Entebbe, dag 2

Zo…de nacht was behoorlijk onstuimig. Ik lag er pas om 12u in en dat kwam omdat de klok op mijn pc op Nederlandse tijd staat maar hier is het een uur later. Toen ik eenmaal in bed lag kwamen er nog mensen aan en onze kamer ligt een meter van de receptie af, dus die mensen hoor je makkelijk praten. Het is regenseizoen hier, de moesson, en dat hebben we gemerkt vannacht. Althans, ik, want Sijtje is overal doorheen geslapen. Er kwam een onweerklap, zo hard heb ik het werkelijk nog nooit gehoord en ik zat dan ook rechtop in mijn bed. Hoe is het mogelijk dat Sijtje hier doorheen geslapen heeft? Het leek wel een oerknal of een bominslag. De hele kamer werd verlicht. Daarna kwam er nog een keer zo’n klap met dezelfde verlichting en ik hoorde de regen met bakken uit de hemel komen en op de straat kletteren. Voor mijn gevoel was het onweer op het meer. Het regent nogsteeds. Maar prima, niks mis mee. Om 10u worden we opgehaald door Chantal van Be More. We verkassen naar een ander hostel waar we nog 1 nacht zullen blijven. Vandaag hebben we nog een vrije dag. Onze groep is compleet, een stel waarvan de dochter 4 maanden vrijwilligerswerk hier doet en die ze dus even komen opzoeken en gaan meekijken, Carolien uit Amsterdam en Laila dus. We krijgen uitleg over de rest van de 2 weken, zeer veel informatie. Sijtje en ik hebben gister met onze voeten in Lake Victoria gelopen en dat bleek niet zo’n goed idee. In zoet water kan je schistosomiasis (bilharzia) oplopen door in contact te komen met besmet oppervlaktewater. Door bijvoorbeeld pootje baden of zwemmen kunnen de larven uit geïnfecteerde slakken via het oppervlaktewater de huid binnendringen. Vervolgens ontwikkelen deze parasieten zich tot volgroeide wormen in de bloedvaten van de darmen en/of blaas. Het uit zich pas na 3 maanden en tot die tijd merk je er niks van. Dus we moeten er iets voor halen, ik maak me er eerlijk gezegd niet zo druk om. Maar zelfs maar 5 minuten in het water vertoeven schijnt al teveel te zijn. Chantal woont al 3 jaar in Uganda met haar vriend en begeleid dus dit soort reizen en coördineert ook deels projecten waar we langs gaan. Ze verteld veel over de bevolking en hun gewoonten. Sijtje en ik vroegen ons al af, wie hebben het nu eigenlijk beter? Wij, de rijke westerse mensen, die in alle opzichten materialistisch verwend zijn maar ook qua eten? Wij die kunnen kiezen en elke dag geconfronteerd worden met zo ontzettend veel keuzemogelijkheden en prikkels? Die als er 6 verschillende potten pindakaas in de supermarkt staan altijd nog wel weer een andere soort willen met een beetje meer van dit of van dat? Wij, waarvan een groot percentage van de bevolking kampt met overgewicht, suikerziekte, vraatzucht, depressie, stress, werkdruk, en al die dingen die we vooral van onszelf moeten? Of de mensen hier die volledig in de rust wonen, allemaal met elkaar in grote sociale communities, en als enige taak hebben te overleven en voedsel te vinden voor de dag? De mensen hier die blij zijn met niks, die een grote smile op hun gezicht hebben, die gewoon continu in het moment leven….ja, wie heeft het nu eigenlijk beter? Hier hebben we het over met Chantal en ze verteld dat de mensen die we de komende weken gaan bezoeken inderdaad geen stress kennen maar dat overleven qua voedsel en water wel een issue is, die mensen zijn echt arm. Ze geven er niks om dat ze met 5 personen op 1 matras slapen, de geven niks om materialisme, maar eten, ja, dat is letterlijk het belangrijkste in hun leven.

Na de uitleg was het alweer lunchtijd. Dus op naar een restaurant dat goed eten zou hebben. Je hebt hier verschillende soorten taxi’s, de gewone auto’s (special), de busjes en de motoren (bodaboda’s). Daar gingen we alle 6 naartoe achter op een bodaboda, met zijn 3en op 1 bodaboda. Uiteraard moest er een prijs worden afgesproken en dingen we af. We moeten nog een beetje wennen aan het geld en zijn steeds nog aan het klooien met omrekenen. Carolien, Laila en wij gaan samen aan een tafel en het is supergezellig. Alle 4 eten we vegetarisch dus dat hebben we in ieder geval gemeen. De menukaarten die we tot nu toe hebben gezien zijn vooral internationaal gericht. Mexicaans, Italiaans, Indiaas, Amerikaans, het is er (jammer genoeg) allemaal (alhoewel Indiaas van mij in elk land op de kaart mag staan). Ik zou liever een lokale menukaart zien. Gelukkig hebben we nog geen Mc Donalds gespot, hopelijk blijft dit land gespaard van de grootste giffabriek in de voedselindustrie.
