Dag 9 Tyssevassbu -Odda

Om 6u wordt ik wakker van de 2 meiden die ook in onze hut liggen (er zijn 4 bedden). Buiten schijnt de zon volop en wat is alles weer mooi met het ochtendlicht! Mijn lijf zou nog wel verder willen slapen maar ik wil naar buiten. Tom had gezegd, als je vroeg wakker bent mag je me wel wekken. Dus nadat ik bij het water beneden ben geweest wek ik hem. Die meiden gaan al vroeg op pad. Ze waarschuwen ons dat er niet ver van de hut een rivier is die we misschien wel zwemmend moeten oversteken. Wattttttt!!!!!? Er schijnt een brug van sneeuw te zijn, ze hadden een man gesproken die over die sneeuwbrug naar de overkant was gerend. Maar ze spraken ook 3 meiden die er zwemmend doorheen zijn gegaan. Dat het er gevaarlijk schijnt te zijn. Ik krijg meteen allerlei scenario's in mijn hoofd. Hoe moet dat nou met onze bagage? Die zouden we dan nooit droog aan de overkant krijgen. Ik zeg tegen Tom, als ik er zwemmend doorheen moet, loop ik nog liever het hele eind terug. Nou ja, we gaan het wel zien.
Om 7u starten we met lopen, de lucht is helemaal blauw en het is al 18 graden, het is windstil. Dat gaat een mooie dag worden. Ik dacht dat we lichtjes naar beneden zouden lopen en zouden gaan afdalen. En dat het dus makkelijker zou worden qua terrein. Maar alsof ik weer heb mogen grabbelen in de grabbelton, staat er een nieuwe verrassing op ons te wachten. Al snel is duidelijk over welke rivier die meiden het hadden. Mijn god, die rivier is ongeveer 6 meter breed. Een klein stuk heeft inderdaad een brug van sneeuw. Maar het middelste stuk, ongeveer 3 meter, is dun. En de middelste meter is nog geen 50 cm dik. Daaronder kolkt het water. De sneeuw hangt er als een boog overheen. Tom gaat eerst. Als ik zie dat het veilig is ren ik er zo snel mogelijk overheen. Pfff....ik hoor mijn hart kloppen. Dat hebben we ook weer gehad. Hoe hadden we hier doorheen gemoeten als die brug er niet was geweest? En hoe lang houdt ie het nog met deze temperaturen? Een verrassende route op zijn zachtst gezegd. Niet veel later komt de volgende uitdaging. Voor de verandering moeten we weer een rivier over maar dit keer moeten we eerst 2,5 meter naar beneden springen. De rots waar we op moeten springen is misschien een meter breed, als je te ver neer komt, kom je in de geul terecht en ben je verloren. Het water stort daar recht naar beneden. We besluiten om 1 voor 1 te springen. Tom gaat eerst en ik geef hem de rugzakken aan. Die laat ik langzaam naar beneden zakken. Hij gaat voor de geul staan zodat hij mij kan opvangen mocht ik te ver neerkomen. Ik ga op de rand zitten en zie alleen maar die diepte en het stromende water. Hoe kom ik hier in godsnaam van af? Ik vind het te hoog en kan nergens mijn voeten tegen aan zetten. Op mijn buik naar beneden laten zakken durf ik ook niet. Pffff heb ik dit? Ik besef dat ik geen keuze heb en dat ik toch zal moeten springen. Hoe doen die mensen dat die de route de andere kant oplopen? Die kunnen toch nooit omhoog klimmen hier? En zeker niet met bagage! Maar goed, ik spring en Tom houdt me tegen. Jezus, dat heb ik ook weer achter de rug. Staan me nog meer avonturen te wachten? Wat ben ik blij dat ik niet alleen ben zeg! Opnieuw passeren we weer enkele sneeuwvlaktes maar al snel nemen ze af. We krijgen meer rotslandschap en gaan langzaam dalen. Na 3 uur lopen komen we bij de Trollentong. Wat een magnifiek uitzicht zeg! De Trollentong is een uitstekend stuk rots (een tong) met daaronder een enorme afgrond en een fjord, wat natuurlijk een geweldige foto oplevert.... Als ik op de rand ga zitten