Dag 7, de bevrijding van TAKA!!!!!!! :-)

Allemaal goed nieuws vandaag! Mijn ochtend bestaat uit de vele foto’s van gister bewerken en mijn verslag tikken. Wat een heerlijkheid is dat toch, schrijven is voor mij herbeleven en verwerken, het is verslavend en geeft me energie. Ik voel spanning in mijn lijf omdat we Taka vandaag gaan bevrijden. Dat betekend dat we naar die afgelegen boerderij toe gaan en het geeft me een gevoel van ‘we gaan iets stiekems doen, we gaan een hond stelen’ haha. Ik ben zo blij dat ik al mijn olietjes mee heb! Als iemand even niet lekker is of geen energie heeft, hup olietje erop. We kregen net goed nieuws over een ander huis voor Jacq, weg uit de getto en daar gaan we zo heen om te kijken. We juichen het uit en ik zeg meteen, geloof erin dat je het krijgt! Gewoon erin geloven! En dan doet het universum met je mee! Dolblij staan we te hyperen en ik pak het flesje Abundance (overvloed) en doe dat op onze polsen, om de kracht die we vandaag nodig hebben kracht bij te zetten. Yes! Vandaag wordt een belangrijke dag in alle opzichten! Ik heb de druppels Peace & calming al in mijn zak voor Taka, om hem wat rust mee te geven voor wat er vandaag allemaal staat te gebeuren. Spannend!

We rijden eerst naar het huis, waar een zeer vriendelijke man ons opwacht. Zijn energie voelt helemaal goed aan, zacht, mmm fijn! Er zit een enorm stuk grond bij, ideaal voor de honden. En zo zijn er nog meer voordelen van deze plek, ga ik niet teveel over uitweiden maar het voelt aan alle kanten goed. Daarna rijden we naar een adres waar 6 puppy’s zitten met een hele bange moeder. Als we de schuur inlopen ligt daar een enorme voorraad hout voor de kachel, hoog opgestapeld met 3 bange puppy’s erop. Een witte met wat vlekjes en twee bruine. Ze zijn prachtig om te zien maar zo ontzettend bang! Moeders staat ergens achter in de tuin te blaffen, die is niet van plan om dichterbij te komen. Het plaatsen van deze pups is kansloos. Ze groeien hier op in de schuur, het hout ligt vol met stront en ze zoeken een gaatje achter elk stronkje om zich te kunnen verschuilen. Diep triest. Als je het mij vraagt, in laten slapen, liever vandaag dan morgen en moeders steriliseren. We zijn hier net zo snel weer weg als dat we gekomen zijn, het is een kansloze situatie.

Dan gaan we eindelijk op pad naar Taka. Ik voel een gezonde spanning. Het regent al de hele dag en het kan me niet boeien, ik ben met mijn aandacht bij Taka. Als we op de boerderij aankomen zien we een auto staan en twee mannen en twee enorme Karpatische herders. Oooh wat zijn ze prachtig en groot! De mannen stappen in de auto en rijden weg. Onze auto is meteen gekeerd en hopelijk kunnen we straks door de bagger nog omhoog komen, laat het universum met ons zijn. Ik loop linea recta het terrein op en denk verder niet na of dat gevaar oplevert. De eerste hond die we moeten passeren zit in elkaar gedoken, niet gewend aan bezoek. Resoluut loop ik door langs de lange muur. Zoals ik al verwachtte is Taka geen blaffer. Ik hoor hem niet en als ik de hoek om kom begint hij te kwispelen en weet hij niet zo goed wat hij denken moet maar hij is blij. Zal hij het weten? Heeft hij op ons gewacht? Ik vermoed van wel. Ik ga naast hem op de grond zitten en vertel hem dat we hem komen bevrijden. Een voertje neemt hij niet aan, teveel stress. Ik vertel dat ik hem ga aanraken omdat ik zijn halsband af moet zien te krijgen. Hij wil zo graag contact maken maar vindt het tegelijkertijd heel spannend. Ik neem alle tijd om hem aan me te laten wennen en laat hem mijn hand ruiken. Dan begint hij me zelfs te likken en zachtjes zijn bekkie over mijn hand heen te doen. Ik ben flabbergasted door zijn moed. Minuten gaan voorbij met alleen maar praten en rustig contact maken. Ik kan niet geloven wat we hier aan het doen zijn, dan komen de tranen bij me op. Jeetje, wat doet Taka het goed! Ik weet niet of Jacq jeuk heeft maar als ik ff goed kijk zie ik dat bij haar ook de tranen over haar wangen rollen. Heel voorzichtig lukt het me een halsband om te doen, elke keer een stapje verder. Als ik een poging wil wagen om zijn brede halsband af te doen kom ik er achter dat het laatste deel met ijzerdraad vast is gemaakt en in elkaar is gedraaid. Shit, ik heb eigenlijk een tang nodig, hoe krijg ik dit los? Ok, ik moet rustig blijven en geduld hebben en beetje bij beetje dat draadje los zien te krijgen. Taka laat het toe dat ik zo zit te pielen, alsof hij weet wat er de bedoeling van is. Ondanks dat hij het spannend vindt, geduld doet wonderen, ik push hem in geen enkele zin. Ondertussen blijf ik maar tegen hem praten hoe braaf hij is. Het duurt ff maar uiteindelijk lukt het me en kan zijn halsband los. Op de film is zo mooi te zien hoe geduldig hij is! De ketting gooi ik naast me neer, het moment suprême!!!!

