Benn

Aangezien velen het leuk vinden om mijn verhalen te lezen over mijn verblijf in Denemarken, vind ik het leuk om er ook verslag van te doen. Want de schrijfster in mij krijgt heerlijke kriebels van alles waar ik van geniet en wat ik zo graag wil delen.

Begin toch weer even met een uitgebreider verhaal over hoe ik Benn ontmoet heb. In 1993 ging ik met mijn toenmalige vriend Vinnie naar Denemarken. Hij wilde daar graag heen om te surfen. En we hadden destijds nog zomervakantie dus waren we de hele zomer weg. Eerst stonden we in Klitmøller op de camping. Maar na het ontmoeten van Benn zijn we naar de tuin verhuisd op de boerderij. We reden daar dus langs en er stond een bord aan de weg met 'paardenverhuur'. Tja, daar kon ik niet zomaar voorbij rijden. Dus we reden de oprit omhoog, een lang grindpad. Aan beide zijden grote uitgestrekte weilanden. Boven op het erf waren grote stallen waar ik varkens hoorde gillen, koeien hoorde loeien en paarden hoorde hinniken. Ik was dus op de juiste plek. We liepen de stal van de paarden in en ja hoor, daar stond hij, Benn. Hij stond in het midden van de stal, open boxen zodat alle paarden hun hoofd over de rand van de stal konden hebben en niet opgesloten waren achter tralies. Ik liep direct op hem af en sprak Duits met de vrouw des huizes, Elsebeth. Ik wilde graag een ritje maken daar in de natuur en zei meteen, Benn wordt het! En toen kwam het verhaal naar voren, ik kon niet op Benn want Benn was wild. Ze vertelde dat ze hem een jaar eerder wilden beleren. Ze waren buiten in de bak. Niet echt een bak maar een stuk land zonder enige omheining, slechts afgeschermd met een stroomdraadje. Tijdens het aansingelen van het zadel is hij ergens van geschrokken en schoot hij los. Aangezien het zadel niet goed vast zat op dat moment, is het door zijn bewegingen naar zijn buik geschoven en zo is hij in blinde paniek gaan rennen. Vanaf dat moment konden ze niks meer met hem doen, zijn rug niet aanraken en bij alles wat daar maar in de buurt kwam draaide hij zich om. Ik maakte kennis met hem in stal en hij was erg rustig. Ik ging zijn box in en streelde zijn lijf met mijn handen en kon eigenlijk overal aankomen. Wel was hij op zijn hoede, dat zag ik aan zijn blik. Ik vertelde Elsebeth over mijn ervaring met paarden en dat ik vele paarden had beleerd. En dat ik graag zou helpen om Benn zijn vertrouwen terug te krijgen op dat vlak. Het ijs was gebroken en de tent ging van de camping naar de tuin en zo bleven we nog 5 weken op de boerderij. Elke dag was ik naast Benn ook alle varkensstallen aan het uitmesten en voorzag ik ze van een lading stro. En dat is zo'n feest, als varkens mogen wroeten in vers stro! Ze stonden hier niet op roosters of harde koude vloeren maar ze waren met groepen bij elkaar en hadden stro om in te liggen. Dat zie je tegenwoordig alleen nog op de biologische bedrijven. Uren kon ik me met die beesten vermaken, ze knabbelden aan mijn laarzen en vonden het heerlijk als ik met een bezem over hun rug ging. Ook de koeien melken werd dagelijks een standaard verhaal. Ik waste en masseerde hun uiers voordat die zuignappen erop gingen. De koeien stonden alleen binnen voor het melken, verder waren ze altijd buiten. En de koeien van het land halen voor het melken deed ik ook te paard. De koeien stonden destijds ook aan het meer. Ik voelde me destijds alsof ik in een film was beland, een echt cowgirl.
Er waren toen 17 honden op de boerderij, en ongeveer net zoveel katten, dus je begrijpt wat een paradijs dit voor mij was. Ze fokten teckels en hadden daarnaast een Labrador voor de jacht. En er liep een grote gans die het liefst bij je op schoot kwam zitten. En ik weet niet hoeveel eenden en kippen. Ja, ik voelde me daar direct thuis en nogsteeds. Maar goed, om terug te komen op Benn, ik werd met hem wakker en was in de stallen totdat ik naar bed ging. In het begin vond hij een zadel uiteraard eng maar ik liet het zadel gewoon op de rand van zijn box hangen zodat hij er op zijn tempo kennis mee kon maken. En dat zadel werd al snel gewoon. Ook op zijn rug liet hij het toe maar opstappen was een heel ander verhaal want hij draaide steeds zijn lichaam weg. En als je voor het eerst op een paard stapt is het wel de bedoeling dat dit rustig en zacht gebeurd. Dus dat had wat meer tijd nodig maar Benn ontspande duidelijk steeds meer met alles wat ik deed. Toen het me dan uiteindelijk wel lukte om op hem te zitten was hij wel gespannen en liet hij zijn oogwit zien van angst, maar ik streelde door zijn manen, langs zijn hals en sprak rustig tot hem en deed verder niks dan gewoon op hem zitten. Ik voelde hem onder me ontspannen en hij liet zijn hoofd wat meer zakken. Het was goed...vanaf dat moment was op- en afstappen geen probleem meer. En konden onze avonturen echt beginnen :-). Binnen een week durfde ik het met hem al aan om de duinen in te gaan want vanaf het eerste moment reageerde hij perfect op de signalen van mijn lichaam. Ik gebruikte zo min mogelijk de teugels maar deed alles met mijn lijf. Magisch mooi hoe dat werkt met een paard. De band groeide direct tussen ons en Elsebeth stond er versteld van wat ik met hem deed. Ik hoor haar nog zeggen: "Ik weet niet wat je met hem doet, maar zodra hij jou ziet, voelt, hoort, dan is hij op jou gericht". Ik heb nooit een groter compliment gehad dan van haar.

