Deel 9: Pontianak

Zondag 13 september, Pontianak

Tjee, ik weet niet eens waar ik beginnen moet. Zoveel gebeurd op 1 dag. Zit al een tijdje te popelen om te gaan schrijven en zal proberen het in chronologische volgorde te houden.

Goede vlucht gehad naar Pontianak, meteen heel ander volk, uiteraard Indonesiërs. Net nadat we waren opgestegen gingen we alweer landen voor ons gevoel door het geouwehoer van ons. Volgens mij waren we de enige kakelende kippen aan boord. Bij aankomst op de luchthaven begon de fun. We gingen een deur door en moesten in de rij staan om door de douane te mogen. Allemaal erg klein en primitief. In Indonesië doen ze aan voordringen, het liefst zo sniekie mogelijk. Prima, wij hebben toch alle tijd. Hoe zouden we daar thuis op reageren? Tja, goede vraag.
Na een paar meter zagen we een hokje met muren niet eens zo hoog als dat ik lang ben en daar moesten we een visum aanvragen. We hadden allebei nog geen Roepia’s gehaald en hadden allebei alleen een creditcard. De paniek in de ogen van dat meisje nam toe. O jee, hoe komen jullie het land binnen als jullie geen contant geld hebben? Cindy had gelukkig nog euro’s, onze redding. Het was €17,- pp. Ik denk dat we wel 20 minuten bij dat hokje hebben gestaan, stempeltje hier, stempeltje daar. Dus wij dachten, ok, nu mogen we het land in. Niet dus, het volgende hokje, net zo klein, en niet gemaakt voor lange Westerse mensen, aangezien het praatgat zo ongeveer rond mijn navel zat (misschien heeft dat een andere reden?), daar werden de stempels in onze paspoorten gezet. En het werkelijke visumstickertje werd er daar ingeplakt. Na weer 10 minuten verder mochten we door. Gelukkig was het geen vliegtuig vol met buitenlanders, dan had er achter ons nog wel een tijdje een rij gestaan. De mensen van de bagage stonden al op ons te wachten en kwamen ons bijna halen omdat het zo lang duurde. Onze tassen waren de enige die er nog stonden. 5 Meter verder komen we de hoek om en daar was het alweer buiten. Dus nog geen 20 meter van de ingang naar de uitgang, waartussen je dus 2x een hok hebt waar je moet stoppen en ook nog eens de bagageband. In de deuropening stonden minstens 15 taxichauffeurs te schreeuwen om onze aandacht. We werden letterlijk door iedereen aangestaard als twee nieuw ontdekte reptielen op deze aardkloot. Wat ben ik blij dat ik hier niet in mijn eentje ben! Alle taxichauffeurs teleurgesteld aangezien we eerst onze volgende vlucht moesten boeken en moesten pinnen. Wij naar het loket van Kalstar airlines. Ik vroeg of er een vlucht ging en hoe laat. Ik heb nog nooit iemand zo gedemotiveerd aan het werk gezien als die gozer achter dat glas. Hij verwees ons naar een andere luchtvaartmaatschappij omdat hij geen zin had om een ticket uit te schrijven. Hoe idioot is dat! Hij stuurde ons gewoon naar de concurrent! Ik zei dat ik niet naar de concurrent wilde omdat die op een andere tijd zou vliegen. Hij begon te lachen en dacht waarschijnlijk bij zichzelf: jij wijsneus! Helaas voor hem, hij moest aan het werk. Ook daar moesten we weer contant betalen. Dus wij eerst pinnen, gelukkig een afgesloten hokje met geblindeerd glas waar we met zijn 2en en onze bagage precies inpaste. Je kon maar Rp1.250.000 in 1 keer pinnen en we wilden minstens 3 miljoen Rp. Dus wat doe je dan, 3x achter elkaar, dat kan dan weer wel. Cindy haar pas werkte niet dus ik moest nog een paar keer pinnen. Ik vond mezelf best lief, khad haar zojuist 2,5 miljoen gegeven! Welke vriendin doet dat?! J. Na een hoop gehannes in dat hok, wij weer terug naar de balie. Die gozer was verdwenen. Eerst een tijdje gewacht maar dat schoot niet op. Een ander loket zei dat we moesten wachten tot 3u want dan zou er weer een vlucht zijn en dus iemand bij het loket. Al snel kwam ik er achter dat het een uur tijdsverschil was en ipv kwart voor 3 was het dus kwart voor 2. Jammer, meer dan een uur wachten dus. In de tussentijd waren we wel een attractie op die luchthaven. Maar als ongeduldige Hollander die ik ben, ging ik toch maar weer eens vragen of ze niet ergens iemand vandaan konden toveren van Kalstar. Uiteindelijk ben ik weer terug door de douane gegaan (wat ging dat makkelijk zeg! Zei gewoon dat ik naar het kantoor van Kalstar moest, de personeelsingang!) en toen werd diezelfde luie gozer ergens achter een balie vandaan getrokken om ons alsnog te helpen. Hij had fijn nieuws, de vlucht was vol. Tja, dat kan. Wij toch nog naar die andere maatschappij, IAT. Om een lang verhaal kort te maken, we hebben een ticket voor morgenochtend half 9. Onze host, Michelle, vroeg zich later af hoe we het in godsnaam voor elkaar hebben gekregen om een ticket te boeken naar Pankalan Bun. Dus dat zegt wel iets over hoe het er hier aan toe gaat.