en naar beneden kijk, voel ik meteen de hoogtevrees en gaat mijn geest met mijn lichaam aan de haal. Niet naar beneden kijken dus haha. Het is gedaan met de rust, we zijn uit het nationale park. De Trollentong wordt door veel dagtouristen bezocht. Ik irriteer me aan de mensen. Ook al zijn het er maar 30 ofzo....de hele week hebben we in stilte gelopen en kwamen we gemiddeld 4 mensen per dag tegen. Dit is even een shock. Ik merk dat ik echt moet omschakelen. Bah....het is gedaan met de rust. Het is nog maar 11u maar wel 25 graden. Eigenlijk te warm om met zulke bepakking op te lopen. Maar we hebben weinig keus. Met het fantastische uitzicht op de afgrond naar beneden gaan we pauze houden. Lekker schoentjes uit en met de voeten in het water. Want poeltjes en kleine meertjes zijn er genoeg. Dan gaan we verder op het laatste deel van onze tocht. En dat wordt de afdaling. Steeds meer mensen komen omhoog, onderweg naar de Trollentong. Aangezien wij vroeg waren lopen we de massa's mensen gelukkig mis. We lopen langs het water maar dan wel op 1200 meter hoogte. Het blijft klimmen en afdalen de komende kilometers. Bij de Trollentong stond een bordje van 11 km naar de parkeerplaats. Vanaf dat moment wordt elke kilometer aangegeven. Als we nog 6 km moeten zitten we nogsteeds op 1000 meter hoogte. Die 5 km's waren zwaar en mijn voeten staan in de fik. We hebben er 5 uur lopen op zitten op dat moment. Ik kan niet meer dus we gaan aan een meertje liggen om uit te rusten. Lekker met mijn voeten in het koude water. En zo val ik in slaap. Ik hou van die powernapjes.... :-). Een uur later gaan we weer verder en dan begint de gevreesde afdaling. Het is bloedheet, ik heb mijn sjaal over mijn hoofd en gezicht, zodat de zon me niet nog meer kan verhitten. Met deze temperaturen lopen met volle bepakking is geen aanrader. Tien graden is optimaal, max 15 graden. Tom loopt vooruit en ik geef hem geen ongelijk. Ik ben zo traag als dikke stront. (Waar komt die uitdrukking vandaan eigenlijk?) Het pad is, zolang we nog boven lopen, ver vooruit te zien. Maar de mensen zijn stipjes. En ik besef hoe ver ik nog moet voordat de afdaling begint. De afdaling is een hel, althans, zo ervaar ik het tenminste. Nog net niet recht naar beneden en alleen maar keien. Dit is toch niet te doen? Mijn voeten staan al snel weer in de fik maar ik moet door. Het is een kwestie van kei op kei met soms wel 40 cm of meer qua hoogteverschil. En dat houdt niet op, die hele f*cking 1000 meter naar beneden.... Nog 3 km te gaan en er komt een vlak stukje met zompig bosgrond. Wat een verademing en heerlijke demping voor de voeten. Pfffff. Mijn knieën zijn zwaar overbelast. De rotsen maken plaats voor bomen en de vegetatie veranderd. Daardoor ook wat meer schaduw, erg welkom. Als ik het bordje 2 km zie staan denk ik, yes, ik ben er bijna....maar jezus, wat een hel staat me nog te wachten. Af en toe ga ik zitten, het zweet gutst van me af en ik merk dat ik steeds meer foutjes maak. Ik glij uit en besef dat ik mijn kop erbij moet houden. Hier is geen ruimte voor concentratieverlies. Mijn knieën trillen van de spanning. Overal op de helling zitten mensen die uitgeput zijn, te wachten tot ze de kracht weer vinden om verder te gaan. Langs de helling loopt een rails, die recht naar boven (en beneden natuurlijk) gaat. Het is een houten constructie en ik zie dat er tree'tjes naast de rails lopen. Ik overweeg om er op te klimmen en daarop naar beneden te gaan. Maar ik durf niet want stel dat er 1 of andere wagon naar bovengaat die me eraf gooit? En ik kan me inleven dat