Dag 5 Rauhelleren - Sandhaug

Rauhelleren
De rest van de middag in Rauhelleren was heerlijk vertoeven. Ik kon geen boe of bah meer zeggen. Er wonen mensen hier die de boel runnen, de derde generatie in de familie. Het is afgelegen van de wereld maar wat wonen ze fantastisch! Ze hebben een blokhut als huis, gras op het dak voor de isolatie, in de weide omtrek (zo groot als de ring van Amsterdam?) van het huis staat stroomdraad, daar lopen 2 koeien, een paard, 2 varkens en een stel kippen. Hun huis staat dus gewoon in de wei haha. De hut trouwens ook. Wat een heerlijk leven leiden die beesten hier. De koetjes zijn voor de melk en hebben lieve kleine tietjes, gewoon zoals het hoort. Niet meer melk aftroggelen dan nodig is! De varkentjes dartelen vrolijk rond en hebben lol met elkaar. Wat een genot om ze zo in vrijheid te zien. Ze belanden uiteindelijk in de pan voor de gasten hier en voor hunzelf, maar dan hebben ze op zijn minst een goddelijk leven gehad. Ze hebben ook nog een husky, echt een scheetje. Die ogen lijken wel van glas, niet normaal zo licht. Het is druk hier met mensen omdat dit een kruising is van verschillende wandelroutes. Dus veel gezelligheid. De warmtekamer is stampvol met schoenen die omgekeerd hangen te drogen en alle rekken hangen vol. Onze tenten staan naast de muur van de hut, uit de wind. Mijn rugzak heb ik in de warmtekamer dus ik pak pas mijn matje en slaapzak en extra kleding eruit als ik naar bed ga. Linea recta met de warmte mijn tent in. Als ik opsta kan ik bijna niet lopen van stijfheid. Alles doet zeer, ik lijk wel 80. Vooral de bal van mijn voeten. De rest, schouders, heupen en benen, zijn gewoon stijf. Als ik eenmaal 10 meter loop trekt het zo weer weg.

Ik ben even het besef van tijd kwijt maar volgens mij is het woensdag. Om 5u werd ik wakker van de schapen met hun vrolijke bellen, die om onze tent liepen. Ik heb het heerlijk warm gehad vannacht en ook heerlijk geslapen. Alles is weer in dichte mist gehuld, het ziet er onheilspellend uit. Als ik terug kom uit de hut waar de wc's zijn, staat er een koe voor de deur die eerst aan de kant moet voordat ik de deur open kan doen. Dit is toch geweldig? Wat een genot dat die beesten overal lopen. Trien gaat aan de kant en blijft daarna gewoon staan. Ze zijn super mak. Alle hutten hier in de bergen werken door middel van compost. Scheiten op een hoop scheit is dus de usual way...en ze winnen er ook nog energie uit. Dus het heeft een dubbele functie. De kachel doet het er goed op.
Het was windstil toen ik wakker werd, maar nu ik binnen in de hut zit, hoor ik de wind weer suizen en toenemen. Dat wordt dus weer fijn tegen de wind inlopen. Ik heb spierpijn aan 1 kant van mijn nek. Als we weer verder lopen begrijp ik waarom. Mijn waterzak hangt aan 1 kant van de rugzak (2 liter) en brengt me dus uit balans. Lekker handig, dat moet dus anders. Elke dag leer ik weer hoe ik nòg beter mijn tas kan pakken. Mijn voeten heb ik ingebalsemd met een dikke laag crème, een extra huidje zeg maar. Ik ben ze dankbaar. Ben mijn hele lijf dankbaar, dat ze me overal brengt en laat genieten van al het natuurschoon hier. En ik ben Salt Magazine dankbaar dat ze mij hebben uitverkoren om die schoenen te testen. Want hier merk je wel dat goeie schoenen van grote waarde zijn. Alle spullen zijn droog, heerlijk om warme droge schoenen aan te doen. Er volgt hier nog een ontbijt en dan gaan we op pad. Nieuwe dag, nieuw avontuur.