Daarna loop ik naar buiten en hij is helemaal verward. Ben ik vrij? Ben ik vrij? Ik zie zijn verwarring. Het liefst rent hij weg maar dat gaat niet. Toch is ie heel erg op me gericht en kijkt hij iedere keer naar me of hij het goed doet, of hij doet wat de bedoeling is. De volgende uitdaging staat ons te wachten en dat is de auto in. Eerst moet hij plassen en staat hij werkelijk wel een minuut te plassen, de spanning van de stress komt eruit. Bijna meteen erachteraan begint hij te poepen. Ooh wat heerlijk dat hij dat nu kan laten lopen. Erheen lopen gaat met gemak. Maar dan…. Ook hier nemen we weer uitgebreid de tijd om hem te laten ruiken aan de auto, voor zover mogelijk zonder stress. Hij wil er wel in maar durft niet. Als ik probeer hem op te tillen (er zijn al zeker 5 minuten voorbij) en Jacq hem aan de riem omhoog trekt, raakt hij volledig in paniek en spartelt heen en weer, bijtend naar het gevaar om hem heen. Lastig, ik wil juist zijn net opgebouwde vertrouwen niet beschadigen. Ik durf het niet nog een keer, bang dat hij in paniek raakt.

Ik zoek een plank zodat hij de auto in kan lopen maar het enige wat ik vind is een stuk asbestplaat. We proberen het toch maar hij snapt er niks van. Gaat em niet worden. Tja, en nu? We moeten zorgen dat hij niet kan bijten dus doen we mijn sjaal om zijn bek als snoetje. Vervolgens een deken om hem heen zodat hij me minder snel kan pakken en ook dat hij minder ziet. Maar zodra ik zijn lichaam aanraak spannen alle spieren zich aan van de angst. Als ik hem masseer wordt hij snel rustiger maar elke keer dat ik mijn hand verplaats begint het aanspannen opnieuw. We komen er achter dat het niet op een zachte manier gaat werken en de harde manier van hem erin trekken is geen optie. We besluiten dat ik wel naar huis loop, dat is maar 4 kilometer. Het regent nogsteeds maar dat boeit me niet, ik wil dat die hond thuis komt met zo min mogelijk stress. Jacq gaat rijden en komt gelukkig door de bagger naar boven. En ik ga aan de wandel en dat gaat eigenlijk best prima. Auto’s die langsrijden vind hij doodeng, dan wil hij het liefst vluchten. Maar toch vind hij iedere keer een rustpunt bij mij en zoekt hij steeds oogcontact. Als we wat meer in een dal komen zien we dat er twee schaapskuddes aan elke kant van de weg lopen. Dat geeft problemen aangezien de honden die de kuddes bewaken gevaar op kunnen leveren voor ons, zeker met Taka erbij.