het ook levensgevaarlijk is om daarop te lopen. Ik doe het dus niet. Bij 1 km kan ik de parkeerplaats zien. En wat voelt dat ver weg zeg. Mijn hoofd bonkt van de hitte, mijn voeten staan in brand en op elke plek waar mijn rugzak mijn lichaam raakt doet het pijn. Dan zie ik opeens twee meiden langs die rails lopen. Wel potverdikkie, het kan dus toch. Door de bomen en struiken door strompel ik naar de rails en klim erop. Onder dat ding zit niks, rotsen. Ik besef me maar al te goed dat ik niet kan vallen anders flikker ik naar beneden. Als ik de kabel vast heb, waar ik onderdoor moet, blijft mijn rugzak hangen en valt mijn lijf met mijn heup op de constructie. AU! Shitzooi..... Ik hang aan de kabel en manoeuvreer mezelf zo dat ik mijn rugzak onder de kabel door krijg en probeer op te staan. Dan loop ik de laatste paar honderd meter op smalle plankjes naar beneden. Wat een verademing! Ik kijk gewoon voor me in plaats van onder me, want anders voel ik weer dat weeïge hoogtevreesgevoel. Ik zie Tom al zitten, hij zwaait vanuit de schaduw, hangend tegen een boom. Ik strompel naar hem toe en besef dat ik het gewoon heb gehaald. Die 150 km waren niet makkelijk, maar die laatste 5km waren toch echt het allerzwaarst! Ik heb 3 uur gedaan over 11 km....dat is toch niet normaal! Op zich nog snel want als je dit op 1 dag zou lopen, dus heen en terug, staat er 10 uur voor. Dus ook al is het maar 22 km in totaal, dan besef je wel even op wat voor terrein je loopt. Ik heb medelijden met de mensen die nog naar boven gaan.
Ik laat me vallen in het gras en doe als eerst mijn schoenen uit. Alle mensen die beneden komen strompelen zijn doodop. Eerst maar een lekker ijsje, wel verdiend. Terug in de bewoonde wereld. We willen naar het dorp en besluiten te liften. Ik zeg tegen Tom, met mijn smile worden we meegenomen met de eerste auto die ruimte voor ons heeft haha. Als je erop vertrouwt gebeurt het ook! Dus wij zitten in de 1e auto die langsrijdt, twee Polen die ons afzetten in het centrum van Odda.

Het is 18u dus tijd voor een lekker bord met eten. We belanden in het eerste de beste restaurant en ik geniet van een heerlijke Thaise maaltijd. Wat een feestje! We vieren onze overwinning. En wat zijn die dagen voorbij gevlogen....zo snel. Daarna liften we naar de camping. Lopen gaat niet meer gebeuren vandaag....we zijn moe... Er rijdt een gozer voorbij met een bestelwagen, hij wuift en lacht dat hij maar 1 persoon mee mag nemen en dat het dus niet kan. Maar 50 meter verder parkeert hij bij een winkeltje en gezien zijn nonchalante rijstijl (hij heeft lak aan alle regels!) verwacht ik dat hij dan ook lak heeft aan 2 mensen vervoeren in zijn achterbak. Dus we lopen ernaartoe terwijl hij weer de winkel uitkomt. Hij lacht en zegt, sorry, ik mag er maar 1 meenemen. Waarop ik vervolgens zeg, ja dat weet ik, maar wij willen naar de camping en ik mag toch wel achterin? Vooruit, zegt hij, en we gooien de rugzakken achterin en ik ga bij Tom op schoot, gewoon voorin. Wat een toffe gast! Ik had hem goed ingeschat. Hij is Israëlisch en heeft hier zijn liefde gevonden. Hij brengt ons tot aan de camping, yeah!

De camping is een ongeorganiseerd zootje. Zoek maar een plek waar je wil staan. Dus allebei vinden we een plekje aan het meer, onder de bomen. Ik ga heerlijk douchen, eindelijk weer. Maar het water is koud aaaahh! Dus ik vraag mijn geld terug. En dan zegt hij dat ik beter in een ander gebouw kan douchen.....ja lekker op tijd...
Het avondlicht is fantastisch, met de maan die op het water schijnt. En zo eindigt mijn dag.... I love Norway!