Deel 3: Mount Kinabalu

Hallo allemaal,

Ik ga weer verder waar ik gebleven was. Het is inmiddels 2 september en ik ben net terug in KK. Eergisternacht heb ik echt voor geen meter geslapen. De hele nacht heeft het geregend en hard gewaaid en als je dan in de jungle slaapt maakt dat nogal een lawaai. Om 6u opgestaan en godzijdank werd het droog. Toen naar mn ontbijt en om 7u stond ik klaar voor mijn gids. Ik had een privegids, maar goed, daar heb ik dan ook voor betaald. Hij had een 2e duim aan 1 van zijn handen. Een heel raar gezicht. Ik wilde bijna vragen of ik er een foto van mocht maken maar dat vond ik toch een beetje raar. Dus toch maar niet gedaan. De kantoormutsjes hier in Kinabalu Park moeten nog een hoop leren, ze lopen dan wel in een mantelpakje, maar dingen begrijpen ho maar. Ik moest 10 ringgit betalen om mijn rugzak achter te laten en ik had alleen een briefje van 50. Het heeft ze een uur gekost, of eigenlijk heeft het mij een uur gekost, voordat ik had betaald. 50 konden ze niet wisselen maar ze had nog nooit van een creditcard gehoord. Whatever, niet belangrijk, om 8u startte ik mijn trek naar boven vanaf 1585m. Ik had nog even snel een mega vuilniszak gevraagd bij de receptie, voor het geval het weer zou gaan regenen, dan kon ik die als broek gebruiken. Onderweg heb ik me een paar keer afgevraagd of ik dit voor de lol deed. Jezus, wat een zware klim zeg. Ik heb er 4,5 uur over gedaan, wat heel snel is aangezien de meeste er 6u over doen. Maar dat wist ik toen nog niet. Er waren heel veel traptreden met een hoogte van wel 40 a 50 cm. Het was bijna acrobatiek man! En dat 4,5u lang. Onderweg hebben ze wat shelters neergezet (overkappingen) en daar MOEST ik echt gebruik van maken om even te zitten. Binnen een half uur was mijn t-shirt doorweekt van het zweet. Mijn hart ging tekeer niet normaal. Nou kan dat natuurlijk 2 dingen betekenen, of mijn gehoor is heel goed of mijn hart bonkte zo hart dat ik het letterlijk hoorde kloppen. Ik denk het laatste aangezien mijn gehoor mijn hele leven al niet best is. Maar goed, bij de 1e shelter trok ik mijn shirt uit en die verving ik voor een shirt met lange mouwen. Hoe hoger we kwamen, hoe koeler het werd immers. Na ongeveer een uur lopen begon het te regenen. Dus hup, regenjas aan, geïmproviseerde regenbroek aan en dom kijken en doorklimmen, no worries.
Uiteraard raakten we helemaal doorweekt. Toen ik nog 500 meter te gaan had wist ik echt niet meer hoe ik mijn ene been nog voor het andere kon krijgen en al helemaal niet de hoogte in. Dus iedere keer ff stoppen, ademhalen en weer verder. Deed ik dit echt voor de lol? Het was wel zo, hoe hoger we kwamen, hoe mooier het werd om me heen. Ondanks het dichte wolkendek om me heen. Bij mijn laatste pufzit dacht ik echt, IK WIL NIET MEER!!!!!!!!!!!!!!!! Maar toen was het volgens mijn 2 duimige gids nog maar 50 meter. Ik kon het niet geloven. Al mijn moed bij elkaar geraapt en die laatste 50 meter omhoog geklommen. Het waren de langste 50 meter die ik ooit heb afgelegd. Laban Rata, de hut, ligt op 3200m. Je moet je voorstellen dat ik de laatste 3,5 uur in de stromende regen met windkracht 7 a 8 heb afgelegd. Dat is echt niet grappig hoor, ook niet als je het zogenaamd voor de lol doet. 5 minuten voor we boven waren trok de lucht open en kon je weliswaar de top van de berg zien. Het kon me allemaal gestolen worden, ik wilde een warme douche en naar bed. Verkleumd als ik was, werd me binnen verteld dat er geen heet water was en geen verwarming ivm een elektrische storing. O joh, dat maakt toch helemaal niet uit, dan douche ik toch niet? Ik heb droge kleren aangetrokken en ben met kleren en al in bed gaan liggen. Extra dekens hadden ze niet maar wel extra handdoeken. Dan maar handdoeken.Ik heb 3u in bed gelegen en daarna heb ik pas foto’s gemaakt. Ik was trouwens de 2e die boven was. Kheb een paar groepen ingehaald. Dus volgende x (die er nooit gaat komen!) kan ik best wat rustiger aandoen. Hoe dan ook, ik was/ben best trots op mezelf. Langzaamaan stroomde die hut vol. In totaal hebben ze 120 bedden boven. Ik had een fijn kamertje van 4, met een Kiwi, een Engelse en een Ozzie. Iedereen heeft hetzelfde doel en iedereen was verkleumd dus allemaal 1 pak nat (eigenlijk 120 natte pakken). Samen eten met z’n allen, een buffet en vroeg naar bed. Ik lag er al om 6u in, en om 8u ging het licht overal uit. Om 2u zou de wekker weer gaan ivm de volgende tocht die om 3u zou beginnen.
