea. Ieder half jaar wil ze ergens anders wonen en aangezien ze journalist is, kan ze overal aan het werk. Best handig. Ik heb nu een paar dagen door de winkelstraat hier voor de deur gelopen en het is grappig om te zien hoe iedereen hier zijn patronen heeft. Bij sommige stalletjes zitten dan 2 meiden, die alleen maar cake verkopen. De hele dag doen ze niks en verkopen ze misschien 1 cake. Het enige wat ze bezig houdt is hun mobieltjes. Je zou haast denken dat ze belangrijk zijn. In de souvenirwinkeltjes gaat het er precies hetzelfde aan toe. Ze leggen iedere keer alles netjes en recht, terwijl er de hele week geen beweging in de spullen komt, en het dus alleen maar netjes en recht blijft liggen. Maar ja, ze hebben niks te doen en dat geeft ze waarschijnlijk het gevoel dat ze nuttig zijn. Er is 1 mannetje die de hele dag alle spulletjes met een stok met veren afstoft en alles weer recht zet (terwijl het al recht stond!). Het lijkt meer op een schoonmaakfobie, hoe noemen ze dat ook alweer? Iedere keer als ik langsloop staat hij op dezelfde plek te wapperen. Anyway, het zal wel aan het klimaat liggen. Ik zou gek worden van zo’n leven. Mensen staren letterlijk de hele dag de straat op, er is niks anders. Wat dat betreft kun je beter tourguide zijn of taxichauffeur.

Mijn moppie heeft net gebeld, yippie, helemaal in mijn nopjes. Hij is terug van 9 dagen met een 4WD door Noordwest Australië, voor de kenners de Kimberleys. Heeft 2150 km afgelegd en lekker gekampeerd daar en liggen staren naar de miljoenen sterren in de hemel. Tja mensen, dat is iets wat je gezien moet hebben want in Europa kennen we zo’n hemel niet door alle kunstverlichting op iedere bebouwde cm. Ik weet het nog als de dag van gister, ook al is het voor mij al 11 jaar geleden.
Het valt me op hoe iedereen onder de indruk is van mijn schrijfwerk. Maar wat is er zo speciaal aan, ik schrijf gewoon op wat er in me opkomt en wat ik denk. Ik hoef er niks voor te doen, m’n vingers gaan als vanzelf. Misschien moet ik vaker op reis gaan en reisboeken gaan schrijven haha, wat een heerlijk beroep! Als ik dit schrijf is Cindy aan het boarden in Amsterdam. Wat een fijn gevoel dat ze er morgen is. Het lijkt onwerkelijk. MAAR DAT IS HET NIET!!!!!!!!! YEAH!!!!!!!!!!
Wat ik ook nog zag vandaag, ik was in een soort V&D, had even een stekkertje nodig en het personeel daar heeft stickers op hun kleding waarop staat: Fever free! Tja, dat helpt haha. Alsof ze iedere dag getest worden of ze (al) ziek zijn of niet. Te komisch voor woorden.
Ik ga zo nog naar een avondmarkt met mijn kamergenote.
De avondmarkt was grappig, alleen maar locals. Je komt daar aan, ziet overal rook, tafeltjes zo dicht mogelijk bij elkaar, tl-balken in elke richting waar je maar kijkt, af en toe een zeiltje over delen van de markt en aan twee zijden alleen maar eetstalletjes. Er tussen in is het werkelijk een mierennest. Waar we even geen rekening mee hadden gehouden was dat het bijna donker werd en dat daarna de Ramadan mensen dus gaan eten. We vonden weliswaar een tafeltje en vroegen of we bij 2 andere mensen mochten aanschuiven. Het eten was echt super! Gelukkig geen Chinezen hier maar Malay dus vegetarisch staat gewoon op de kaart. We namen een soort vruchtencocktail als drankje. Het zat in een soort sorbetbeker, althans in die vorm, maar dan van tupperware. Ik koos ananas, rode uitziende vruchtjes (wat achteraf bonen bleken te zijn :)) en maïs. Wat een combinatie zou je zeggen maar het was toch lekker! Ze doen er siroop bij en heel veel crushed ijs. Voor herhaling vatbaar. Het was 25 min lopen naar die markt en ik had weinig zin in de terugweg met zo’n volle pens. Wij uitkijken voor een taxi, nergens te vinden, shit! We begonnen maar te lopen en in een bocht wilden we oversteken en er stond ook een auto die de weg op wilde dus ik haalde mijn KK tactiek weer uit de kast; wilt u ons naar de Waterfront brengen? En hup, daar zaten we lekker comfy op de achterbank. Die jongen was een Kelabith uit Bario en studeert in Kuching. Zijn oma is een Kelabith vrouw maar heeft haar oren er inmiddels afgesneden, tenminste, het verlengde ervan natuurlijk, de uitgerekte oorlellen. Bizar! Het is dus duidelijk een uitstervende traditie. Jammer.

Het is toch weer een lang verhaal geworden, ondanks dat ik eigenlijk niks te vertellen had. Maar ja, can’t help it.

zondag 13 september

Cindy is op de minuut af op tijd geland. Top! Dikke traantjes allebei, zo blij! Meteen de vlucht geboekt naar Pontianak. Nog even tijd om koffie te drinken en wat lekkers te nemen en dan weer de lucht in. Jiehaaaa!!!!! Toedeloe!!!!!!!!!!!!!

Kus van ons!