Het was vanzelfsprekend dat Benn mee ging naar NL. Hij leefde hier met zijn moeder en broers en zussen. Zijn moeder, Lisa, heeft heel wat veulens gebaard en had ieder jaar een veulen van dezelfde hengst. Ze is een aantal jaren terug op 36 jarige leeftijd overleden. En ik heb vanavond gehoord dat Lisa hier op de boerderij begraven is. De paarden zijn als kinderen voor Elsebeth.

De rest zijn dus allemaal volle broers en zussen, waar kom je dat nog tegen in de paardenwereld? Zijn oudste broer is Bill, die is nu 27. Flicka was zijn oudste zus, die is 2 jaar geleden overleden. Afgelopen juni is zijn jongere zus op 24 jarige leeftijd overleden. De nieuwe paarden die er nu zijn, zijn nakomelingen van Flicka en Fucks. En na Benn kwam dus Fucks, toen Bondo en toen FLora. Overigens beginnen alle namen van de merries met een F en alle namen van de hengsten/ruinen met een B. Met uitzondering van hun moeder Lisa. De rest heb ik de jaren nadat ik Benn had ontmoet ook beleerd, elke zomer was de volgende aan de beurt tijdens mijn 6 weken vakantie. De paarden worden gebruikt voor toeristen die hier komen paardrijden. En het was al snel duidelijk dat Benn hier vanwege zijn trauma totaal niet geschikt voor zou zijn. Dus voor Elsebeth was het alleen maar fijn dat ik in hun leven was gekomen en vooral in dat van Benn.

Benn ging dus mee naar NL. Een rit van 15 uur met de trailer. Maar wat was ik trots! Benn heeft inmiddels zo'n grote rol in mijn leven gespeeld, dat mag duidelijk zijn. Elke dag reed ik met hem in de Noord Hollandse duinen in omgeving Bergen en Schoorl, waar ik toen nog woonde. En hij vond het prachtig, ik kon en kan nogsteeds lezen en schrijven met hem. Als hij achter in het land stond, ik hoefde maar te fluiten en hij kwam naar voren. Hij was nooit sacherijnig, had altijd zin in een rit en de ritten waren nooit saai met hem want hij deed vaak waar hij zin in had. Een heuvel op crossen vond hij geweldig en dat werd menigmaal verenigd met een flinke bokpartij. Als hij had kunnen praten had hij gegierd van het lachen op die momenten en luidkeels 'yippiyayee' geroepen. Ik kon alles met hem doen, nam hem mee de huiskamer in, in de tuin thuis, ik liep trappen met hem, liep met hem door de drukste winkelstraat van Alkmaar op een zaterdagmiddag, gewoon omdat het leuk was, een ijsje halen in de binnenstad. Benn vond het allemaal prima. Ik was zijn veilige baken en hij dat van mij. Ik leerde hem voor de kar lopen en ook dat vond hij leuk. Heel wat kilometers hebben we afgelegd samen.

Nu is hij 25 en een oude man aan het worden. Maar hij geniet intens van zijn leven. Vanmorgen heb ik hem, samen met nog 3 oude paarden, naar een ander weiland gebracht waar heel hoog gras staat. Dan jump ik erop, gewoon lekker zonder zadel en hoofdstel en bonjour ik hem langs de weg naar een ander weiland. Met een ander paard in de hand. Ik heb altijd met 1 hand gereden met hem en dat doe ik nogsteeds. Ik heb mijn handen nauwelijks nodig. Alles gaat met mijn stem en mijn lichaam. Vanuit stap naar galop, ook dat kan hij nogsteeds zij het wat stijver dan vroeger haha. Maar hij geniet ervan, oortjes heerlijk naar voren en de gang erin. Tot zover even Benn.