Ok, ik heb dus geen oog dicht gedaan van 6 tot 2. Ik voelde alleen maar de vermoeidheid in mijn benen, lag te malen over weet ik wat en kon de slaap gewoon niet vatten. Daarnaast heeft het wederom de hele nacht geregend en gestormd. Gaan we echt naar de top straks? Om 3uur werd ons verteld dat we niet naar boven mochten ivm het weer. Geen probleem dacht ik, kan ik tenminste slapen. Om 4.45u werden we weer gewekt door een gids dat we mochten vertrekken want de sky was clear and we could even see some stars…. Mij niet gezien. De wind was nog net zo erg, zo niet erger. Ik besloot om niet te gaan en gewoon in de ochtend weer naar beneden te gaan. Mede door de toestand van mijn benen en 0 minuten slaap. En met mij nog vele anderen. Er zijn er een paar naar boven gegaan, waarvan 1 Nederlandse jongen. Hij was het eerst boven en heeft 10 minuten van het uitzicht kunnen genieten. Maar hij kon geen foto’s maken want het was zo f*cking koud (-10) en het waaide zo hard, dat hij het er niet kon volhouden. Daarna kwamen de wolken alweer. De rest die boven kwamen, hebben niks van het uitzicht kunnen zien en hebben vanaf dat moment alleen maar in de regen gelopen, en ze moesten ook nog terug! Ik ben blij dat ik niet gegaan ben. Om 8u vanmorgen stond ik klaar voor de tocht naar beneden, wederom noodweer. Mijn gids was er nog niet dus ik zei tegen een andere gids dat ik wilde gaan. Toen ging hij mijn gids halen en die vroeg aan mij of ik echt wel wilde gaan met dit weer. Uiteraard, nat zouden we toch wel worden. Ik heb veel aan mijn vuilniszak gehad want tot mijn knieen bleef ik droog. Het pad naar beneden was veranderd in een rivier. Het kon me allemaal niet meer boeien, ik had het niet koud en eigenlijk genoot ik er ook nog van. Lang leve de zwaartekracht. Ik heb nooit kunnen reken of dit soort dingen kunnen begrijpen maar ik weet wel dat zwaartekracht een uitvinding is als je naar benden wilt. Ik heb tenminste wat beleefd. Helaas niet de top gehaald maar dat wordt vast goedgemaakt door de Oerang Oetans. Na 2 uur en 3 kwartier was ik beneden, best snel dus. De hele weg ongeveer een halve liter per schoen extra meegedragen, voor zover dat er in paste. Anyway, ik was doorweekt, dat begrijp je wel. Beneden met een paar anderen besloten om een taxi te nemen naar KK. Ik heb geen verzopen katjes meer benden zien komen (in 1,5u tijd!) dus ik denk dat we best snel waren.
Nu ben ik weer in KK. Toen ik uit de taxi stapte hadden mijn benen zoiets van: wat doe je nou? Helemaal stijf natuurlijk. O ja, ik ben ook nog 1x onderuit gegaan. Dus mijn linkerbeen is een beetje beurs en de binnenkant van 1 hand. Mijn 2 duimige gids ving me razendsnel op en ik had natuurlijk ook een rugzak op die de klap opvangt. Over rugzak gesproken, onderweg kwamen we steeds mannetjes en vrouwtjes tegen die de troep (lees: eten, spullen etc.) voor Laban Rata naar boven moesten dragen. Die gasten hebben echt 25 kilo op hun rug en dan zo’n band om hun hoofd. Niet normaal meer. Dan loop ik te zeiken hoe zwaar ik het vond. Maar ja, je hebt nu eenmaal werkpaarden en luxepaarden…..Het is nogsteeds slecht weer, het komt met bakken uit de hemel. Maar het maakt me niet uit, ik heb een heerlijke WARME douche genomen en zelfs een wasje gedraaid want door alles wat ik allemaal over elkaar heb aan gehad en alles wat doorweekt was geraakt, kon dat geen kwaad. Heel fijn dat couchsurfing, het voelt als ‘thuis’. Kuni is aan het werk, ik ben alleen met Ewa. We gaan zo de stad in voor een algehele lichaamsmassage. Geen straf na deze 2 dagen. Morgen heb ik nog een dagje hier, hopelijk naar het strand in Tunku Abdul Rahman National Park, een eilandengroep net voor KK. Morgenavond vlieg ik naar Miri, halverwege Maleisie.

Het was me weer een waar genoegen mensen. Tot de volgende update!

Dikke kus!