Dag 7 Bessä - Litlos

Het was een barre nacht, maar ondanks dat heb ik prima geslapen. Niet koud en de wind nam kleine beetjes af. Om half 6 ging ik eruit en buiten was het donker, guur met nogsteeds die verdomd harde wind. Maar de berichten waren gunstig voor vandaag. Tegen half 8 zit ik met Tom aan ons expeditie ontbijt. Weer 132 gram gewicht uit de rugzak :-). Om 8.15 gaan we lopen en de lucht is helemaal open getrokken en wordt langzaam blauw. Het licht op het meer is fantastisch, alles glinstert! Een nieuwe wereld gaat voor ons open. We moeten klimmen en komen binnen 200 meter al in een totaal andere wereld terecht. De route is zwaar. We passeren een aantal keer een sneeuwvlakte waar we dwars over heen moeten. De rest van de dag zal dit vaker terug komen. We doen wel 2 uur over de eerste 5 km omdat het zo verdomde mooi is allemaal. Elke paar meter die ik loop ziet er weer anders uit en ik wil het allemaal vastleggen. Soms gaan we spontaan zitten, gewoon om het zitten en om waar we zijn. Hoe verder we het gebied inlopen, hoe fantastischer het is. Mijn god, wat is het hier WAANZINNIG! BRUUT! GEWELDIG! ONBESCHRIJFELIJK MOOI! Ik wordt er emotioneel van. Tom loopt steeds een stuk voor me uit. Maar als ik tegen mezelf praat, hoe onwerkelijk dit is, en vreugdedansjes maak, hoort hij me toch en vraagt uit de verte of alles goed is. JA, alles is goed! Ik voel me gewoon zo verdomd gelukkig en in mijn element! Ik kan het niet bevatten, wat ik allemaal zie. En het gevoel van alleen op de wereld zijn. Soms heb ik het gevoel of ik op de maan loop. Alleen maar manoeuvreren tussen de rotsen en stenen. En dan opeens verschijnt er weer zo'n enorme vlakte voor ons. Ik vind weer een balansmaatje, oh zo fijn! Alles wat ik nodig heb komt op mijn pad. Het blijkt ook dat ik em nodig heb de rest van de dag. Vele rivieren worden overgestoken maar het gaat met gemak, dankzij mijn balansmaatje. Vanaf nu ga ik goed op haar passen. In de verte zien we sneeuw. Het worden er steeds meer, toppen met sneeuw. Daar gaan we heen, richting de sneeuw. Het landschap wordt nog ruiger en blijft maar veranderen. Hoe zwaar het ook is, ik voel me gewichtloos en dans bijna over het pad. Ik voel mijn voeten niet, mijn rug niet, mijn schouders niet, jeetje wat voel ik me lekker. De kilometers gaan aan ons voorbij maar ik merk er lichamelijk niks van. Ik wil nooit meer stoppen met lopen, wil hier nooit meer weg. De hemel is blauw. De wind nogsteeds hard. De enkele keer dat we windstil lopen, dan is het ook bizar stil. Maar het lopen wordt vergezeld door het gesuis van de wind. Mijn regenjas klappert. Ik heb handschoenen aan en mijn capuchon op, ondanks het mooie weer, maar de wind snijdt. Uit de wind is het met gemak 18 graden. Als we lopen hebben we flink de pas erin. We zijn gewend aan het terrein en willen meer en meer. Ik maak een 360 graden filmpje maar het echte gevoel van daar is niet over te brengen. We lopen constant tussen bergen en meren. Een kwestie van klimmen en dalen of dwars over de vlaktes. Als we pauzeren achter een rotsblok, uit de wind, kan ik niet bevatten wat zich voor mij uitspreid. Vanaf nu hebben we kans om wilde elanden te zien. Maar met dit immense gebied moet je wel heel veel geluk hebben denk ik. Zelfs als Tom 100 meter voor me loopt, moet ik al mijn best doen om hem te spotten. Hij wordt gemakkelijk een stipje.
Als de wind van richting verandert, of omdat we een andere richting oplopen, lopen we voor het eerst met de wind in de zij. Niet meer pal ertegen in. En dat is fijn! Na 4 uur lopen kunnen we uit de wind zitten en spreid zich voor ons een riviertje en een sneeuwvlakte uit. Soms loopt het sneeuw door tot in het water, een waanzinnig gezicht. Het water is zo helder en kleurt de sneeuw blauw. De schoenen gaan uit en ik ga met mijn brandende voeten in het ijswater zitten. Bizar koud maar oooooh zo'n cadeautje voor mijn voeten. De pijpen worden afgeritst en de rest van de dag lopen we in korte broek. We komen op een splitsing en weten dan dat het nog ongeveer 1,5 uur lopen is. Yes, we zijn er bijna. Tegelijkertijd hoeft het einde niet te komen, het is gewoon te mooi. We komen een sneeuwspleet tegen waar ik helemaal in kan staan. Vet gaaf! Een immense vallei ligt onder ons. Mooie locatie voor Dance Valley. Je moet een stukje lopen maar dan heb je ook wat haha. Het hele gebied is voor mij één grote dansvallei. Yippiyayeee!!!! Boven op de berg zien we een enorm gewei. Yes, we zijn in het land van de elanden! Ook horen we weer de bellen van de schapen. Dat is een goed teken, dan zijn we dicht bij de bewoonde wereld. Voor zover je met 1 hut kunt spreken van 'bewoonde wereld'. Als we naar beneden lopen zien we voor het eerst 3 elanden in de verte. Een moeder met twee kalfjes. Ik stond erbij en ik keek er naar, wat ongelofelijk gaaf! Tot ze uit zicht waren hebben we ze nagekeken. Een half uur later zien we opeens het dak van de hut, uit het niets! Dat is bij elke hut weer een verrassing, opeens staan ze er, waar je het niet verwacht. Het is half 5 als we aankomen. De meest prachtige locatie die je maar kunt bedenken. Aan beide kanten een meer en tegenover de bergen met sneeuw erop. Verder alleen maar uitgestrekt groen landschap. Het is er druk. Enkele hebben een hond mee, echt te gek! Veel mensen die van de kant komen waar wij morgen heen gaan. De echte bewoonde wereld dus. We zetten meteen onze tent op. Het lijkt wel een sprookje, morgen wordt ik wakker met dit uitzicht. Geen woorden voor. We hebben er 90 km opzitten. Morgen weer een route van 24 km, naar Tyssevasbu.

Ik vraag hoe alles bevoorraad wordt hier, gezien de afstand en het terrein. Ze verteld me dat er 1x per week een helikopter naar de hutten vliegt met de bevoorrading. Soms een vliegtuigje die op één van de meren landt. En in de winter gaat alles met sneeuwscooters. De meeste voorraad van alle dingen die houdbaar zijn worden in de winter bijgevuld. De rest van de middag rusten we uit en genieten we van het mooie weer. Topdag!