Dag 8 Litlos - Tyssevassbu

Wederom was ik om half 6 wakker. Dat is nou eenmaal mijn tijd. Maar ik voelde me alles behalve uitgeslapen. Ik viel pas rond 2 u in slaap. Dus het komt erop neer dat ik nog geen 1 normale nacht heb gemaakt. Ondanks dat merk ik daar overdag weinig van. Om half 10 gaan we starten, de volgende 24 km naar Tyssevassbu. Het begin lopen we veel in smeltwater. Links van ons zijn sneeuwvlaktes. In gedachten verzonken let ik alleen maar op waar ik mijn voeten neer zet. Het waait zachtjes dus ik hoor alleen mijn voetstappen en het gekraak van mijn rugzak. Maar ik wordt eruit gerukt door een enorme klap. Er breekt een stuk rots af en die glijdt recht op me af naar beneden. Maar na 20 meter houdt hij stil, de sneeuw heeft hem geremd. Er zit gelukkig nog 20 meter tussen mij en die steen. Ik ben meteen weer wakker. Weer vinden we een gewei. Die dingen zijn echt zwaar. Ik vraag me af hoe het beestje aan zijn einde is gekomen. Het gewei ligt in een beekje. Hopelijk was het geen koude natte dood.

Na een uur moeten we een rivier oversteken. En dit keer kan dat niet via stenen. We lopen nog wat omhoog en omlaag, om te kijken waar het smalste stuk is, maar óf het is daar te diep, óf het water is te wild. Er zit niks anders op, we moeten er doorheen. We zijn een half uur kwijt met klooien hoe we er overheen komen haha. Ik doe mijn schoenen uit en vind het best spannend. Mijn elektronische apparatuur maak ik waterdicht, want stel je voor dat ik er in val. Ik ben zó ontzettend blij met mijn stok! Zonder haar had ik het nooit gered. Het water is ijskoud. Tot mijn enkels waag ik een gok en kom weliswaar veilig aan de overkant. De hemel is blauw en uit de wind is het met gemak 18 à 20 graden, dus mijn voeten drogen snel. Schoenen weer aan en gaan met die banaan.
De eerste 3 uur zijn we alleen maar aan het klimmen. Het is zwaar maar de omgeving is weer adembenemend dus ik heb er weinig last van. Voor de steile stukken heb ik een tactiek uitgevonden. Ik heb twee handvatten aan de voorkant van mijn rugzak. Dus als we omhoog moeten, doe ik mijn handen daarin. Ik wip mijn rugzak omhoog en buig mijn bovenlichaam zodat die 90 graden komt te staan van mijn benen. Dit verplaatst het gewicht van de rugzak en zorgt ervoor dat ik vooruit wordt geduwd. De kracht komt uit mijn onderrug, benen en armen en wordt zo mooi verdeeld. Met mijn handen duw ik de handvatten naar voren. Ik voel me net een sherpa want ik vlieg bijna omhoog als ik zo loop. Ik ontzie daarmee mijn schouders. Tja, je wordt vanzelf handig als je zoveel kilometers maakt. Na 3 uur klimmen wordt het eindelijk wat vlakker en de uitzichten zijn niet te bevatten, zo mooi! Steeds denk ik weer, het kan niet mooier dan dit, maar daar vergis ik me (gelukkig) steeds weer in. Na 4 u lopen kijken we uit op een enorme vallei met ik weet niet hoeveel meren en bergen met sneeuwtoppen er omheen. De zon legt overal een glinsterend laagje op. Ik kan het niet geloven, dat zoiets als dit echt bestaat. We besluiten daar een grote pauze te nemen. Alles gaat uit en ik ga even lekker voor een powernapje. Dat doet altijd wonderen. De zon is heerlijk! Begin van de week vroeg ik me af of het hier ooit wel eens blauw is, ja dus. In de wijde omtrek is geen wolk te bekennen. We lopen gestaag weer verder. Er vallen weinig woorden, we lopen vooral in stilte, in ons eigen wereld. Af en toe, als we weer verrast worden door moeder natuur, delen we onze blijdschap. Maar verder lopen we tientallen meters uit elkaar. We komen 4 Belgen tegen, waarvan we dachten dat ze net klaar waren met een pauze houden. Op een mooi plekje aan een rivier. Maar nee, ze waren net de rivier over gestoken en daarom weer hun schoenen aan het aantrekken. Oooooh shit, niet weer hè! Er was geen andere mogelijkheid. Die vorige rivier was misschien 5 meter breed, maar deze zeker het dubbele. Mijn god, hoe kwam ik naar de overkant? Het water ging als een malle tekeer en het was ook nog eens diep. Ik werd herinnerd aan mijn riviertrauma. Opgelopen toen ik een jaar of 8 was en met een Canadese kano in de Ardennen over de kop ging. Toen werd ik ook een kolkende rivier ingegooid. Zoiets vergeet je nooit. En dan moet ik nu met een zware rugzak en zo'n sterke stroming naar de overkant? Ik hijs mijn broek omhoog tot boven mijn knieën. Mijn schoenen berg ik op in mijn rugzak en daar ga ik. Als een held op sokken, maar ik ga! Wederom is mijn stok mijn redding. Stapje voor stapje zorg ik dat ik volledige balans heb. Mijn benen houd ik wijd in verband met de stroming. Hoe dichter ze bij elkaar zijn, hoe eerder je valt. IJs en ijskoud is het, dit kan niet gezond zijn voor een mens pffff. Tot mijn knieën loop ik erin en ik voel me bijna een held worden. Deze trauma patiënt overwint gewoon haar angst! Ik ben aan de overkant! Yoehooeeee......trots als een pauw! Pfff wat een avontuur.