Na afloop gaan we lopend terug naar het hostel en gaan we naar de Botanical Gardens. Volgens ons hostelhouder is het vlakbij. Maar we komen er al snel achter dat ‘vlakbij’ voor hem een andere definitie heeft dan bij ons. Naar het restaurant waar we hadden geluncht moesten we volgens hem met een bodaboda want het was heel ver, maar dat bleek maar 5 minuten lopen op de terugweg. Maar de chauffeurs waren vriendjes van hem en ze reden ook nog om. En vervolgens zei hij dat de Botanical Garden vlakbij was en tekende hij zelfs de route uit, maar dat was uiteindelijk wel 3 kwartier lopen. Tja, de logica hier snappen we nog niet helemaal. Tijdens onze wandelroute ernaartoe vloog er een enorme pelikaan over de weg en ook liepen we onder een boom door (langs de snelweg) waar 6 pelikanen in zaten te broeden. Zo mooi om te zien! Overal zie je mannen op bodaboda’s en ze proberen je allemaal te strikken om je ergens heen te brengen. Het park zelf is niet bijzonder mooi, wel tropisch, maar we zien wel weer fantastische vogels. Misschien ben ik al te veel verwend met andere parken en/of jungles die ik elders op de wereld heb gezien. Er zijn 3 soorten apen, waarvan er 1 moeilijk te zien is maar we vinden ze alle 3. We kijken alleen maar omhoog en krijgen er een stijve nek van maar wat zijn ze mooi zeg! We zien als eerste die zeldzame aap, heel erg hoog in de boom, zwart lijf met een apart gezicht en een rode staart. Hij is te hoog voor een foto. Daarna vinden we 6 zwarte apen die een soort van zilveren deken aan de zijkant van hun lichaam dragen en witte vlekken hebben. Ze zitten heel rustig in de toppen van de boom. Als laatste vinden we nog de kleine bruin/grijze aapjes die allerlei kapriolen uithalen met elkaar. De vogels die we nu ook weer zien zijn ook adembenemend. Ik kijk mijn ogen uit, zo ontzettend veel mooie vogels op zo’n klein oppervlakte, we zijn alleen nog maar in Entebbe geweest. Als we even ergens gaan zitten komen er 2 enorme adelaars aanvliegen. Ze gaan beiden in een boom zitten en wij staren ernaar, wachtend tot ze weer uitvliegen, omdat ze zo geweldig mooi zijn om naar te kijken. We zien een leguaan op een tak van een boom zitten met 4 verschillende kleuren in zijn lijf. Wat een mooi beest! Zijn hoofd is turquoise, zijn romp grijs met blauw, een deel van zijn staart is geel en het laatste stuk van zijn staart is donkerblauw. Bizar! We zien een enorme vogel vlakbij het meer, ook de Botanical Garden grenst weer aan het Victoria meer. De vogel is zeker 1,5 meter hoog, lange dunne stelten met een hoofd die op een pelikaan lijkt, zwart lijf met wit en een rode snavel. Wat een magisch mooie vogel! Daarna zien we er nog een aan de waterkant die op een ooievaar lijkt, maar dan grijs/bruin gekleurd. Ik kan mijn lol weer op vandaag en kijk mijn ogen uit. Het is erg warm vandaag en na een paar uur houden we het voor gezien. We lopen terug naar de weg en willen een bodaboda voor de terugweg. We weten inmiddels hoe het werkt met de prijzen en er stopt iemand. Voor 5000 wil hij ons brengen en wij willen voor 2000. Dus Sijtje zegt dat we voor 1000 zijn gebracht op de heenweg en die man kijkt zijn ogen uit. Dat kan niet waar zijn! Dan gaat hij naar 3000 maar wij houden voet bij stuk, uiteindelijk hebben we onze gewenste 2000 bereikt. Daarna is het alweer etenstijd en gaan we weer met zijn 4en eten. Frank, van het hostel, brengt ons weg, superlief! We eten (alweer) Indiaas en hebben allemaal verschillende prutjes met patat, rijst en naanbrood. Mijn maag ploft… Terug besluiten we toch met de bodaboda’s te gaan omdat het donker is en we zijn moe. Er komt een pick-up truck en ik opper naar de meiden, zullen we achter in die bak??? “Hello sir, do you speak English? Yes I do. Would you please take us back home in Queens street?” Maar helaas, het is niet toegestaan achter in de pickup dus het feest gaat niet door. We hebben er wel een hoop lol om omdat we hem proberen te overtuigen. Dat we wel zullen bukken en dat niemand ons zal zien. Maar hij trapt er niet in. Dan volgt weer een leuk onderhandelritueel met de bodaboda chauffeurs die het ritueel met de pickup bestuurder met veel plezier hebben gevolgd. Het lukt ons ook weer om met onze gewenste prijs thuis te komen. De blikken van die kerels spreken boekdelen, potverdikkie, die bijdehante Westerse wijven weten heel goed wat ze willen…Zodra we weg zijn van de grote weg (binnen 1 minuut) rijden we de rust en donkerte in en genieten we van de stilte en de wind door onze haren. Heerlijk om die bries te voelen. De rest van de avond chillen en naar bed. Morgen worden we opgehaald en gaan we naar Masaka. Een rit van 3 uur maar het kon zomaar 5 uur worden zij Chantal al. We hebben de komende 2 weken onze vaste chauffeur. Dus ben benieuwd, op naar nog meer avontuur….to be continued…