Om half 8 vertrekken we. De tijd vliegt. We lopen parallel aan het meer want we moeten er omheen. Zeker 10 km. Grote stukken zijn moerasgrond, en dat betekent natte voeten. Helaas. Na dik 2 uur lopen doen mijn voeten ontzettend zeer. Er zit niks anders op, schoenen uit, sokken uit en pauze houden. De route naar Sandhaug is 30 km. We besluiten om 20 te lopen en dan de tent op te zetten. Het is droog, wederom waait het pittig en lopen we tegen de wind in. Elk uur of elke anderhalf uur houden we pauze. Soms 5 minuten, soms een half uur en soms anderhalf uur. Hangt er helemaal van af hoe ik me voel. Na elke pauze kan ik mijn lijf wel weer porren om verder te gaan. Tom vindt alles prima, die klaagt nooit en is nooit moe. Ik vind een stok die iemand heeft achter gelaten (aangezien hier geen bomen groeien), de bovenkant is mooi schuin afgezaagd. Die stok wordt mijn beste balansmaatje. Ik heb Tom niet meer nodig bij de moerassen en de rivieren, want ik heb een derde arm die geweldig functioneert!
De route is wederom fantastisch. Ik voel me in de Gloria!!! Als we 3,5 uur lopen komen we een Noor tegen, helemaal alleen. We vragen hem of hij uit Sandhaug komt en zo ja, hoe lang hij onderweg is. Hij is ook 3,5 uur onderweg, dus dat betekende dat we op de helft zijn. En ook zo snel... Hij kon niet geloven dat we helemaal naar Odda gaan lopen. Pretty impressive.. Tja, we hebben dan ook alle tijd. Later komen we vier Noren tegen die hebben gevist. Als ik vertel dat ik uit Nederland kom zegt hij, oooooh, wil je een lekker 'borreltje!' Lachu! Ze zijn rond de 60 denk ik. Ze hebben veel vis gevangen en gegeten en iemand anders is dat op komen halen. Vraag me af hoe diegene dat dan op heeft gehaald, misschien wel te paard. Want je kunt hier echt alleen maar komen te voet of via de lucht.
Het zonnetje laat zich af en toe zien. Echt een feestje om dan rondom me heen te kijken, kilometers lange delen van de bergen die opeens glinsteren en oplichten. Na elke dag is mijn gezicht knalrood, ondanks dat het de meeste tijd (90% tot nu toe) bewolkt is en ik me insmeer met factor 50. Het is heerlijk weer. Dit keer loop ik wel met mijn jas aan want het is best fris. Toen we weg gingen was het 10 graden maar die wind maakt het koud. Tegen twee uur hebben we dik 20 km gelopen. Sandhaug lonkt, want dat betekent een douche en warmte. Maar nog tien? Ik voel me best ok, voel overal wel pijntjes maar er is goed mee te dealen. Heb af en toe zelfs het gevoel of ik gewichtloos loop. Kan dat met 17 kilo? Maar andere keren lijkt het gewicht wel 30 kilo. Zeker 15 km hebben we redelijk vlak terrein gehad. En dan bedoel ik dat we niet over en tussen rotsblokken hoefden te klauteren. Vandaar dat we lekker door konden lopen en het was ook veel minder belastend voor de voeten. Maar na die 20 km heb ik echt een break nodig. We spreken af op de eerste volgende plek waar we uit de wind kunnen, gaan we pauzeren. Maar dat moment komt niet. Alles is open vlakte en vol in de wind. Dan zien we wat opgestapelde stenen. Inmiddels zijn we alweer een uur verder. Yes! Een plek om te schuilen. Er zijn 2 kuilen, helemaal omringd met stenen, duidelijk door mensenhanden gemaakt. Als we er in zitten is het helemaal windstil. Ik heb honger dus maak een expeditie maaltijd. Heerlijke nasi. Ik eet weinig. Een goed ontbijt en tijdens het lopen af en toe een mueslireep of een handje met een notenmix, granberries en krenten. Heb ik nog vanuit Nederland. Mijn schoenen en alles zijn uit, mijn voeten doen pijn. Na mijn eten ga ik ff liggen. En weg ben ik....in dromenland. Al mijn 2e powernap van vandaag want rond 12u had ik er ook al 1. We zitten dik 1,5 uur in de kuil. En besluiten dan toch om verder te lopen. Ondanks de vermoeidheid voelt de rugzak lichter. Als ik even uitreken, 3 expeditie maaltijden en een paar mueslirepen, is toch 500 gram lichter. Plus mijn water dat bijna op is. Het gaat de goeie kant op. Hoe klein het verschil ook lijkt, met 17 kilo voel je elke gram.
Anyway, we hebben de 30 km gehaald en hebben er 12 uur over gedaan in totaal. De laatste 10 waren weer zwaar, veel rotsen, weer klimmen en dalen. Een uur in de regen gelopen en dat was heerlijk, dat getik op mijn capuchon. En dan opeens doemt de hut op en hoor ik honden huilen. We hebben het gewoon gehaald!!!! Hoe vet! Mijn lijf betaald de prijs maar een heerlijke douche is de beloning.

Wat een topdag!!!