Na het rivieravontuur dacht ik dat we het ergste gehad hadden. Maar de Hadangervidda zit vol verrassingen. Het werd weer klimmen geblazen en er verscheen steeds meer sneeuw om ons heen. Sneeuw dat over water heen hangt of stukken die nog maar net aan elkaar hangen. Totdat het genoeg gedooid heeft en het afbreekt. We horen een brok eraf vallen. Echt een bulderend geluid. Ik voel me af en toe alsof ik op de Noorpool loop. We komen veel bergkristal tegen. Ik vind een brok van ongeveer een kilo, zo mooi van kleur! Het zou niet misstaan op mijn vensterbank. Maar helaas, het gaat em niet worden. Ik verbaas me over de hoeveelheid sneeuw. Het wordt steeds meer en meer. Daar had ik geen idee van toen ik deze route bedacht. Ik wilde gewoon dwars het plateau oversteken maar had nooit bedacht dat ik op deze manier in de sneeuw terecht zou komen. Maar het is te gek! Gister hebben we eerder sneeuwvlaktes overgestoken maar dat waren stukken van 10 tot 20 meter. Nu werden het 100den meters. Ik voel me alsof ik op het dak van de wereld loop, terwijl het maar ongeveer 1400 meter is. Beneden zijn ontelbaar veel meren. Steeds als we weer op de rotsen komen denk ik dat we de sneeuw gehad hebben. Maar uiteindelijk worden de meters kilometers. Niet achter elkaar, maar steeds stukken sneeuw, rotsen en weer sneeuw. Mijn schoenen zijn doorweekt en inmiddels worden mijn tenen ook koud. De zon wint het hier niet meer van. Mijn schoenen zakken helemaal in de sneeuw. De sneeuwvlaktes lijken eindeloos te duren. Ik vraag me niet eens af wanneer de volgende hut nu eens opdoemt want het is zo mooi dat ik alles vergeet. Ik voel mijn lijf niet, voel geen vermoeidheid, ben alleen maar op de omgeving gericht. Tom en ik vragen ons af, hoe kunnen we thuis vertellen hoe het hier is? We komen tot de conclusie dat het gewoon niet onder woorden te brengen is. De Hadangervidda behoort wat mij betreft in de top 10 van meest waanzinnige adembenemende mooiste nationale parken van de wereld. Na 9,5 uur komen we bij de hut aan. Normaal gesproken, als je in 1 stuk doorloopt, staat er 6 uur voor deze afstand. Maar wij waren te druk met genieten en foto's nemen. Er staan 2 hutjes waar wat stapelbedden instaan en een klein hutje dat dienst doet als wc. Er is geen bemanning, de hutten mogen zo gebruikt worden door iedereen. De hutten zijn van alle gemakken voorzien, stroom, kookplaat, grote pan met water, tafels met stoelen en nog wat standaard dingen. In totaal zijn er 12 bedden en die zijn dan ook vol. Vanavond lig ik dus in een heerlijk bed. Wat zal ik lekker slapen! Maar jemig, wat een dag hè! Morgen staat de Trollentong op het menu....yeah....weer zoveel moois! xxx