We bedenken een nieuwe poging, Taka moet op de bijrijdersstoel. Jacq blijf achter het stuur zitten en neemt de riem over. Ik praat als Brugman dat het veilig voor hem is om in te stappen en hij lijkt wel veel meer ontspannen dan de eerste poging bij de achterklep. Hij snuffelt op eigen initiatief aan de stoel en zet ook op eigen initiatief een stap naar voren, het ziet er hoopvol uit. Met een beetje hulp van de riem zet hij dan eindelijk zijn voorpoten op de stoel ooooh yeah!!!!!! Wat een overwinning! Ik kan het bijna niet geloven, wat een enorme stap! Zo staan we ook weer een tijdje, hem te laten acclimatiseren aan de nieuwe pose. Uiteindelijk doen we nog een poging en onhandig tilt hij zijn achterhand in de auto, draait hij een rondje en gaat hij zitten. Whoop whoop, het is gelukt!!!!!!

Ik stap vervolgens via de achterklep in en ga op de achterbank zitten. De volgende stap is de motor aanzetten en hij schrikt van de blower die aanstaat vanwege de beslagen ramen door de regen. Tijdens het rijden vindt hij het heel even spannend maar al snel kalmeert hij als ik hem continue masseer. Wat een geweldig resultaat! Ik ben zo trots en blij! Het rijden gaat verder prima en als we thuis komen zitten alle 9 honden achter slot en grendel en is het een blaf-orkest van hier tot Tokyo. Uit de auto stappen is ook weer een uitdaging dus ook daar neem ik weer alle tijd voor, ik ga compleet op in het Taka project. We hebben nog niet eens geluncht, honger en eetlust vervaagd als je met zoiets bezig bent. Als hij de auto uitstapt op het grind is dat natuurlijk ook eng. De honden worden iets rustiger als Jacq bij ze gaat staan en zo kan ik achter de auto door lopen de tuin in. En daar mag dan de riem los en mag hij zijn eigen gang gaan.

Hij lijkt nogsteeds wel een beetje in shock, de verhuisactie op zich is natuurlijk al een hele happening, maar vervolgens door 9 honden te worden uitgeschreeuwd is weer wat anders. We laten hem eerst even alleen in de tuin en hebben nog geen idee van zijn hondentaal. Na een kwartiertje laten we eerst Zasja erbij, ze is een meesteres in de hondentaal, en Taka is meteen verliefd. Hoe lang heeft hij al geen andere hond aangeraakt? Wat een mooi moment is het om te zien! Vervolgens doen we elke keer een andere hond erbij. Het is overweldigend voor hem. Op 2 honden na hebben ze allemaal kennis gemaakt en dat ging goed, hij is super sociaal. We laten hem zo een tijdje met rust in de tuin.

Als ik een uur later weer bij hem kom, komt hij blij op me af, oh wat een heerlijk gevoel! Hij is nog reuze voorzichtig maar ik denk met tijd en geduld gaat hij zich echt hechten en zal hij vertrouwen krijgen! Hij gaat zo snel vooruit! Wat een bijzondere hond is dit! Weer een paar uur later ga ik weer bij em zitten en hij springt zelfs al de lucht in van blijdschap, eigenlijk wil hij het liefst in me kruipen maar dat durft ie niet. Ook dit stuk heb ik weer gefilmd, zo gaaf om zijn vooruitgang te zien! Onze actie is meer dan geslaagd...

Met Izor zijn huid lijkt het stukken beter te gaan, de korsten vallen van zijn oren af en alles lijkt te helen. Hij is wat minder blij met de komst van Taka, dat wordt nog een dingetje. Fysiek is hij toch echt zwak en blijft het een zorgenkindje. Maar het is in ieder geval fijn dat zijn papje 2 keer per dag aanslaat.

Tja, en dan, morgen naar huis, dan moet ik afscheid van hem nemen, met pijn in mijn hart. Wat een slechte timing maar het is niet anders. Vandaag was in ieder geval een bijzondere afsluiting. Wellicht volgt er nog een verslag, hangt een beetje van de ochtend af. Ik ben een blij mens…

De link naar het filmpje: https://youtu.be/wU_LaUsp4AM