Een aantal jaren terug heeft 1 van de dochters de boerderij over genomen die al sinds 1780 in de familie is. Elsebeth & Knud zijn verhuisd naar een kleinere boerderij waar ze alleen nog de paarden hebben. Ze zijn toen gestopt met het vee. Er zijn nog 4 honden over en wat kippen en dat is het. Nog 1 Labrador en 3 teckels uit hetzelfde nest die ik in 2005 geboren heb zien worden. Maar ze fokken niet meer. Sinds vorig jaar is de dochter die de oude boerderij heeft overgenomen failliet gegaan en is de boerderij verkocht. Een zeer pijnlijke beslissing aangezien de boerderij zoveel familiehistorie heeft. En ook voor mij is het daar 21 jaar geleden begonnen. Maar tijden veranderen. Van de 120.000 veehouderij bedrijven in Denemarken zijn er nog 5000 over. Tot zover de info over de historie…

Vanmorgen en ook gister was ik rond 6u wakker, en het weer was zo stil, geen zuchtje wind en een mooi roze lucht met een zon die bijna opkomt. Dan kijk ik uit de kleine ijzeren raampjes vanuit mijn bed en voel ik aan alles dat ik naar buiten wil, de dag wil beginnen. En dat doe ik dan ook. Ik trek mijn kloffie aan en vertrek naar beneden, naar het meer waar de paarden staan. De paarden staan te grazen, sommige staan nog te slapen, een enkeling ligt. Als de zon hoog genoeg is worden de paarden door het zonlicht beschenen waardoor ze er nog mooier uit zien. De kudde bestaat uit 19 paarden en omdat ik ze allemaal al zo lang ken, vanaf dat ze veulen waren, weet ik precies hoe ze zich met elkaar gedragen en wie er vriendjes is met wie. Het is waanzinnig om zo'n kudde te observeren, welke signalen ze aan elkaar geven en hoe de ander daar vervolgens op reageert. Ik was een moment foto's aan het maken met Benn, tot Bill, zijn oudere broer, te dichtbij kwam. Zijn oren gingen in zijn nek en hij mocht niet dichterbij komen en volgens Benn stond hij al te dichtbij. Dat liet hij weten ook. Als ik daar niet gezeten had, had Benn dat gedrag niet vertoont. Meneer was jaloers en wenste niet gestoord te worden met het moment met zijn vrouwtje. En dat is slechts een voorbeeld. Anyway, ik kan rustig uren daar tussen die kudde zitten en alleen maar kijken wat ze doen. Er is hier geen verkeer, misschien 5 auto's per dag. Alles is stil hier behalve de geluiden van de natuur. Maar het was windstil, dus alles wat ik hoorde was het grazen van de paarden. En af en toe het gezoem van een vlieg.

Vanmorgen ontdekte ik in het land ernaast, achter een enorme rietkraag, een ander kudde pony's. Dus Noek en ik wilden daar even kijken. Het waren er 14 in allerlei kleuren en maten met een paar veulens. Ik begaf me tussen de kudde om ze allemaal even te bekijken en ik werd bestormt door een aantal bijdehandjes. Ze liepen achter me aan, roken aan me en waren niet meer bij me weg te slaan. Terwijl ik foto's maakte van de anderen stonden er 3 om me heen en achter me met hun neuzen tegen me aan. En dat zijn nou precies die momentjes waar ik zooooo gelukkig van wordt! Die paardjes kenden me niet eens maar ze bleven maar achter me aan lopen en aan me zitten. We hebben daar wel even gezeten en met elk een gesprekje gevoerd en tig foto's gemaakt, wat een super ochtend! Puur geluk om zo 1 met die dieren te zijn, zoveel zachtheid, zo sereen...hoe kan je meer tot rust komen dan in zo'n kudde? Ik zou elke dag wel zo willen beginnen.

Verder hebben we vandaag niet veel gedaan. Vanmiddag een beetje zitten lezen in "Leef groots, NU" van Lars Faber (aanrader mensen!). Het was heerlijk zonnig weer, weinig wind en de luchten waren weer magisch. Ik kan zo verwonderd kijken naar de luchten! Ze zijn eigenlijk niet vast te leggen met een camera, hoezeer ik dat ook zou willen. Vanavond om kwart voor 10 was het bijna donker en dan toch nog een soort magisch licht wat je aan de horizon ziet. We hebben met 1 van de dochters en hun gezin gegeten, altijd super gezellig. Elsebeth & Knut, de mensen van de boerderij zijn inmiddels rond de 70. Maar ze zijn nog superfit en gezond. En ze hebben 4 kinderen die allen de leeftijd van mij zijn dus dat heeft altijd goed geklikt. Ze wonen allemaal in een straal van een paar kilometer. In totaal hebben ze 12 kleinkinderen en we zijn dan ook vaak met zijn allen samen om te eten. Dus dat is altijd dikke mik met al die kinderen tussen de 2 en 21 jaar en de volwassenen. Had ik al gezegd dat ze als familie voor me zijn? :-). Haha…Het is nu woensdagavond als ik dit schrijf, ik ga mijn nestje opzoeken. I kkan wel blijven schrijven over hier….Morgen weer een nieuwe dag. To be continued…

Godnat (Welterusten)