Toen het volgende avontuur, de taxi. Als wilde honden kwamen er weer verschillende kerels op ons af, bijna smekend of we met ze mee wilden. We wisten al hoeveel de rit ons zou moeten kosten via ons couchsurfing adres zodat we niet bedonderd zouden worden. En ze zeiden precies dat bedrag. Top! Toen we ja zeiden rende hij werkelijk in het dolle rond alsof hij de jackpot had gewonnen, blij dat hij degene was die ons weg mocht brengen, echt te komisch voor woorden. Ik liet het adres zien en ze wisten allemaal waar het was. Onderweg alleen maar aggenebisbuurtjes gezien met een hoop afval, mijn god, waar waren we terecht gekomen? De mist die hier hangt is nog erger dan in het Maleisische deel, beetje jammer. De taxichauffeur is 5x gestopt in de buurt om te vragen waar het was. Hij sprak geen woord Engels, dus handig communiceren. De zoektocht duurde net zo lang als de rit ernaartoe, het dubbele dus. Maar goed, we waren er en het was leuk. We zitten bij Michelle uit Canada (Vancouver). Getrouwd met een Indonesiër en sinds 16 jaar woonachtig in Pontianak. Wij vragen ons af, wat doet ze hier? Je wilt hier nog niet eens dood gevonden worden! Wel een leuk huisje en we waren erg welkom. Haar man is de stad uit voor werk en blijft een week weg. Dus ik denk dat ze het erg gezellig vindt dat we er zijn. Cindy kakte redelijk in dus die ging douchen en even liggen en ik ging met Michelle de stad in op de motor om eten te halen. Lachu! Maar ik heb genoeg uitlaatgassen binnen gekregen voor de rest van mijn leven. Ze zei nog, het is heerlijk rustig vandaag op de weg want het is zondag. Rustig? Het was werkelijk een mierennest van motors, brommers en auto’s. Niet te geloven! Heerlijk eten gehaald. We hebben er een uur over gedaan en dat was wel weer genoeg in die stank. Onderweg zag ik nog een mannetje lopen zonder benen maar hij had wel voeten. Triest hoor.

Michelle heeft 2 hondjes, het zijn de 14e en 15e honden die ze heeft. Alle honden hiervoor zijn gejat door hondenvangers en eindigen op het bord. Te gruwelijk voor woorden dat je op zo’n manier je hond moet verliezen en vooral wetende hoe hun leven eindigt. De vorige 2 honden waren moeder en dochter. Haar vader liet ze uit en het viel ze op dat er al een paar dagen wat vage gasten aan het rondrijden waren op een motor. De 3e dag was het raak en werden de honden rijdende voort opgetild van de grond en weg waren ze, voor de ogen van haar vader. Hoe bruut kan je zijn! Ik heb er geen woorden voor. Wat een k*tlanden zijn het eigenlijk. Ben benieuwd wat voor ellende ik nog meer tegen kom tijdens de reis. Ik wil er niet over nadenken.

’s Avonds lekker gekletst met Michelle, over van alles en nog wat. En daarna onszelf geïnstalleerd op onze slaapmatjes in de enige aircoruimte van het huis, het kantoor.
Morgenochtend worden we weer opgehaald door dezelfde taxichauffeur, kan niet wachten op ons volgende avontuur hier!

Tot over een paar dagen. Dikke kus van ons.